Dag lieve Bono...... (04-05-2001 - 06-11-2006)
Geplaatst: 31 dec 2006 08:43
Ja, Bono is niet meer........
Max had een gezwel op z'n rug wat succesvol weggehaald is. Bono en Max apart gehouden als ik er niet bij was, Bono likte steeds de wond van Max open, wat ik er ook op of om deed, vandaar.
Nu harder dan ooit hoor ik de woorden die de fokker van m'n bordeauxdoggen ooit tegen me zei: "Haal 2 reuen die een goed koppel vormen nooit langer dan een paar uur uit elkaar".
En wat deed ik met m'n stomme kop, juist, ik haalde ze uit elkaar.
Wond genezen, hup hondjes weer bij elkaar als ik niet bij ze was. En daar ging 't dus fout. Vechten, vechten en nog eens vechten.......
Mijn dreamteam was geen dreamteam meer.
Zonder (zichtbare) aanleiding, ze hoefden elkaar soms alleen maar een fractie van een seconde aan te kijken, klapten ze om de haverklap in elkaar. Ze keken nergens meer naar, reageerden nergens meer op, ze kenden elkaars zwakke en sterke kanten door en door.
Moest echt alles uit de kast trekken om ze uit elkaar te halen.
Het bloed zat steeds overal, vreselijk was 't.
En met een dreumesje van 20 maanden op de vloer, als dat mannetje onverhoopts op het verkeerde moment op de verkeerde plek zou spelen en er per ongeluk tussenin zou belanden.........
Moest er niet aan denken, 't ventje zou geen schijn van kans maken.
Naast dit alles was er ook een stress situatie ontstaan omdat mijn vriend en ik uit elkaar zijn en ik overal alleen voor kwam te staan.
Die hele stress situatie heeft uiteraard ook nergens aan bijgedragen.
Tijdje de honden maar weer apart gedaan, ze konden elkaar echt niet meer om zich heen velen, da's niet grappig, zeker niet met dit kaliber hond. Constant in de gaten houden of kind en twee honden niet in dezelfde ruimte konden belanden.
Wat zou dit voor de toekomst betekenen? Zeer veel bewegingsbeperking voor een peuter van 2, kan moeilijk van m'n zoontje verwachten dat hij op 2-jarige leeftijd oplet dat ie alle deuren goed achter z'n kont dicht doet.
Dit was geen optie, te riskant........
Muilkorven aangeschaft voor in huis. Daar ging Bono zo hard tegen in protest dat zodra hij dat ding zag hij de hele boel onderpiste, en dan stond ie me echt recht aan te kijken met z'n staart recht omhoog als ik met dat ding aankwam. Dus het waren echt geen angstplasjes.
Dit schoot ook niet op dus, zeker niet voor de lange termijn.
Een GT kon me ook niet helpen, want, zei hij, de honden hadden in de tijd apart bepaalde privileges gekregen die ze niet af wilden staan. Ja, dat had ik ook al bedacht. En heel langzaam de ontstane privileges weer afpakken, echt, heb 't geprobeerd maar 't werkt echt niet.
Met pijn in m'n hart proberen te herplaatsen. Nooit geweten dat er zo veel mafkezen op 1 hond af kunnen komen............. "Is ie lekker vals?", "Bijt hij op commando?", "Kan hij een Amstaf aan?"
Ach, het zijn zomaar wat vragen van "geïnteresseerden" die ik kreeg.
Ze hadden 't wel over mijn lieve knuffelige groot uitgevallen schoothond.
Ook dit was dus geen oplossing. En om erg lang te "leuren" met m'n maatje, daar was geen tijd voor, de situatie werd onhoudbaar.
Dan maar naar 't asiel, zat niks anders op voor de korte termijn.
Ben daar geweest met 'm voor een praatje, er liep een schouwarts die hem bekeken heeft en hij zou de eerste tijd in 't bestand komen en bij mij in huis blijven, ze zouden geïnteresseerden doorsturen. Op die manier kon ik er zelf de hand in houden waar hij terecht zou komen.
Dit heeft zo'n 3 weken geduurd en niemand kwam (via 't asiel) op 'm af.
Toen ik 't asiel belde omdat ik na lang wikken en wegen, na nog veel meer vechtpartijen, en na veel tranen besloten had om 'm dan maar af te staan, het kon echt niet langer zo, kreeg ik te horen dat de schouwarts had besloten dat ie niet opgenomen mocht worden omdat hij onder de RAD zou vallen qua uiterlijk. M'n wereld stortte in. Die Nederlandse k*twetgeving!!!
