Femke 17-10-2004/22-02-2007
Geplaatst: 22 feb 2007 11:48
Femke 17-10-2004/22-02-2007
Vandaag hebben we Femke laten inslapen. Femke had aan beide voorpoten het radius curvus syndroom en de laatste tijd ging het steeds slechter. Ze kon niet meer normaal meewandelen en ook binnen in huis werd de situatie steeds slechter. Vandaag hadden we een laatste afspraak bij orthopeed dr. Krooshof, en in overleg met haar hebben we besloten dat het beter is om Femke de rust te geven die ze verdiend.
Femke, ik heb jou nooit iets hoeven leren want het ging allemaal vanzelf. Vanaf het eerste moment was je op ons gezinnetje gericht, en voelde je je het meest op je gemak wanneer je je roedeltje om je heen had. Dan was alles goed. Tommie was je maatje, je vriendje. Een getrouwd stel...zo noemde we jullie. Wat zal hij je gaan missen...
En wij ook meissie...die blik in je ogen, je wapperende staartje...je gekke sprongen wanneer we je eten aan het maken waren. Je waaksheid, je bereidheid om alles voor ons te doen. Maar ook je eigenwijsheid....die dikke vinger, die ga ik nog missen.
Ik hou van je meisje, dat weet je. Het spijt me dat je leven zo gegaan is, dat we je niet meer konden geven. Ik hoop dat je op een plek bent bij Rik en Max, en dat je daar ongelovelijk hard kan rennen.
dag lieverd...
Vandaag hebben we Femke laten inslapen. Femke had aan beide voorpoten het radius curvus syndroom en de laatste tijd ging het steeds slechter. Ze kon niet meer normaal meewandelen en ook binnen in huis werd de situatie steeds slechter. Vandaag hadden we een laatste afspraak bij orthopeed dr. Krooshof, en in overleg met haar hebben we besloten dat het beter is om Femke de rust te geven die ze verdiend.
Femke, ik heb jou nooit iets hoeven leren want het ging allemaal vanzelf. Vanaf het eerste moment was je op ons gezinnetje gericht, en voelde je je het meest op je gemak wanneer je je roedeltje om je heen had. Dan was alles goed. Tommie was je maatje, je vriendje. Een getrouwd stel...zo noemde we jullie. Wat zal hij je gaan missen...
En wij ook meissie...die blik in je ogen, je wapperende staartje...je gekke sprongen wanneer we je eten aan het maken waren. Je waaksheid, je bereidheid om alles voor ons te doen. Maar ook je eigenwijsheid....die dikke vinger, die ga ik nog missen.
Ik hou van je meisje, dat weet je. Het spijt me dat je leven zo gegaan is, dat we je niet meer konden geven. Ik hoop dat je op een plek bent bij Rik en Max, en dat je daar ongelovelijk hard kan rennen.
dag lieverd...
sterkte!
