Ze heeft alweer een nieuw hondje;
OUDENBOSCH -
Het nieuwe hondje, net opgehaald uit Maastricht, ligt op haar schoot. Piepklein, het past in haar hand. Grote bruine puppyogen en grote bruine meisjesogen. Nog een beetje rood. Shenaya (6) heeft heel veel gehuild de afgelopen dagen sinds buurjongetje B. haar puppy verdronk.
Shenaya kreeg snel een nieuw troetelhondje: Davi.
Shenaya kreeg snel een nieuw troetelhondje: Davi.
Ze was zo blij met haar kleine vlinderhondje. Twaalf weken was hij nog maar. Van haar mama mocht ze niet zomaar de straat met haar op, ’want dan wil iedereen haar knuffelen. En dat is niet goed voor babyhondjes’. Maar in de tuin spelen met de schattige Diva, dat mocht wel natuurlijk.
„Ik deed de was in de machine toen ik Shenaya plotseling hoorde schreeuwen”, vertelt mama Conny van de Merbel. „Er was een buurjongetje (B.) komen kijken naar het puppy. Hij was plotseling aan het hondje gaan trekken. ’Hij is van mij’, zei hij. ’Nee hoor’, had Shenaya gezegd, ’hij is van mij’. ’En toen moest ik hem wel loslaten mama, want B. trok zo hard dat Diva ging piepen. Ik was bang dat hij haar pijn zou doen’.”
Wanhopig
Maar dat hoorde Conny pas later, want terwijl ze wanhopig zocht naar haar dochter die ze hartverscheurend hoorde huilen, speelde zich in het dorpscentrum van Oudenbosch een afschuwelijk drama af.
Het jongetje dat we niet met naam en toenaam noemen, was met de pup naar de fontein in het dorp gerend en had het diertje met het neusje tegen de bodem van de poel geduwd. ’En nu is hij dood’, zei hij vervolgens laconiek, waarna hij naar huis rende en een wanhopige Shenaya achterliet. „Toen ik mijn huilende dochtertje vond, lag haar dode hondje naast de fontein. Ze had hem met moeite uit het water kunnen vissen. ’Ik kon er bijna niet bij mama’, snikte ze. Mijn hart brak.”
Want het is niet het eerste verlies in het leven van het 6-jarige meisje. Een jaar geleden verloor ze haar vader. „Hij heeft zelfmoord gepleegd”, zegt Conny. „Dat was het eerste wat ik dacht: o mijn god, wordt ze nu opnieuw met de dood geconfronteerd? Hoe moet ze dit verwerken?”
En het tweede wat ze dacht was: de dader confronteren. „Ik klopte aan bij het huis waar B. woonde. Het duurde een hele tijd voor er werd opengedaan. Zijn moeder bleek in bed te liggen. Inmiddels heb ik gehoord dat ze naar Oudenbosch zijn verhuisd omdat er in hun vorige woonplaats ook problemen waren met dat jongetje. Ik kan daar met mijn verstand niet bij. Als je een kind hebt met gedragsproblemen, dan laat je dat toch niet alleen op straat? B. kwam naar buiten. Hij keek niet eens schuldig. Hij grijnsde zelfs een beetje. Ondertussen stond ik daar met mijn intens verdrietige meisje en een dode puppy in mijn armen.”
„Shenaya huilde en huilde. De politie kwam en deed heel nonchalant. Zo van: nou ja, we weten verder ook niet zo goed wat we hiermee moeten. Er werd ons niet eens slachtofferhulp aangeboden. Zegt zo’n agente ook nog: ’Shenaya doet er behoorlijk luchtig over.’ Het kind kon nauwelijks nog uit haar ogen kijken. Zo opgezwollen waren ze.”
Hulp
„Ik schrik van wat mensen schrijven”, zegt Conny. „Niet alleen van de aantijgingen aan ons adres, want die zijn ook niet mis. Ik zou een slechte moeder zijn die een 6-jarige in haar eentje met de hond de straat op stuurt. Maar vooral ook over het dadertje. Ik krijg talloze berichten van mensen die hem dood wensen, zeggen dat hij ook maar moet verdrinken. Dan denk ik: jongens, we hebben het hier over een manneke van 5. Een manneke waar iets heel erg mis mee is, dat is duidelijk. Maar die dus geholpen moet worden. Ik hoop dat zijn moeder dat nu begrijpt. Er moet beslist ingegrepen worden in dat gezin.”
„Ze schijnen al bekend te zijn bij Jeugdzorg en door hen ook begeleid te worden, maar kennelijk niet goed genoeg. Anders was dit niet gebeurd. Het laatste wat ik wil is dat hem pijn wordt gedaan, maar hij moet wel echt hulp krijgen. Dit is een klein dorp. Ik houd zijn identiteit angstvallig geheim, maar ik ben niet de enige die weet wie het dadertje is. En wat als straks de scholen weer beginnen? Stel dat B. bij mijn dochter in de klas komt. Hoe moet ik haar dan begeleiden?”
Shenaya knuffelt ondertussen Davi, de chihuahuapup die ze gisteren kreeg. „Je wilt niet weten hoeveel mensen me verwijten dat ik Diva zo snel heb vervangen. Maar we zullen haar nooit vergeten. Ik blijf Shenaya er maar van doordringen dat haar dood niet haar schuld is. We hebben het hondje samen in de tuin begraven. ’Mama’, zei Shenaya, Diva is nou bij papa. En die gaat heel goed voor haar zorgen’. Ik ben blij dat ze dat gelooft.”
het zelfde als de batterijen zijn op 
en hij doet het niet meer.
oh god Shenaya's dierenbegraafplaats voor de eeuwige rust. 
