Het HondenForum

Nogmaals veel sterkte Caroline.
Moritz heeft zeker geweten dat hij een fijn leven had

Mooie ontroerende foto's Caroline. Moritz heeft bij jullie een prachtleven gehad!
Nogmaals heel veel sterkte met dit zware verlies...
... dag mooie lieve Moritz, het ga je goed ...

Dag mooi dapper mannetje.....Rust zacht...

Je wordt erg gemist...

Wat een mooi leven had hij bij jullie !
Sterkte met het verlies!

Nog maals heel veel sterkte Caroline en Pieter met het verlies van jullie kanjer

veel sterkte met het verlies

rust zacht moritz

Caro en Pieter
Wij (ik schrijf ook uit Jan's naam) hebben Moritz mogen ontmoeten en we vinden dan ook uit de grond van ons hart dat er in de wereld een kanjer minder ronddarteld.

Heel veel sterkte en kracht om dit vreselijke verlies te verwerken.

Hou moed
Jan en Miranda

Lieve Caroline en Pieter,

Ook in dit topic wil ik jullie heel erg veel sterkte toewensen de komende tijd. Neem jullie tijd om dit grote verlies een plek te geven.

Liefs, Karen

heel veel sterkte toegewenst met dit grote verlies....

Wat een prachtige foto's en teksten.
De tranen stromen weer....

Nogmaals ook hier heel veel sterkte

oh wat erg..
heel veel sterkte caroline en pieter.

Je bent thuis en toch ook niet....

Vanmorgen hebben wij Moritz' as opgehaald bij het crematorium.
Wij hadden dat destijds niet bij Tara gedaan en daar had ik altijd wat spijt van gehouden, dus nu wilde ik graag Moritz' as terug zodat we dit zelf konden uitstrooien.

Maar gods... was is het moeilijk... een doosje met as krijg je terug, dat is het dan.... en dat is vreselijk slikken....

Nooit meer een kusje
Nooit meer die prachtige ogen
Nooit meer jij die dicht tegen me aan kruipt
Nooit meer....

Een foto staat op het doosje, een kaarsje brandt... Een paar dagen zullen we je zo thuis houden...

Heel veel sterkte met jullie verlies.

sjeetje ik ben er helemaal stil van.........

Dag lieve Moritz, dag lieve jongen...

Caroline en Pieter, heel veel sterkte!

heel veel sterkte de komende tijd

Wat moeilijk moet dat zijn, om Moritz weer terug te hebben, maar toch ook weer niet...
Nogmaals sterkte, het blijft moeilijk...

Stang schreef:Je bent thuis en toch ook niet....

Vanmorgen hebben wij Moritz' as opgehaald bij het crematorium.
Wij hadden dat destijds niet bij Tara gedaan en daar had ik altijd wat spijt van gehouden, dus nu wilde ik graag Moritz' as terug zodat we dit zelf konden uitstrooien.

Een foto staat op het doosje, een kaarsje brandt... Een paar dagen zullen

vreselijk ik weet het nog van jetje en inky , jetje's as heeft nog een heletijd in de kamer gestaan , kon hem gewoon niet uitstrooien , wilde hem nog niet kwijt

Ja Jip, dat gevoel heb ik nu ook....
Vorige week zei ik heel stellig 'in het bos, in vrijheid' en nu weet ik dat dat nog heel moeilijk gaat worden

Mede daarom heb ik zojuist een zilveren doosje in de vorm van een hart besteld bij de juwelier en daar willen we een beetje as van Moritz in bewaren, thuis bij ons, een deel van zijn hart.... want ook al was hij het liefste in het bos, bij ons hoort hij ook.

Bij de post vandaag zat een kaart van de specialist die Moritz heeft behandeld... met een handgeschreven persoonlijke tekst erop en hoe erg hij het vindt dat we die rotziekte toch niet op tijd onder de knie hebben kunnen krijgen.
Bijzonder, heel bijzonder dat hij daaraan heeft gedacht en de tijd heeft genomen. Dat doet toch allemaal goed.

Verder is het onwerkelijk allemaal, verdriet, gemis en een gevoel van totale leegte, van op zijn...
Het enige wat ik wil, is iets onmogelijks en het is nog zo moeilijk me daarbij neer te leggen

Wat prachtig dat je een stukje Moritz als sieraad bij je gaat dragen Caroline...

Ik kan me zo goed voorstellen dat zo'n persoonlijke blijk van medeleven van de specialist je toch goed doet...

