Waimo, een hond om nooit te vergeten
Geplaatst: 14 jun 2007 20:39
Lieve allemaal,
Dank jullie wel voor alle lieve reacties, dat doet me heel goed.
Vandaag was het weer een emotionele dag. We zijn de as bij de dierenarts gaan ophalen.
We hadden een mooie kaart voor de dierenarts gemaakt met een foto van Waimo en een tekst om hem te bedanken voor alle zorg die hij aan Waimo heeft besteed. We hebben de afgelopen 5 jaar veel getobd met Waimo zijn gezondheid en zijn dus vaak met Waimo bij de dierenarts geweest. Tot en met het allerlaatste moment is onze dierenarts zorgvuldig met Waimo omgegaan en daar zijn we heel dankbaar voor.
Altijd heeft voor hem de kwaliteit van leven voor Waimo voorop gestaan.
Vanmiddag zijn we met de as van Waimo in de rugzak en Wikke,onze andere hond (ook 15 jaar maar nog gezond) naar een rustig plekje aan de IJssel gelopen.
De vorige keer toen we daar liepen, zat Waimo ook in een rugzak, maar toen nog levend, we hadden nl een hondenrugzak voor hem gekocht omdat hij geen lange stukken meer kon lopen.
Een schril contrast was dat.
Daar hebben we de bus met as nog even tegen ons hart gedrukt, en gehuild. We hebben herinneringen opgehaald hoe hij daar altijd speelde, toen hij nog gezond was, was hij de gangmaker voor het spelen, altijd met de voorpootjes laag en het kontje omhoog was hij Wikke aan het uitdagen om te spelen.
We hebben hem nogmaals bedankt voor zijn onvoorwaardelijke liefde, want dat heeft hij ons gegeven en daarna zijn as uitgestrooid op verschillende plekjes waar hij en wij een verbinding mee hadden.
We zijn heel erg dankbaar dat we met zo'n heerlijke hond zoveel jaren hebben mogen leven.
Daarnaast is er het verdriet van het missen, als een rauwe wond op de plek van mijn hart en soms schrijnt dat heel hard.Ik weet dat dat gaat slijten, maar nu is het nog zo vers, dat het nog heel veel pijn doet.
We gaan ons nu richten op Wikke, onze andere hond, die toch ook zichtbaar de kluts kwijt is, 15 jaar lang zijn ze maatjes geweest, en hij moet nu alleen verder. Hij heeft wel aan Waimo geroken, nadat Waimo was overleden, dus hij weet het wel. Maar hij voelt net als wij die leegte en we proberen hem nu wat extra geborgenheid te geven.
Ik weet nog niet hoe ik hier foto's moet plaatsen, anders kon ik wat foto's hier bijvoegen.
Groetjes van Mieke
Dank jullie wel voor alle lieve reacties, dat doet me heel goed.
Vandaag was het weer een emotionele dag. We zijn de as bij de dierenarts gaan ophalen.
We hadden een mooie kaart voor de dierenarts gemaakt met een foto van Waimo en een tekst om hem te bedanken voor alle zorg die hij aan Waimo heeft besteed. We hebben de afgelopen 5 jaar veel getobd met Waimo zijn gezondheid en zijn dus vaak met Waimo bij de dierenarts geweest. Tot en met het allerlaatste moment is onze dierenarts zorgvuldig met Waimo omgegaan en daar zijn we heel dankbaar voor.
Altijd heeft voor hem de kwaliteit van leven voor Waimo voorop gestaan.
Vanmiddag zijn we met de as van Waimo in de rugzak en Wikke,onze andere hond (ook 15 jaar maar nog gezond) naar een rustig plekje aan de IJssel gelopen.
De vorige keer toen we daar liepen, zat Waimo ook in een rugzak, maar toen nog levend, we hadden nl een hondenrugzak voor hem gekocht omdat hij geen lange stukken meer kon lopen.
Een schril contrast was dat.
Daar hebben we de bus met as nog even tegen ons hart gedrukt, en gehuild. We hebben herinneringen opgehaald hoe hij daar altijd speelde, toen hij nog gezond was, was hij de gangmaker voor het spelen, altijd met de voorpootjes laag en het kontje omhoog was hij Wikke aan het uitdagen om te spelen.
We hebben hem nogmaals bedankt voor zijn onvoorwaardelijke liefde, want dat heeft hij ons gegeven en daarna zijn as uitgestrooid op verschillende plekjes waar hij en wij een verbinding mee hadden.
We zijn heel erg dankbaar dat we met zo'n heerlijke hond zoveel jaren hebben mogen leven.
Daarnaast is er het verdriet van het missen, als een rauwe wond op de plek van mijn hart en soms schrijnt dat heel hard.Ik weet dat dat gaat slijten, maar nu is het nog zo vers, dat het nog heel veel pijn doet.
We gaan ons nu richten op Wikke, onze andere hond, die toch ook zichtbaar de kluts kwijt is, 15 jaar lang zijn ze maatjes geweest, en hij moet nu alleen verder. Hij heeft wel aan Waimo geroken, nadat Waimo was overleden, dus hij weet het wel. Maar hij voelt net als wij die leegte en we proberen hem nu wat extra geborgenheid te geven.
Ik weet nog niet hoe ik hier foto's moet plaatsen, anders kon ik wat foto's hier bijvoegen.
Groetjes van Mieke
