Het HondenForum

Ook hier draaien de duimen heel hard. Iedere hond is anders, iedere aanpak ik anders. Ook als een hond in een vluchtmodus zit dan verschilt het nog per hond. En ik weet zeker dat Nikki heel erg goed weet waar ze mee bezig is.
Precies ook wat je tikt Nikki, dat je haar niet zag, maar je voelde dat ze in de buurt was. Dat gevoel herken ik maar al te goed. Ik heb 2 angsthonden (gehad) en beide ging het totaal anders met het uiteindelijk terugkrijgen van mijn hond. Lila was enorm angstig en verstopte zich. Er was een zichtmelding en ze was niet ver van huis. Ik ben er heen gegaan en ja ik zag haar liggen ver weg in de struiken. Ik ben met mijn rug naar haar toe gaan zitten en heb daar ruim 2 uur gezeten en zij kwam uit haarzelf uiteindelijk naar mij toe en ik voelde haar neus in mijn haren snuffelen. Het duurde even totdat ze door had dat ik het was en toen zag ik echt een knop omgaan.
En Izzy, Izzy is echt extreem angstig. Toen ze een half jaar bij mij was ben ik haar kwijtgeraakt. En niet doordat ze los liep, nee doordat de riem brak! En dat vond ik heel erg eng, want ik was echt bang dat ze ergens aan vast zou blijven zitten.
Izzy herkende mij niet, totaal niet. Veel zichtmeldingen gehad toen, maar ze liet zich niet zien. Ik weet hoe de onmacht is die je nu voelt. ik wist toen ook, Izzy moet het zelf doen, maar ik had de twijfel of Izzy daar wel aan toe was. En Izzy was daar dus niet aan toe
Lang verhaal verder, maar ze heet zichzelf uiteindelijk in een tuin klem gelopen en de bewoners wisten ervan en hebben heel snel de poort dichtgedaan en mij gebeld. Ze herkende me echt niet eerst. Ik ben gaan zitten en ook bij haar ging er na een tijdje een knop om. Het is zo moeilijk uit te leggen dat een hond die zo is het zelf moet doen eigenlijk. Een vangkooi? Izzy zou er nooit, maar dan ook echt nooit inlopen, nu ook niet.
Ik heb Izzy een langere tijd niet losgelaten, dat was niet doordat ik Izzy niet vertrouwde, het was mijn angst. Heel veel met een 15 meter lijn gelopen en ze ging in angstige situaties steeds vaker mij opzoeken in plaats van weg te lopen. En zo heeft Izzy mij over mijn angst geholpen. Ik weet gewoon nu, is er een angstig iets (en dat kan echt van alles zijn) dan vlucht ze, maar ze vlucht nu naar mij.
Lila, Lila heb ik nooit meer los durven laten. En ook dat lag aan mijn angst. Bij iets engs wilde ze echt vluchten, maar ook van mij vluchten. Dat heb ik nooit meer gedurfd.
Zo is iedere hond en iedere eigenaar van de hond anders. Iedereen kent zijn eigen hond het beste en weet wat de beste "methode" is om de hond uit het vluchtgedrag te krijgen.
Nikki je doet het echt goed, respect voor je en jouw band met Uma is zo hecht, ze komt naar je, ik weet het zeker. Ze heeft even de tijd nodig.
Ik kan helaas niet helpen met zoeken, andere dingen wel mocht dat nodig zijn. En ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen en dat jullie mooie lieve Uma snel weer thuis hebben, want dat is de plek waar ze hoort ook al is ze het nu even "vergeten".

ook honden die van nature niet angstig zijn of uit het buitenland komen kunnen in paniek raken en in de vluchtmodus gaan. zo ken ik een toller die ergens van schrok en vervolgens bijna 2 weken is weg geweest. haar vrouwtje kwam er aan en de hond rende gewoon weg. totdat het vrouwtje een bepaald woord riep, de hond kon het plaatsen en liep in de eerste instantie door. naderhand landde het kwartje en kwam de hond heel voorzichtig sluipend naar het vrouwtje. toen ze zag dat het haar vrouwtje echt was ging de knop om en wist ze niet hoe hard ze moest kwispelen en haar vrouwtje af moest lebberen.

ellen

Elke keer als ik dit topic open hoop ik te lezen dat Uma weer lekker op de bank ligt bij jullie Nikki. Hier blijven de duimen draaien. Kom op Uma laat je zien!