Rouwen is zo zwaar, Caroline...
Je weet dat het gevoel ooit zal slijten en er iets moois, namelijk heerlijke herinneringen, voor terugkomen, maar dat is nu nog heel moeilijk voor te stellen; het heeft tijd nodig, hoe klote het ook is...

LongFields schreef:Wat prachtig dat je een stukje Moritz als sieraad bij je gaat dragen Caroline...

Het is geen sieraad geworden Suzanne
Daar heb ik wel erg over getwijfeld, maar ik draag geen kettinkjes of armbandjes, dus dan ligt het in een la en dat wil ik niet.
In een ring laten verwerken lijkt me wel prachtig.... maar pfff, daarvoor moet ik dan flink sparen.

Het is dus een zilveren doosje, in de vorm van een hart en daar wordt Moritz' naam in gegraveerd en een beetje as in bewaard.... als symbool dat zijn hart nog een beetje bij mij (ons) is.
Dit bewaar ik in een houten kistje waar glas voor zit en waar dan een foto van Moritz in komt te staan.

Stang schreef:
Verder is het onwerkelijk allemaal, verdriet, gemis en een gevoel van totale leegte, van op zijn...
Het enige wat ik wil, is iets onmogelijks en het is nog zo moeilijk me daarbij neer te leggen

Ach meis toch.....
Ik weet niet wat ik nu zeggen moet en ik wilde dat ik een deel van je verdriet, gemis enz. van je over kon nemen

Heel erg mooi dat jullie nog een beetje van moritz bij jullie houden en de rest gaan verstrooien in het bos...waar hij zo blij en vrij was.
Jullie betekende ook die vrijheid voor hem, door jullie heeft hij nog een paar mooie jaren vol met liefde en hele mooie momenten gekend en dat zijn de dingen die hij mee neemt.
Bij jullie was hij goed zoals hij was.
Ik vind het erg mooi om tezien via de foto's hoe Moritz de mooie hond werd die hij was, van angsthaas tot een vreselijk mooie en dappere man met een grote wil tot overleven ook al was het allemaal nog zo eng.
Jullie zijn het beste wat hem is overkomen.
Ik wil jullie nogmaals heel veel sterkte wensen en neem op je gemak afscheid van hem voordat je hem loslaat in het bos.

Jacqueline

Wat een mooi idee zeg van dat zilveren doosje, zo blijft hij toch een beetje bij jullie.

Hoi Caroline,

Wat een prachtig idee, van het zilveren doosje.
Lady is ook nog steeds bij ons.
Ik wil(de) haar uitstrooien maar ik kan het nog steeds niet.
Ik vind het prettig dat ze nog steeds bij ons is, al is ze er niet echt.
Soms, als we weg zijn geweest en weer op weg naar huis zijn zeg ik;
Nou, dan ga we weer naar Oki toe.
Slaat misschien nergens op maar ja.... tis onze Oki.
Ze heeft zolang nergens bij gehoord dat ik haar nu gewoon nog niet kan laten gaan.
Nu hoort ze gewoon nog ergens bij, voor mijn gevoel.
Misschien een beetje een wazig verhaal.

Ik wil jou en Pieter nogmaals heel veel sterkte wensen

Stang schreef:Ja Jip, dat gevoel heb ik nu ook....
Vorige week zei ik heel stellig 'in het bos, in vrijheid' en nu weet ik dat dat nog heel moeilijk gaat worden

Mede daarom heb ik zojuist een zilveren doosje in de vorm van een hart besteld bij de juwelier en daar willen we een beetje as van Moritz in bewaren, thuis bij ons, een deel van zijn hart.... want ook al was hij het liefste in het bos, bij ons hoort hij ook.

Moeilijk he? Wij hebben het blik met de as van Boy ook nog staan. Verstopt achter boeken in de boekenkast. Ik vind het vreselijk. Bedoeling was ook hem vanaf de Pier over zee uit te strooien, maar ik durf het busje nog niet eens aan te raken (bij het verhuizen moest Pieter hem ook in en weer uit de verhuisdoos halen).
Ik heb er dus ook helemaal niets mee. Pieter moet dus bus maar een keer begraven in de tuin, en dan een mooi plantje erop zetten ofzo. Hij wilde graag de as terug hebben, voor hem is dat een stukje Boy. Voor mij niet dus

Maar je zilveren hartje, houten doosje, foto klinken helemaal goed. Je moet vooral alles zo doen, zoals je hart je nu ingeeft. Je doet het goed, meis

ik lees het nu pas. Caroline en Pieter, heel veels terkte met dit verlies. Jullie hebben gedaan wat je kon. Moritz heeft op zijn manier een wereld leven bij jullie gehad..