Ach nee, niet je Umaatje weer

. Ik heb het hele topic zitten lezen en wat moeten vooral de eerste dagen verschrikkelijk slopend geweest zijn zonder zichtmeldingen! Wat ontzettend fijn dat je nu wel zichtmeldingen hebt én er eigenlijk wel zeker van bent waar ze nu zit. Wat fijn dat ze op een plek zit waar verder niemand komt/mag komen, dat maakt dat ze niet verjaagd kan worden en er dus kan blijven als ze daarvoor kiest.
Wat moet het ontzettend frustrerend zijn om haar niet te kunnen pakken terwijl ze zo dichtbij is

. Ik ken het in lichte vorm van Willem en het voelt echt zo naar als je je eigen hond niet kunt benaderen en je eigen hond ook niet naar je toe durft. Godzijdank speelt dit bij mij alleen bij ons veilige thuis (omdat ik Willem verder niet los kan laten zoals dat bij Uma normaal wel kan) en staat er dan niet heel veel op het spel (behalve de angst dat hij misschien toch over het hek springt en wegloopt, maar die kans is niet zo reëel gelukkig), maar man wat moet jij je op zo'n moment machteloos voelen

.
Maar de situatie lijkt nu stabiel bij jullie, Uma lijkt te blijven zitten waar ze zit en jullie kunnen beetje bij beetje haar herinneren aan thuis, super! Nu heeft ze, zoals je zelf ook aangeeft, vooral tijd nodig. Tijd en jullie aanwezigheid. Ze komt wel, ze is onderweg.
Manuma schreef:Het kan toch bijna geen toeval zijn?
Ook de voorzichtigheid van Manu was herkenbaar. Als ik met Uma weg ben geweest en weer thuis kom doet Manu ook altijd zo zachtjes voor haar. Waarom zou hij anders zo blij doen en hondse taal spreken naar iets dat wij niet konden zien? En er liepen verder geen bekenden in de duinen, Manu was de enige hond mee.
Nee, zeker weten geen toeval. Zoals jij het beschrijft kun je er echt wel vanuit gaan dat hij haar opgemerkt heeft. Misschien kun je een lijn van 50 meter aan hem hangen? Dan kan hij hopelijk naar haar toe en haar eruit meppen

. Man, wat zou je op zo'n moment graag zelf een hond zijn en gewoon naar haar toe kunnen lopen hè!