Intens verdrietig...

[laicka]

Op die manier is het wel heel mooi.
Wij hadden ons er niet op voorbereid omdat je altijd de hoop blijft houden dat hij vanzelf gaat.

En ik heb er ook alles voor over hoor,al moet ik er een lening voor afsluiten,maar je gaat zo nadenken over alles,snap je wat ik bedoel.Juist odmat je het laatste als goed wilt doen,ben je er niet bij en weet je dus ook niet of ze doen wat ze zeggen,ja ben nogal onzeker van aard.
Maar hoe is het nu met je??

[Duivelinnetje]

Gisteren voelde ik mij voor het eerst niet meer als een zombie.
Natuurlijk mis ik hem vreselijk en heb ik nog steeds verdriet.
Dat zal slijten met de tijd, dat weet ik, maar hij zal me op een bepaalde manier altijd vergezellen.

Ook heeft het mij enorm geholpen dat ik erover heb geschreven op drie verschillende hondenforums en waar ik veel steun en lieve reacties kreeg van mensen. Zaterdag ben ik de hele dag bezig geweest met mijn website, dat is nu helemaal gericht op Jessie. Ook dat heeft me veel goed gedaan. Met mensen hier in het bos kan ik erover praten en bij hen vind ik ook veel steun. Wat ook heel fijn was is dat mijn moeder met Jessie en mij is meegegaan naar de dierenarts. Daarna hebben we samen nog wat gedronken buiten bij een pannekoekenhuisje waar het hartstikke rustig was.

Hoe gaat het nu met jou na die twee weken?

[laicka]

Is wel heel fijn al die steun,doet je goed.
Met mij gaat het wel op het moment,alleen vraagt mijn dochtertje steeds:mama waar is laika?? Ze is 3 jaar en snapt er helemaal niks van,ik heb het geprobeerd uit te leggen maar dat is heel moeilijk.
Vrede heb ik er nog steeds niet mee,maar ik heb aan jouw verhaal veel steun en herkenning gehad dus daardoor gaat het al een stuk beter.
Missen blijf je hem altijd,maar had hem graag nog 15 zien worden.
fijne dag en wederom sterkte

[Ari@ne]

Mondriaan kwam bij me als herplaatser toen hij al bijna 7 was.
Ik zat toen in een van de zwaarste periodes van mijn leven en hij was mijn alles. Hoe vaak heeft hij niet de tranen van mijn gezicht gelikt...
Hij was perfect gezond, niet te zwaar of zo.
Zondags was er nog niets aan de hand, maandags leek hij niet in orde en toen ging het heel snel. Hij gilde van de pijn. Naar de DA gegaan die hem een injectie gaf en foto's ging maken. Een paar uur later mochten we hem halen en toen bleek dat hij een drievoudige hernia had. Opereren moest binnen 24 uur gebeuren, maar dan nog was het resultaat twijfelachtig.
We hebben hem meegenomen om rustig alles te bespreken, maar nadat hij wat geslapen had kon hij niet meer opstaan, toen we hem buiten wilden zetten om te plassen viel hij om en plassen ging niet meer.
Meteen de DA gebeld en we konden weer komen. Zij bevestigde onze angst dat hij verlamd was en dat er niets meer aan te doen was.
Toen hebben we hem dus in laten slapen, in mijn armen.
Dit alles speelde zich binnen 9 uur af. Vandaar dat ik gewoon helemaal de weg kwijt was.

Nu heb ik dus Jagger en dat is fijn. Mondriaan blijft altijd in mijn hart, al mocht hij maar een kleine 2 jaar bij me zijn.
Ik heb een hele grote foto van hem op mijn bureau staan en hij kijkt altijd als ik achter de pc zit op me neer.

Sterkte jullie weer!

[Mama Sanneke]

Veel sterkte gewenst !!

[toy]

Sterkte !

[Duivelinnetje]

