Geplaatst: 10 jan 2007 13:13
Jeetje wat een verlies, ik wens je heel veel sterkte!
Mijn meisje, vandaag zou haar 14e verjaardag zijn. We hadden zo gehoopt dat ze het zou halen. Maar helaas. Drie weken geleden is het nu, dat wij ons meisje moesten laten gaan. Ik mis haar nog iedere dag. Iedere dag gebeurt er wel iets zodat ik aan haar denk. Het is stil in huis, ondanks de anderen.
Mensen die hier aanbellen, bellen nu heel lang. Bang dat ik de bel niet hoor. Kyra blafte altijd als de bel ging, de anderen volgden haar voorbeeld. Maar nu geen blafje meer van haar, dus de anderen blijven ook stil. Ik mis haar oude snoetje om mij heen. Niet meer vertrouwd naast me. Deze week voor het eerst weer door haar fotoboeken gebladerd. Eerder kon ik het niet opbrengen. Nu blader ik met een glimlach. Het was zo'n heerlijk meisje. We hebben samen zo veel beleefd.
De vakanties die ze altijd mee ging. Zeeland was met stip haar favoriet. Lekker zwemmen in de zee en struinen door de duinen. Heerlijk vond ze dat. Wat hebben we genoten met haar.
Samen naar cursus, eerst de beginselen en daarna door met behendigheid. Het was haar lust en haar leven. Samen wedstrijden gelopen op hoog niveau en met geweldige resultaten. Wat een plezier hebben we samen gehad.
In april 2000 kwam ze onder een auto, doordat ze haar instinct volgde en achter een konijn aanging. Ik kon roepen wat ik wilde, maar ze ging en zag haar voor mijn ogen onder de auto komen. Een gecompliceerde breuk aan haar voorpoot. Inwendige bloedingen en behoorlijke beschadigingen aan haar hoofd. 4 Dagen lang heeft ze gevochten voor haar leven, nadat ze in Utrecht was geopereerd. Volgens de artsen was het haar topconditie die haar heeft gered. Er waren metalen platen in haar poten gezet, die na een jaar weer verwijderd moesten worden. Een lange periode van revalidatie volgde. Kleine stukjes lopen. Zwemmen om haar sterker te maken. Samen gingen we ervoor. En samen hebben we het gered. Anderhalf jaar na het ongeluk hebben we de behendigheid voorzichtig weer opgepakt. Welliswaar op een aangepaste hoogte en op haar eigen tempo. Oh, wat vond ze het heerlijk, ze genoot weer.
Door de jaren heen heeft ze vele pupjes begroet. Puppy's werden met open armen ontvangen. Ook de puppen die hier zijn geboren, nooit een keer heeft ze lelijk gedaan. Ze hielden haar jong. Ze vond het heerlijk, dat jonge grut om zich heen.
De laatste jaren begon ze te kwakkelen. Ruim anderhalf jaar geleden ontdekten we knobbels aan haar ribben. Na een punctie werd duidelijk dat deze kwaadaardig waren. Samen met onze da besloten ze niet weg te halen. De operatie zou te risicovol zijn. De tumoren zouden met rib, verwijderd moeten worden. De operatie zou ze waarschijnlijk niet overleven en de revalidatie zou ze niet aankunnen. Ze had geen pijn, dus we hebben het zo gelaten. Wel kreeg ze eens in de 8 weken anabole injecties om haar net dat beetje extra te geven. De laatste jaren van haar leven was ze vrolijk, ze genoot van de dingen om haar heen. En wij genoten enorm van haar!
Bijna 14 jaar herinneringen.....
We missen haar
ik heb een doos gemaakt en daarin een bot waar hij het laatst op had geknabbeld, uiteraard héél véél foto's, melktandjes, plukje vacht, halsband.