Lucia schreef:Iedere dag kijk ik een paar x en hoop ik dat ze weer bij jullie is.
En iedere avond zit ik met 2 honden naast me op de bank en dan denk ik aan de wanhoop die jullie moeten voelen. Het is gewoon tijd dat ze weer lekker thuis bij jullie komt kroelen.

Hopelijk laat ze zich snel zien en vangen.

Dit idd. Hier exact zo

Afgelopen jaar schrok Toots Toen iemand veel te vroeg vuurwerk afgooide veel te dichtbij en hij was los in de polder. Hij rende weg en hoorde me niet meer. Gelukkig kwam er net iemand aan die hem herkende en hem heeft gevangen en zo is hij nooit kwijt geweest.
Toots zou nooit weg gaan of weg lopen. Maar in blinde paniek hoort hij mij niet en ziet hij mij niet, dus ik kan me goed voorstellen hoe het gebeurd. Als het zelfs bij een hondje die 100 procent baas gericht en altijd en overal bij mij dat hij in die modus kan komen kan elke hond dat.

dubbelpost.

Toen we Jill na de zomervakantie weer gingen ophalen (ze was 2,5e week op het logeeradres geweest) ging ze eerst tegen ons blaffen omdat ze niet door had dat wij t waren. Dus wij zijn ook met onze rug naar haar toe gaan staan en toen snuffelde ze aan m'n zusje. Toen had ze pas door dat wij t waren en werd helemaal gek van blijdschap. Dus kan me iets voorstellen van die vluchtmodus dat dat erger nog is dan dit..

Oh ik hoop zo erg dat jullie haar snel weer in jullie armen hebben!

De duimen blijven vol op draaien dat Uma snel weer thuis is.

Hopelijk is vandaag de dag dat je haar weer meenemen kan... ik hoop het zo voor jullie

elke keer open ik weer vol spanning het hondenforum in de hoop op goed nieuws...

zet hem op Uma en ga lekker naar je baasjes toe!!

T heeft nu wel lang genoeg geduurd Uma

Je moest eens weten hoeveel mensen om jou met jullie meeleven !


Ik hoop op een positieve verandering Nikkie . Sterkte

Zo Uma, nu is het spelletje niet leuk meer
Iedereen "moet" Kerst voorbereidingen maken en daar moet jij ook een deel van zijn, lekker warm in een dikke trui bij de kachel

Je zou toch wensen dat je met telepathie haar naar jullie zou kunnen sturen

Gelukkig hebben we nu vrij zacht weer. Maar Uma, je moet eigenlijk gewoon thuis zijn vóórdat Gait bij ons is, hoor

Zou vandaag dan dé dag zijn, het wordt wel weer tijd Uma.
Mijn duimen draaien.

Zo gehoopt dat als ik terug kwam van m'n studieweek de modjes de topic titel hadden moeten veranderen. Helaas. Hoop snel.

Ik vind het zo rot (denk vele met mij overigens) dat ik niks kan betekenen buiten delen op Facebook.
Ik zou zo graag naar je toe willen komen. Al was het om een knuffel te geven. Jeetje wat moet dit slopend zijn.

Gisteravond weer gepost en dit keer zonder lampen. Gelukkig was de nacht helder en hadden we vrij veel licht. Er ligt heel veel zoetwater in het gebied waar ze was gezien en er is dus ook veel begroeiing met toch veel overzicht dankzij de hoge heuvels en er loopt een weg doorheen die alleen voor Dunea toegankelijk is.
Er mag geen mens komen en dat wordt ook streng gecontroleerd. Áls er mensen komen zitten zij in een auto of wij zijn het. Ik houd de locatie voor iedereen geheim omdat ik deze plek betrouwbaar wil maken voor haar en dat alleen de mensen die zij kent daar lopen.

Er liggen sokken, haar trui en wat botjes van thuis verspreid langs het pad. Ik heb bij die geurplekken ook wat voer neergelegd en óp die weg geplast. Dat klinkt raar maar een hond zal het ruiken.

Gisteravond waren we op dezelfde plek als de avond daarvoor. We hebben eerst rustig aan gelopen en veel gepraat zodat ze ons hoorde en de kans kreeg langzaam te volgen of ons van een afstand in de gaten te gaan houden. Ik heb Manu zo'n 15 meter van ons vandaan vastgemaakt aan een 8 meter lijn. Hij begon wat te graven, piepen omdat hij onze boterham wilde en al snel keek hij naar een punt links van ons. Het was duidelijk geen jachtblik, zijn staart hing losjes en hij maakte geen strakke rug. Ineens draaide hij een beetje, begon zijn kop scheef te dragen en het leek alsof hij het gedrag toonde dat hij normaal doet als hij een bekende ziet. Hond of mens. Hij maakt een spelbuiging met een zachte kwispel. Kwispelde door, draaide weer en opnieuw een spelbuiging. De hele tijd met zijn ogen op links van ons gericht. We probeerden kalm door te blijven praten en intussen (zonder) lamp te kijken.
Het hield vrij snel op en Manu ging weer door met graven. Hij heeft daarna niet meer naar dat punt gekeken.

