Het HondenForum

Alweer tranen en dat terwijl ik Moritz nooit gekend heb.

Maar het gevoel is zo herkenbaar. Ik jank nog elke keer bij het gedicht voor Marcos en toch, toch kan ik dat gedicht niet weghalen van onze site. Zijn foto staat ook nog steeds op ons bureau.

Sterkte Caroline, doe wat je hart je ingeeft, dan doe je het goed !!

Stang schreef:

LongFields schreef:Wat prachtig dat je een stukje Moritz als sieraad bij je gaat dragen Caroline...

Het is geen sieraad geworden Suzanne
Daar heb ik wel erg over getwijfeld, maar ik draag geen kettinkjes of armbandjes, dus dan ligt het in een la en dat wil ik niet.
In een ring laten verwerken lijkt me wel prachtig.... maar pfff, daarvoor moet ik dan flink sparen.

Het is dus een zilveren doosje, in de vorm van een hart en daar wordt Moritz' naam in gegraveerd en een beetje as in bewaard.... als symbool dat zijn hart nog een beetje bij mij (ons) is.
Dit bewaar ik in een houten kistje waar glas voor zit en waar dan een foto van Moritz in komt te staan.

O sorry, ik trok overhaast een conclusie omdat jij het over een juwelier had. Beetje stom!

Maar wat prachtig, zo'n dierbare herinnering in de vorm van een doosje met gravure en dat met foto van je schat in een mooi kistje.

Tja..... onvermijdelijk geweest... een paar uur geleden kwam dan toch ineens de enorme woede opzetten, pffff.
Ineens werd ik woest, ik was tot alles in staat, maar kon het niet kwijtraken.
Zo gemeen, zo oneerlijk..... was er maar iemand die eerder om hem gegeven had toen hij zo ziek werd jaren geleden en dan was een simpel kuurtje antibiotica genoeg geweest om hem voor altijd te genezen. Maar niemand die eerder om mijn grote schat gegeven had
Had ik er zelf maar eerder vanaf geweten, had... had... had...
Dat spookte allemaal door mijn hoofd.... uiteindelijk ben ik even in slaap gevallen en nu gaat het wel weer.

Wat een klote tijd
Ik doe zo mijn best mijn gedachten te verzetten, maar het lukt nog voor geen meter.
Het is hier zo stil.... ineens kom ik tot het besef dat ik die rotmug een lel kan verkopen, dat ik het keukenkastje niet meer zachtjes dicht hoef te doen, dat ik mijn stoel gewoon naar achteren kan schuiven.... ieder dingetje herinnert me aan mijn Moppie
En Kaya is ook zo stil.... buiten is ze wel levendig en gelukkig eet ze ook goed, maar verder doet ze niks behalve somber voor zich uitstaren. Ze zal het ook heel vreemd vinden allemaal en sombere vrouwtje doet haar ook geen goed....

Pffff.... ik weet dat het weer gaat komen allemaal, maar voor nu is het zwaar shit

Ik leef zo met je mee meis, echt waar.
voor jullie en zeker ook voor Kaya.

Het is ook logisch dat je boos bent....
Goed dat je er even aan toegegeven hebt...die boosheid moet er ook even uit om met het verdriet verder te kunnen.
Ik wou dat ik iets voor je kan doen...aan je denken doe ik veel!

Het is ook oneerlijk...
Moritz had bij jullie oud moeten worden.

Nogmaals veel sterkte.

Ik vind het ook erg logisch dat je boos wordt!
Het is toch ook te belachelijk dat zo' brok energie(gezien de foto's)gevelt kan worden door zoiets kleins??Helemaal na zo'n periode van vechten en vooruitgang.
Ik leef met je mee!Sterkte!!

Het is zo oneerlijk

oh caro, wat moeilijk

jullie hebben gedaan, wat in jullie macht lag, je kunt jezelf niks verwijten, ik weet wel dat dit woorden zijn,en dat je gevoel andere dingen met je doet, en ja het is ook hard, keihard..

maar toch, zonder jullie had hij deze 4 jaar ook niet eens gehad, was hij er mischien al langer niet meer geweest, hij heeft mogen ervaren wat het is als er van je gehouden word, ook al was dat dan op de moritz manier, hij heeft een hondsmaatje aan kaya gehad. daar mag je ook dankbaar voor zijn.

laat je verdriet maar gaan hoor, dat mag en dat moet, je mag boos zijn, je mag vreselijk vrdrietig zijn, maar doe jezelf niet tekort, JULLIE hebben niks anders gedaan dan houden van en het beste willen voor, meer konden jullie niet meer.

koester de mooie momenten en eer ook , dat hij nu wel rust heeft.

sterkte Caro... Moppie zal niet vergeten worden

Dank jullie

Ik vond net dit mooie gedichtje, een variant op 'straks' (wat ik altijd een prachtig gedicht vond, alleen dat ging over een oude hond). Maar altijd heb ik voor ogen gehad de zinnen:
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.

