Geplaatst: 12 jun 2006 12:35
Ik heb deze topic met belangstelling gelezen, want Beau (had/heeft dat uitvalgedrag ook in de gehoorzaamheidsles. Met losvolgen ineens wegvliegen naar een andere (ongeholpen) reu en ook echt aanvallen. De blijfoefening ging meestal wel. Slalommen was een drama. Ik vond het zelf afschuwelijk, kreeg het er niet uit, voelde de spanning maar ook de spanning die het op de groep had.
En kwam ik diezelfde reu die Beau had aangevallen tegen op het losloopgebied, dan keken ze elkaar eens aan en liepen door (loslopend). Loslopen op vreemd terrein en met vreemde honden dat ging eigenlijk altijd wel goed. Maar zodra ik met mijn aangelijnde hondje op het trainingsveld voet zette, herkende ik mijn eigen hondje ook niet.
Met behendigheid kwam hij in de klas met een toller die hem ooit eens 'zomaar' gebeten had (ik ken de andere hond nu inmiddels anderhalf jaar en ik begrijp achteraf dat er wel wat fixatie aan dat incidentje vooraf is gegaan, dus in 'zomaar' gebeten worden geloof ik niet meer). Nadeel met een bull: vergeten en vergeven doet ie niet. Dus los op het parcours dat deed ik weinig, want inderdaad het gebeurde dat als ie in het parcours recht tegenover zich zijn aan de kant wachtende aartsvijand toller Teus zag, dan vertrok hij en er zijn inderdaad zelfs bijtincidenten geweest tussen die twee.
De eigenaar van de toller is gelukkig een heel geduldige man en we weten wat de tricker tussen de toller en mijn bulldog is: fixatie.
Ik ben wel blijven trainen met behendigheid (met gehoorzaamheid ben ik gestopt, het hond-hond contact was te close). Maar ik heb mijn training aangepast. Tussen de rondjes op het parcours door: heel veel gehoorzaamheids- en appeloefeningetjes. Beau was de enige hond die behendigheid en gehoorzaamheid in 1 les volgde. En langzaamaan ging het beter. Ik moet Beau nog in de gaten houden en een enkele keer loopt ie (een heel stuk aarzelender, langzamer en minder zelfverzekerd dan in het begin) nog wel eens richting Teus of nieuwe vijand: Tervurense herder Jordi.
Maar iedereen in de les weet dat hem wegschreeuwen met FOEI! hem nu doet stoppen. De trainster heeft dat altijd goed begeleid. In het begin trainde ik als enige met de hond aan de riem en aan het eind van de les deed ik nog wel eens een parcours los als iedereen op afstand was. Langzaam aan kon ik steeds vaker een rondje los doen (aangemoedigd door klasgenoten en trainer met eerste de andere honden wat meer op afstand), met uitzondering van het eerste rondje want dan was Beau nog niet helemaal onder appel, Maar nu is het zover dat ik meteen met het eerste rondje Beau kan losgooien. De appeloefeningetjes die ik veelvuldig gedaan heb tussen de rondjes kan ik nu zelfs wel eens gewoon 'vergeten'.
Ik ben heel blij dat ik klasgenoten en een trainster getroffen heb, die een wat moeilijker reutje in de groep konden en wilden toestaan. Een trainster die Beau afblokte als hij van het parcous dreigde weg te lopen, die goed oplette hoever Beau was in zijn appeloefeningen en eerder dan ik doorhad dat ie weer los kon trainen. Het kan dus wel, maar inderdaad de school, de trainer maar ook de klasgenoten moeten er wel achterstaan en een stukje medewerkinge willen verlenen.
Ik,maar Beau ook, heb de afgelopen anderhalf jaar heel veel geleerd. Ik lees hem beter, ik weet wanneer zijn toch al lage tolerantiegrens bereikt wordt. Ik zou dat nooit geleerd hebben als ik met mijn moeilijke reutje niet in een groep welkom zou zijn geweest.