Een poosje terug heb ik verteld dat mijn Baloo hele erg zware en frequente epilepsie aanvallen had gekregen...
Vervolgens kreeg hij medicijnen die goed helpen, maar voor de zekerheid heb ik toch bloed bij hem af laten nemen voor onderzoek.
Het zat allemaal niet mee, want hij was zo panisch (voordat hij epilepsie kreeg was hij altijd een model patiënt) dat de dierenarts uiteindelijk met een kromme naald in zijn handen stond en Baloo een onderhuidse bloeding had.
Gelukkig had hij voldoende bloed kunnen prikken om op te sturen naar het lab.
De uitslag liet op zich wachten en na een week wist de dierenarts mij te vertellen dat Baloo zijn bloed (ondanks dat het per koerier was verzonden) volgens het lab niet was aangekomen.
Verdorrie, weer opnieuw prikken!!!
De tweede keer ging net zo moeizaam als de eerste keer, erg vervelend.
Inmiddels heb ik wel de uitslag; het bloed wees geen onderliggende oorzaak van Baloo zijn epileptische aanvallen uit.
Een tumor in zijn koppie is zeer onwaarschijnlijk gezien zijn jonge leeftijd van 3 jaar...
Primaire epilepsie dus.
Dit houdt in dat hij de rest van zijn leven medicijnen moet hebben.
Enerzijds ben ik blij dat er geen onderliggende oorzaak is, anderzijds had een onderliggende oorzaak misschien verholpen kunnen worden en had hij de rest van zijn leven vrij van epilepsie (en medicijnen) kunnen leven.
Wel ben ik dankbaar dat de medicijnen er zijn en effect hebben!

[tekkel]

Heeft hij door die medicijnen nu helemaal geen aanvallen meer?

[Duivelinnetje]

Heeft hij door die medicijnen nu helemaal geen aanvallen meer?

Hij heeft twee weken geleden nog één keer een lichte aanval gehad, daarna niet meer.
Medicijnen sluiten een aanval niet uit, maar zorgen voor minder aanvallen en minder heftige aanvallen.
Soms krijgen ze nooit meer een aanval.

[Zoie]

Heeft hij door die medicijnen nu helemaal geen aanvallen meer?

Hij heeft twee weken geleden nog één keer een lichte aanval gehad, daarna niet meer.
Medicijnen sluiten een aanval niet uit, maar zorgen voor minder aanvallen en minder heftige aanvallen.
Soms krijgen ze nooit meer een aanval.

dit is idd wat je verwachten kunt, medicijnen genezen niet, maar onderdrukken met meer of minder succes de aanvallen. Wel fijn dat hij nu niet veel aanvallen meer heeft. Hoe reageert hij verder op de medicijnen ? Is hij er anders door geworden, of valt dat mee ?

[Duivelinnetje]

Heeft hij door die medicijnen nu helemaal geen aanvallen meer?

Hij heeft twee weken geleden nog één keer een lichte aanval gehad, daarna niet meer.
Medicijnen sluiten een aanval niet uit, maar zorgen voor minder aanvallen en minder heftige aanvallen.
Soms krijgen ze nooit meer een aanval.

dit is idd wat je verwachten kunt, medicijnen genezen niet, maar onderdrukken met meer of minder succes de aanvallen. Wel fijn dat hij nu niet veel aanvallen meer heeft. Hoe reageert hij verder op de medicijnen ? Is hij er anders door geworden, of valt dat mee ?

Gelukkig is hij niet totaal veranderd, maar hij is wel wat anders geworden... Hij is niet meer zo scherp als hij was voordat hij de medicijnen kreeg. Vroeger zou hij bijvoorbeeld nooit een Frolicje hebben gemist als ik die naar hem toe gooi, nu mist hij soms. Ook wist hij vroeger precies waar de bal viel als ik die gooide, nu is hij hem soms kwijt. Maar beter zo dan dat ik hem kwijt zou raken, want hij is happy, verder zo gezond als een vis en kan alles weer doen!

[Zoie]

Heeft hij door die medicijnen nu helemaal geen aanvallen meer?

Hij heeft twee weken geleden nog één keer een lichte aanval gehad, daarna niet meer.
Medicijnen sluiten een aanval niet uit, maar zorgen voor minder aanvallen en minder heftige aanvallen.
Soms krijgen ze nooit meer een aanval.

dit is idd wat je verwachten kunt, medicijnen genezen niet, maar onderdrukken met meer of minder succes de aanvallen. Wel fijn dat hij nu niet veel aanvallen meer heeft. Hoe reageert hij verder op de medicijnen ? Is hij er anders door geworden, of valt dat mee ?

Gelukkig is hij niet totaal veranderd, maar hij is wel wat anders geworden... Hij is niet meer zo scherp als hij was voordat hij de medicijnen kreeg. Vroeger zou hij bijvoorbeeld nooit een Frolicje hebben gemist als ik die naar hem toe gooi, nu mist hij soms. Ook wist hij vroeger precies waar de bal viel als ik die gooide, nu is hij hem soms kwijt. Maar beter zo dan dat ik hem kwijt zou raken, want hij is happy, verder zo gezond als een vis en kan alles weer doen!

ja, ook dat klinkt herkenbaar, antieileptica werkt meestal dempend, versuffend. Vaak is het een kwestie van zo goed mogelijk instellen. Maar wel fijn dat hij het er verder goed op doet.