"En als ik 'm nou zonder chip aan 't hek van een asiel vastbindt?" vroeg ik, "dan laten we 'm na twee weken inslapen" was 't antwoord.
De schouwarts raadde me aan om 'm in een Belgisch asiel te plaatsen. Toevallig hoorde ik dat een hoop honden uit 't illegale vechthondencircuit "gewoon" uit een asiel in België gehaald werden, en hem aan dat riscio blootstellen, dat kon en wilde ik m'n maatje ook niet aandoen.
De dierenarts gebeld, met haar alle opties doorgenomen en uiteindelijk besloten om Bono te laten gaan........
De kogel was door de kerk........
En toen ging het heel snel allemaal, had m'n zoontje bij m'n neef gebracht en ben alleen met Bono naar de dierenarts gereden. Het ging allemaal heel snel, met z'n koppie in m'n armen op m'n schoot is hij heengegaan.
Toen 't eenmaal gebeurt was heb ik 'm zelf in de auto gehesen met de dierenarts samen en hem naar het crematorium gebracht waar hij de volgende morgen gecremeerd is.
Vorige week zaterdag heb ik z'n as uitgestrooid bij de as van Macho en Dillinger, m'n Bordeauxdoggen.
Wat is het moeilijk om een gezonde hond te moeten laten gaan!!!
Er zijn misschien zat dingen die ik anders had kunnen doen, maar dit was, in mijn situatie het beste. Mis hem zo erg, maar dat prikje heeft 'm misschien behoedt voor een hoop leed wat hij niet verdiend heeft.
Wat me nu het hardst raakt is van die mensen die wisten hoe de situatie in elkaar stak en die dan nu zeggen: "Oh, ik had 'm ook wel willen hebben".
Maar het tij is niet meer te keren, het heeft geen zin om nu te gaan bedenken hoe ik dingen anders en/of beter had kunnen/moeten doen, daar zou ik mezelf alleen maar gek mee maken.
Moet nu leven met de beslissing die ik heb genomen met vooral de veiligheid van een 2-jarige peuter in m'n hoofd heb ik gedaan wat ik gedaan heb.
Bonootje, rest in peace jongen, zal je missen en naar je uitkijken in de sterren.
Hoef me nu in elk geval nooit af te vragen of 't goed met 'm gaat en of ze goed voor 'm zorgen.
Door diverse omstandigheden kom ik niet vaak meer op 't forum, maar wilde nu toch wel m'n verhaal hier kwijt.[/img]
Max had een gezwel op z'n rug wat succesvol weggehaald is. Bono en Max apart gehouden als ik er niet bij was, Bono likte steeds de wond van Max open, wat ik er ook op of om deed, vandaar.
Nu harder dan ooit hoor ik de woorden die de fokker van m'n bordeauxdoggen ooit tegen me zei: "Haal 2 reuen die een goed koppel vormen nooit langer dan een paar uur uit elkaar".
En wat deed ik met m'n stomme kop, juist, ik haalde ze uit elkaar.
Wond genezen, hup hondjes weer bij elkaar als ik niet bij ze was. En daar ging 't dus fout. Vechten, vechten en nog eens vechten.......
Mijn dreamteam was geen dreamteam meer.
Zonder (zichtbare) aanleiding, ze hoefden elkaar soms alleen maar een fractie van een seconde aan te kijken, klapten ze om de haverklap in elkaar. Ze keken nergens meer naar, reageerden nergens meer op, ze kenden elkaars zwakke en sterke kanten door en door.
Moest echt alles uit de kast trekken om ze uit elkaar te halen.
Het bloed zat steeds overal, vreselijk was 't.
En met een dreumesje van 20 maanden op de vloer, als dat mannetje onverhoopts op het verkeerde moment op de verkeerde plek zou spelen en er per ongeluk tussenin zou belanden.........
Moest er niet aan denken, 't ventje zou geen schijn van kans maken.
Naast dit alles was er ook een stress situatie ontstaan omdat mijn vriend en ik uit elkaar zijn en ik overal alleen voor kwam te staan.
Die hele stress situatie heeft uiteraard ook nergens aan bijgedragen.
Tijdje de honden maar weer apart gedaan, ze konden elkaar echt niet meer om zich heen velen, da's niet grappig, zeker niet met dit kaliber hond. Constant in de gaten houden of kind en twee honden niet in dezelfde ruimte konden belanden.
Wat zou dit voor de toekomst betekenen? Zeer veel bewegingsbeperking voor een peuter van 2, kan moeilijk van m'n zoontje verwachten dat hij op 2-jarige leeftijd oplet dat ie alle deuren goed achter z'n kont dicht doet.
Dit was geen optie, te riskant........