Dit is een iets ander gedicht, maar net zo waar... we deden het voor Moritz, want hij mocht niet langer lijden... en wij mochten dus niet egoïstisch zijn....


Als ik eens broos en zwak zal zijn
en niet meer slapen kan van pijn,
doe dan wat nodig is. Want och…
die laatste dag verliest men toch.
Ik weet dat het je droef zal maken
dwing toch jezelf niet te verzaken:
Dan, meer dan enig andre dag
blijkt wat je liefde echt vermag.
Wij hadden 't jarenlang zo goed;
dat geeft ons ook die laatste moed.
Jij wilt toch ook niet dat ik lijd?
Laat mij toch gaan te rechter tijd
en breng mij waar men hulp mij biedt.
Eén bede slechts: verlaat mij niet!
Houd mij zacht pratend tegen j'aan
totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet, al is het later pas,
dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart zijn laatste groet,
ik lijd niet meer en dat is goed.
Treur niet omdat het lot bewerkt dat jij,
juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren toch elkaar zo na!
Laat dat je troost zijn als ik ga.

mooi Caro, zo'n zilveren doosje,
heb zelf (en 5 anderen met mij) een beetje Amor bij me in een titanium kokertje,
zelf aan een koordje om mn nek, maar bv mn moeder aan dr sleutelbos

de rest van zn as hebben we bewaard tot we er aan toe waren om het uit te strooien.....maar altijd zal hij een beetje bij zn dierbaren blijven....snap je gevoel bij zo'n doosje dus zeker wel.....

sterkte....

Stang schreef:[

Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.

Hoi Caroline,

Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.

Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.



Liefs Mark

Dag lieve lieve Moritz. Ik kende je alleen als langsflitsende hond tijdens een hondenwandeling, maar ik kon een glimp opvangen van je enthousiasme en je plezier. Ik weet hoeveel je baasjes van je hielden, dat sprak uit ieder bericht en van iedere foto. Ik ga je missen hier op het forum, dag lieve schat, dag mooie vent.


Nogmaals heel veel sterkte Caro. Ook voor Pieter.

heel veel sterkte..

groetjes monique

Mark-fryslan schreef:

Stang schreef:[

Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.

Hoi Caroline,

Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.

Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.



Liefs Mark

Wat je daar zegt Mark is zo waar...
Een half jaar geleden heb ik Mondriaan in moeten laten slapen en ik dacht dat ik er nooit meer overheen zou komen. Elk moment deed pijn, en dat had hij verdiend.
Toen kwam ook bij mij het ogenblik dat het niet meer alles overheersend was en daardoor voelde ik me schuldig. Het voelde aan als een soort verraad. Maar.... nu, een half jaar later dus, heb ik het een plaatsje kunnen geven. Het verdriet en gemis blijft, maar het is anders.
Hij kijkt op me neer als ik achter mijn pc zit en hij zit in mijn hart.

Caroline, ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel aan jullie denk en met jullie meeleef. Jullie hebben gedaan wat het beste voor Moritz was.

Mark-fryslan schreef:

Stang schreef:[

Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.

Hoi Caroline,

Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.

Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.



Liefs Mark

Hoi Mark,

Ik heb het al een paar keer gelezen en ik wist gewoon geen reactie te geven, want je hebt zo ontzettend gelijk....
Ik wíl ook aan niets anders denken, ik wíl niets anders dan Moritz.

Toen kleine Tara van ons was overleden (zij was nog maar een puppy) was er inderdaad een groot schuldgevoel bij de eerste onbezonnen spontane lach.... hoe kan ik lachen nu, wat vreselijk! het is zo herkenbaar wat je schrijft.

De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.

Ik doe m'n best Mark... en je hebt een wijs en zeer herkenbaar stukje geschreven, wat ik de ene keer huilend en de andere keer wat helderder heb doorgelezen.

Bedankt....

Liefs,
Caroline

Stang schreef: Hoi Mark,

Ik heb het al een paar keer gelezen en ik wist gewoon geen reactie te geven, want je hebt zo ontzettend gelijk....
Ik wíl ook aan niets anders denken, ik wíl niets anders dan Moritz.