Hij zou nooit zo doen bij het zien van een vos, ree of konijn. Koeien en paarden liepen er niet, die hadden we zeker weten gehoord.
Het is jammer dat hij vast zat maar met de schaapskudde even verderop en in het donker tussen al het wild durf ik echt niet. Wij denken dat hij Uma zag. En Uma hem. Zelfs Jonathan gelooft dat. Vanavond gaan we weer en dan met een nachtkijker. Stel dat ze nog in dit gebied is, is dat een heel goed teken.

Dat klinkt goed, ik denk dat je er inderdaad blind op kunt vertrouwen dat Manu haar gezien heeft en contact met haar heeft gemaakt.
Hopelijk beseft ze door wat ze vannacht heeft meegemaakt dat jullie okay zijn en wordt haar wantrouwen steeds minder, en komt de herkenning steeds dichterbij.
Wij hebben besloten bewust uit de omgeving waar ze zich ophoudt weg te blijven, haar gaan zoeken daar heeft geen toegevoegde waarde meer nu jullie weten waar ze zich ophoudt.
Maar de duimen draaien onverminderd door en als er iets anders is wat ik kan doen, laat me maar weten!
Succes alvast voor vanavond!

Het kan toch bijna geen toeval zijn?

Ook de voorzichtigheid van Manu was herkenbaar. Als ik met Uma weg ben geweest en weer thuis kom doet Manu ook altijd zo zachtjes voor haar. Waarom zou hij anders zo blij doen en hondse taal spreken naar iets dat wij niet konden zien? En er liepen verder geen bekenden in de duinen, Manu was de enige hond mee.

Oei, zo zenuwslopend dit
Succes met het verder zoeken en wachten

Manuma schreef:Het kan toch bijna geen toeval zijn?

Ook de voorzichtigheid van Manu was herkenbaar. Als ik met Uma weg ben geweest en weer thuis kom doet Manu ook altijd zo zachtjes voor haar. Waarom zou hij anders zo blij doen en hondse taal spreken naar iets dat wij niet konden zien? En er liepen verder geen bekenden in de duinen, Manu was de enige hond mee.

Nee, ik denk ook niet dat dit toeval is. Wel heel bijzonder lijkt me om dat zo mee te maken. Daar gaan jullie als ze weer thuis is nog heel vaak aan terugdenken, wedden?

Het klinkt mij echt in de oren alsof jullie op de juiste manier bezig zijn. Hou vol en geef het de tijd, geef niet op. Het kan niet anders dat Manu haar gezien heeft. Ik hoop dat ze 'gewoon' even tijd nodig heeft en dat ze straks ineens 'gewoon' bij jullie komt en veilig mee naar huis kan.

Dat klinkt zeker alsof Manu haar zag. Wat bijzonder!
Hopelijk gaat de knop bij Uma door alle vertrouwde geuren en geluiden binnenkort om. Ik blijf duimen!

Ze maakt het akelig spannend... hopelijk is vandaag de dag dat ze eindelijk mee kan naar huis!

Ik ben bezig met een ontheffing. Dan kan ik mijn auto over die weg rijden, bij het pad zetten met de kofferbak open en daarin wat eten.
Mocht het nodig zijn kan ik eventueel in mijn auto slapen.

Thuis slaapt ze altijd in onze slaapkamer zo dicht mogelijk bij ons bed. We zouden al zo'n stuk opgeschoten zijn als ze ook nu bij ons wilt slapen en dus elke avond deze plek op zal zoeken. Als ze er elke keer terugkeert voor ons is er dus toch herkenning en uiteindelijk zal ze steeds meer op haar gemak raken. Manu zou haar er zo uit kunnen meppen denk ik. Zodra hij haar een duw geeft, haar kop in zijn bek pakt of een poot op haar legt is haar herkenning voor hem terug denk ik. Hij is heel goed geworden in het kalmeren van Uma en daar vertrouw ik hem 100% mee.

Ik ga duimen dat je zo snel mogelijk ontheffing krijgt. En dan maar hopen dat Manu snel de kans krijgt Uma even terug in haarzelf te veranderen.