Muilkorven aangeschaft voor in huis. Daar ging Bono zo hard tegen in protest dat zodra hij dat ding zag hij de hele boel onderpiste, en dan stond ie me echt recht aan te kijken met z'n staart recht omhoog als ik met dat ding aankwam. Dus het waren echt geen angstplasjes.
Dit schoot ook niet op dus, zeker niet voor de lange termijn.
Een GT kon me ook niet helpen, want, zei hij, de honden hadden in de tijd apart bepaalde privileges gekregen die ze niet af wilden staan. Ja, dat had ik ook al bedacht. En heel langzaam de ontstane privileges weer afpakken, echt, heb 't geprobeerd maar 't werkt echt niet.
Met pijn in m'n hart proberen te herplaatsen. Nooit geweten dat er zo veel mafkezen op 1 hond af kunnen komen............. "Is ie lekker vals?", "Bijt hij op commando?", "Kan hij een Amstaf aan?"
Ach, het zijn zomaar wat vragen van "geïnteresseerden" die ik kreeg.
Ze hadden 't wel over mijn lieve knuffelige groot uitgevallen schoothond.
Ook dit was dus geen oplossing. En om erg lang te "leuren" met m'n maatje, daar was geen tijd voor, de situatie werd onhoudbaar.
Dan maar naar 't asiel, zat niks anders op voor de korte termijn.
Ben daar geweest met 'm voor een praatje, er liep een schouwarts die hem bekeken heeft en hij zou de eerste tijd in 't bestand komen en bij mij in huis blijven, ze zouden geïnteresseerden doorsturen. Op die manier kon ik er zelf de hand in houden waar hij terecht zou komen.
Dit heeft zo'n 3 weken geduurd en niemand kwam (via 't asiel) op 'm af.
Toen ik 't asiel belde omdat ik na lang wikken en wegen, na nog veel meer vechtpartijen, en na veel tranen besloten had om 'm dan maar af te staan, het kon echt niet langer zo, kreeg ik te horen dat de schouwarts had besloten dat ie niet opgenomen mocht worden omdat hij onder de RAD zou vallen qua uiterlijk. M'n wereld stortte in. Die Nederlandse k*twetgeving!!!
"En als ik 'm nou zonder chip aan 't hek van een asiel vastbindt?" vroeg ik, "dan laten we 'm na twee weken inslapen" was 't antwoord.
De schouwarts raadde me aan om 'm in een Belgisch asiel te plaatsen. Toevallig hoorde ik dat een hoop honden uit 't illegale vechthondencircuit "gewoon" uit een asiel in België gehaald werden, en hem aan dat riscio blootstellen, dat kon en wilde ik m'n maatje ook niet aandoen.
De dierenarts gebeld, met haar alle opties doorgenomen en uiteindelijk besloten om Bono te laten gaan........
De kogel was door de kerk........
En toen ging het heel snel allemaal, had m'n zoontje bij m'n neef gebracht en ben alleen met Bono naar de dierenarts gereden. Het ging allemaal heel snel, met z'n koppie in m'n armen op m'n schoot is hij heengegaan.
Toen 't eenmaal gebeurt was heb ik 'm zelf in de auto gehesen met de dierenarts samen en hem naar het crematorium gebracht waar hij de volgende morgen gecremeerd is.
Vorige week zaterdag heb ik z'n as uitgestrooid bij de as van Macho en Dillinger, m'n Bordeauxdoggen.
Wat is het moeilijk om een gezonde hond te moeten laten gaan!!!
Er zijn misschien zat dingen die ik anders had kunnen doen, maar dit was, in mijn situatie het beste. Mis hem zo erg, maar dat prikje heeft 'm misschien behoedt voor een hoop leed wat hij niet verdiend heeft.
Wat me nu het hardst raakt is van die mensen die wisten hoe de situatie in elkaar stak en die dan nu zeggen: "Oh, ik had 'm ook wel willen hebben".
Maar het tij is niet meer te keren, het heeft geen zin om nu te gaan bedenken hoe ik dingen anders en/of beter had kunnen/moeten doen, daar zou ik mezelf alleen maar gek mee maken.
Moet nu leven met de beslissing die ik heb genomen met vooral de veiligheid van een 2-jarige peuter in m'n hoofd heb ik gedaan wat ik gedaan heb.
Bonootje, rest in peace jongen, zal je missen en naar je uitkijken in de sterren.
Hoef me nu in elk geval nooit af te vragen of 't goed met 'm gaat en of ze goed voor 'm zorgen.
Door diverse omstandigheden kom ik niet vaak meer op 't forum, maar wilde nu toch wel m'n verhaal hier kwijt.[/img]