Toen kleine Tara van ons was overleden (zij was nog maar een puppy) was er inderdaad een groot schuldgevoel bij de eerste onbezonnen spontane lach.... hoe kan ik lachen nu, wat vreselijk! het is zo herkenbaar wat je schrijft.

De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.

Ik doe m'n best Mark... en je hebt een wijs en zeer herkenbaar stukje geschreven, wat ik de ene keer huilend en de andere keer wat helderder heb doorgelezen.

Bedankt....

Liefs,
Caroline

Ahum, nu weet ik even niks te zeggen. Ik kon er gisteravond niet van slapen. Moest natuurlijk ook veel aan Malou denken. Zo gaat dat dan. Het kwam er zomaar uitrollen.

Mark

Stang schreef:

Mark-fryslan schreef:

Stang schreef:[

Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.

Hoi Caroline,

Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.

Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.



Liefs Mark

Hoi Mark,

Ik heb het al een paar keer gelezen en ik wist gewoon geen reactie te geven, want je hebt zo ontzettend gelijk....
Ik wíl ook aan niets anders denken, ik wíl niets anders dan Moritz.

Toen kleine Tara van ons was overleden (zij was nog maar een puppy) was er inderdaad een groot schuldgevoel bij de eerste onbezonnen spontane lach.... hoe kan ik lachen nu, wat vreselijk! het is zo herkenbaar wat je schrijft.

De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.

Ik doe m'n best Mark... en je hebt een wijs en zeer herkenbaar stukje geschreven, wat ik de ene keer huilend en de andere keer wat helderder heb doorgelezen.

Bedankt....

Liefs,
Caroline

Caroline, mijn moeder was na Jari zijn overlijden vreselijk drastisch. Zij had iets van: het was van hem en mag nooit aan een andere hond toebehoren. Ik heb toen staan huilen omdat ik het zo vreselijk nodig had om een tastbare herinnering aan hem te hebben. Zijn meest gebruikte halsbanden hebben we toen uit de vuilnisbak gevist. Die hangen, samen met zijn leren riem, tot op de dag van vandaag hier aan een eetkamerstoel. Heel onopvallend, soms zie ik ze zelf niet. Maar soms, als ik er behoefte aan heb is die herinnering er en kan ik er de mooie en fijne herinneringen bij ophalen.
En realiseer je dat wat jij nu aan stukjes en beetjes Moritz ziet dat verdwijnt slechts het materiële is. Maar het belangrijkste zal nooit verdwijnen: de liefde voor Moritz en het plezier dat hij in die veel te korte periode heeft gegeven.

Ik zie het nu pas. Sterkte ermee Caroline,Pieter en Kaya

Dag mooie jongen

Branka schreef:

Stang schreef: Caroline, mijn moeder was na Jari zijn overlijden vreselijk drastisch. Zij had iets van: het was van hem en mag nooit aan een andere hond toebehoren. Ik heb toen staan huilen omdat ik het zo vreselijk nodig had om een tastbare herinnering aan hem te hebben. Zijn meest gebruikte halsbanden hebben we toen uit de vuilnisbak gevist. Die hangen, samen met zijn leren riem, tot op de dag van vandaag hier aan een eetkamerstoel. Heel onopvallend, soms zie ik ze zelf niet. Maar soms, als ik er behoefte aan heb is die herinnering er en kan ik er de mooie en fijne herinneringen bij ophalen.
En realiseer je dat wat jij nu aan stukjes en beetjes Moritz ziet dat verdwijnt slechts het materiële is. Maar het belangrijkste zal nooit verdwijnen: de liefde voor Moritz en het plezier dat hij in die veel te korte periode heeft gegeven.

O, dat lijkt me heel moeilijk geweest voor je

Wat dat betreft kan ik dus alles doen exact zoals ik het wil, want Pieter steunt me overal in.
Het enige wat hij erg graag wilde, is zijn penning bewaren (de nieuwe, met hondenpoot die ik had gekocht omdat hij zo opknapte ).
Die heeft hij in het crematorium van het tuigje gehaald. Moritz had de laatste 2 dagen een tuigje om, zodat we hem beter in bedwang konden houden als het nodig was en begeleiden.
Zijn halsbanden heb ik hier en die worden bewaard, absoluut! net zoals een aantal andere dingen die echt van Moritz waren en gewoon zullen blijven en ook nooit voor een andere hond gebruikt zullen worden.