Jeetje, wat een ontroering en heftigheid. Het klinkt alsof jullie heel dichtbij zijn, en Uma ook, stapje voor stapje en dan is ze snel hopelijk weer bij jullie. Maar wat een geduld en doorzettingsvermogen hebben jullie allemaal nodig.
Wat zullen jullie gesloopt zijn, vanuit hier weer een sterkte bericht! Jullie doen het zo goed allemaal

Manuma schreef:Ik ben bezig met een ontheffing. Dan kan ik mijn auto over die weg rijden, bij het pad zetten met de kofferbak open en daarin wat eten.
Mocht het nodig zijn kan ik eventueel in mijn auto slapen.

Thuis slaapt ze altijd in onze slaapkamer zo dicht mogelijk bij ons bed. We zouden al zo'n stuk opgeschoten zijn als ze ook nu bij ons wilt slapen en dus elke avond deze plek op zal zoeken. Als ze er elke keer terugkeert voor ons is er dus toch herkenning en uiteindelijk zal ze steeds meer op haar gemak raken. Manu zou haar er zo uit kunnen meppen denk ik. Zodra hij haar een duw geeft, haar kop in zijn bek pakt of een poot op haar legt is haar herkenning voor hem terug denk ik. Hij is heel goed geworden in het kalmeren van Uma en daar vertrouw ik hem 100% mee.

Dat zou helemaal top zijn als je in je auto kunt gaan zitten, zowiezo warmer en misschien voor Uma wel een enorme herkenning ook kwa geur enz.
Ik hoop dat het je lukt

Manuma schreef:Ik ben bezig met een ontheffing. Dan kan ik mijn auto over die weg rijden, bij het pad zetten met de kofferbak open en daarin wat eten.
Mocht het nodig zijn kan ik eventueel in mijn auto slapen.

Thuis slaapt ze altijd in onze slaapkamer zo dicht mogelijk bij ons bed. We zouden al zo'n stuk opgeschoten zijn als ze ook nu bij ons wilt slapen en dus elke avond deze plek op zal zoeken. Als ze er elke keer terugkeert voor ons is er dus toch herkenning en uiteindelijk zal ze steeds meer op haar gemak raken. Manu zou haar er zo uit kunnen meppen denk ik. Zodra hij haar een duw geeft, haar kop in zijn bek pakt of een poot op haar legt is haar herkenning voor hem terug denk ik. Hij is heel goed geworden in het kalmeren van Uma en daar vertrouw ik hem 100% mee.

Ik hoop niet dat deze reactie verkeerd gaat vallen, zo is het in ieder geval niet bedoeld.

Maar zou je Manu niet toch voor deze situatie een teletac aan kunnen leren? Als iemand met verstand van zaken je helpt hoeft dat niet veel tijd te kosten. Je kan dan Manu in zo'n situatie als vannacht wel loslaten om Uma op te zoeken zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij achter de schapen aan gaat.

Elske schreef:

Manuma schreef:Ik ben bezig met een ontheffing. Dan kan ik mijn auto over die weg rijden, bij het pad zetten met de kofferbak open en daarin wat eten.
Mocht het nodig zijn kan ik eventueel in mijn auto slapen.

Thuis slaapt ze altijd in onze slaapkamer zo dicht mogelijk bij ons bed. We zouden al zo'n stuk opgeschoten zijn als ze ook nu bij ons wilt slapen en dus elke avond deze plek op zal zoeken. Als ze er elke keer terugkeert voor ons is er dus toch herkenning en uiteindelijk zal ze steeds meer op haar gemak raken. Manu zou haar er zo uit kunnen meppen denk ik. Zodra hij haar een duw geeft, haar kop in zijn bek pakt of een poot op haar legt is haar herkenning voor hem terug denk ik. Hij is heel goed geworden in het kalmeren van Uma en daar vertrouw ik hem 100% mee.

Ik hoop niet dat deze reactie verkeerd gaat vallen, zo is het in ieder geval niet bedoeld.

Maar zou je Manu niet toch voor deze situatie een teletac aan kunnen leren? Als iemand met verstand van zaken je helpt hoeft dat niet veel tijd te kosten. Je kan dan Manu in zo'n situatie als vannacht wel loslaten om Uma op te zoeken zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij achter de schapen aan gaat.

Voor overdag kan dat ja.. maar in de nacht zie je niet eens waar de hond heengaat en of je dan wel of niet moet corrigeren. Dan is een zeer lange sleeplijn wellicht een beter idee?

Ik duim mee dat het nu snel tot een goed einde komt!

Suzanne