En kwam ik diezelfde reu die Beau had aangevallen tegen op het losloopgebied, dan keken ze elkaar eens aan en liepen door (loslopend). Loslopen op vreemd terrein en met vreemde honden dat ging eigenlijk altijd wel goed. Maar zodra ik met mijn aangelijnde hondje op het trainingsveld voet zette, herkende ik mijn eigen hondje ook niet.
Met behendigheid kwam hij in de klas met een toller die hem ooit eens 'zomaar' gebeten had (ik ken de andere hond nu inmiddels anderhalf jaar en ik begrijp achteraf dat er wel wat fixatie aan dat incidentje vooraf is gegaan, dus in 'zomaar' gebeten worden geloof ik niet meer). Nadeel met een bull: vergeten en vergeven doet ie niet. Dus los op het parcours dat deed ik weinig, want inderdaad het gebeurde dat als ie in het parcours recht tegenover zich zijn aan de kant wachtende aartsvijand toller Teus zag, dan vertrok hij en er zijn inderdaad zelfs bijtincidenten geweest tussen die twee.
De eigenaar van de toller is gelukkig een heel geduldige man en we weten wat de tricker tussen de toller en mijn bulldog is: fixatie.
Ik ben wel blijven trainen met behendigheid (met gehoorzaamheid ben ik gestopt, het hond-hond contact was te close). Maar ik heb mijn training aangepast. Tussen de rondjes op het parcours door: heel veel gehoorzaamheids- en appeloefeningetjes. Beau was de enige hond die behendigheid en gehoorzaamheid in 1 les volgde. En langzaamaan ging het beter. Ik moet Beau nog in de gaten houden en een enkele keer loopt ie (een heel stuk aarzelender, langzamer en minder zelfverzekerd dan in het begin) nog wel eens richting Teus of nieuwe vijand: Tervurense herder Jordi.
Maar iedereen in de les weet dat hem wegschreeuwen met FOEI! hem nu doet stoppen. De trainster heeft dat altijd goed begeleid. In het begin trainde ik als enige met de hond aan de riem en aan het eind van de les deed ik nog wel eens een parcours los als iedereen op afstand was. Langzaam aan kon ik steeds vaker een rondje los doen (aangemoedigd door klasgenoten en trainer met eerste de andere honden wat meer op afstand), met uitzondering van het eerste rondje want dan was Beau nog niet helemaal onder appel, Maar nu is het zover dat ik meteen met het eerste rondje Beau kan losgooien. De appeloefeningetjes die ik veelvuldig gedaan heb tussen de rondjes kan ik nu zelfs wel eens gewoon 'vergeten'.
Ik ben heel blij dat ik klasgenoten en een trainster getroffen heb, die een wat moeilijker reutje in de groep konden en wilden toestaan. Een trainster die Beau afblokte als hij van het parcous dreigde weg te lopen, die goed oplette hoever Beau was in zijn appeloefeningen en eerder dan ik doorhad dat ie weer los kon trainen. Het kan dus wel, maar inderdaad de school, de trainer maar ook de klasgenoten moeten er wel achterstaan en een stukje medewerkinge willen verlenen.
Ik,maar Beau ook, heb de afgelopen anderhalf jaar heel veel geleerd. Ik lees hem beter, ik weet wanneer zijn toch al lage tolerantiegrens bereikt wordt. Ik zou dat nooit geleerd hebben als ik met mijn moeilijke reutje niet in een groep welkom zou zijn geweest.
Als hij de kans krijgt, duikt hij bovenop Bram. 
toen vonden ze het opens zonde van de hond.Nou ik dus niet.Wanneer moet je stoppen.Als er een kind doodgebeten word? Ik heb nu een heerlijke hond maar helaas niet zo veel geluk mee met zijn gezonheid.Maar hij is wel wat ik verwacht van een hond,een vriend voor het leven.