~Marijke~ schreef: Ik zie het nu pas. Sterkte ermee Caroline,Pieter en Kaya

Dag mooie jongen

Dank je wel Marijke....

Iedereen trouwens enorm bedankt voor alles.... !!

Ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen, maar ik wilde je alleen even laten weten dat ik nog elke dag aan jullie denk, aan het grote verdriet dat jullie hebben en aan dat mooie mannetje dat nu van boven op jullie neerkijkt....

Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe erg ik het vind....

Stang schreef:De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.

Hoe herkenbaar.
Hier moest er op een gegeven ogenblik ook de stofzuiger door de woonkamer en wat heb ik dat met een bezwaard hart gedaan. Twee weken later toen ik wat grondiger aan het stofzuigen was vond ik een witte haar van Rockey tussen de rand van de bank en hopla daar kwamen de tranen weer.
Maar meis als je er nog niet aan toe bent.. niet doen. Alles krijgt dadelijk ongemerkt toch een plekje.
Je hoeft van niemand de spullen van Moritz op te ruimen, net als wij dat niet hoefden. Rockeys riem hangt na 5 jaar nog steeds aan de kapstok, zijn piepspeeltje staat op het schaakbord van mijn vader op de plank, zijn knuffel ligt na 5 jaar nog steeds in de onderste lade van mijn nachtkastje.
Allemaal dingen die nu een plekje hebben en ook dadelijk gewoon een plekje krijgen in spanje.

knuf.

Wendy! schreef:Ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen, maar ik wilde je alleen even laten weten dat ik nog elke dag aan jullie denk, aan het grote verdriet dat jullie hebben en aan dat mooie mannetje dat nu van boven op jullie neerkijkt....

Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe erg ik het vind....

Ik weet het Wendy....
Het is ook verdrietig voor jou, je eerste en enige hond in opvang en dan dit
Moritz had ook een speciaal plekje bij jou en ik weet hoe fantastisch je het vond toen je hem zag opknappen nadat hij een tijdje bij ons was.

Het is gewoon zwaar k*t en zo onnodig geweest als er destijds maar informatie was geweest.... maar goed, aan 'als' hebben we niks zoals al eerder werd gezegd, maar toch blijft dat wel spoken en maakt het moeilijk om er vrede mee te hebben.
En toch heeft hij ook weer 4 mooie jaren gehad... iets wat niet was gebeurd als hij daar niet weggehaald was en iets wat heel veel honden nooit zullen hebben.

Afijn, het gevoel hier gaat dus ook alle kanten op: van proberen erin te berusten, van vreselijke woede naar intens verdriet en pijn, van mooie herinneringen.

Huilen en boos zijn is hartstikke begrijpelijk en ook goed voor nu...
En ja...spullen opruimen...
Weeeken nadat onze Golden overleden was stond mijn moeder met een borsteltje te krabbelen over de vloerbedekking bij de verwarming.
Daar waar Sobath altijd lag en daar waar dus altijd haren lagen..
Ze haalde altijd hele plukken van de grond met dat borsteltje en na een paar weken stond ze "macht der gewoonte" dus weer met dat borsteltje in de weer...
Daar stonden we weer met zijn allen te janken toen mijn moeder stond te bleren met die borstel in haar hand: "Er zitten geen haren meer aan" .
Een paar maand later sta je in de keuken en gooi je een stuk kaas achter je weg...2 minuten later loop je de keuken uit en ligt dat stuk kaas er nog steeds...en daar schiet je weer vol..
En nu nog, tien jaar na dato, nu nog kan ik erom huilen...

Gewoon op jouw tijd met de spulletjes van Moritz in de weer...

heel veel sterkte met het verlies van jullie lieve schat

Dag mooie jongen goede reis.


Sterkte Caroline

Ook ik herken het gevoel bij het langzaam opruimen van de spulletjes. Mijn moeder kon echt niets van wodan weg doen, op een gegeven moment hebben we zijn halsband en meest geliefde speeltje samen met een foto op de kast gezet en er een kaarsje bij aangestoken....het kaarsje brandt nog steeds dag en nacht. wij vonden het toen heel fijn om zo'n speciaal plekje voor wodan in te ruimen. Iedereen doorloopt het verwerkingsproces natuurlijk op een andere manier, maar hoe je het ook doet, neem er de tijd voor en doe lekker precies wat voor jullie goed voelt, ook al vinden anderen dat misschien vreemd.

Caroline en Pieter,

Heel veel sterkte! Het is gewoon niet eerlijk.

Marie-José