Lieve ouwe man,
Ruim 3 maanden was je bij ons, ruim 3 maanden waarin jij als brokkenpiloot heel wat engeltjes boven je koppie heb gehad.
Vanaf dat ik jou op de foto zag kon ik niet anders dan jou uit het asiel halen.
Onze kennismaking verliep goed, jij en Kito draaide als mannen om elkaar heen en jij liet zien dat je het jonkie wel kon mannen en met Milk was het meteen dikke mik.
Daarom besloten wij de gok te gaan maken en op de terugweg naar huis, jouw huis, heb je de hele weg zitten loeien, onderweg stoppen om even de poten te strekken en de auto te soppen want je liep zowat leeg. Thuis wachte je braaf tot er een kleedje op de bank gelegd werd waar je op kon gaan liggen (was trouwens snel afgeleerd) De daaropvolgende week heb je veel last van je darmen gehad en kwam er aardig sopwerk aan te pas want de afwasmachine was jouw favoriete plasstek. Onze eerste "wandeling" met een vriendin hebben we blauw gelegen want eerst gebruikte je mij als plaspaal om daarna je darmen te legen naast de hand van mijn vriendin.
De eerste aanvaring met Kito was omdat je zijn eten wilde pikken en ondanks dat ik er tussen stond om jullie uit elkaar te halen dook jij met je oude krakkemikkerige lijf op hem om hem weg te jagen. Milk heb je ook een keer geprobeerd weg te jagen maar helaas voor jou was zij de baas en kon je het schudden. Vanaf dat moment bleef je braaf kijken tot zij bij haar bak weg was.
Eten was jouw lust en leven en niets was veilig voor je, zelfs aan mijn handen werd regelmatig geproefd maar bij au liet je meteen weer los. Alles moest die kwekkel in en we moesten opletten dat we jou niet de kans gaven om het eten van ons bord te stelen, de vuilniszakken moesten het steeds ontzien net als de kattenbak. Ik kon je af en toe wel achter het behang plakken met je bende maken, dan zat je te kijken hoe ik aan het opruimen was en ik had af en toe het idee dat je me nog net niet uitlachte. Zelfs van mijn haar dacht je af en toe dat het eetbaar was en nam je er een hap in wat een hoop geschreeuw van mij en gelach opleverde van de rest.
De eerste keer op het strand hebben wij enorm gelachen want ik had het idee dat je nog nooit de zee had gezien. je kop helemaal schuin, oren rechtop en maar staren waar dat geluid vandaan kwam.
We moesten voor jou 20 paar ogen hebben want jij was zo onhandig, liep overal tegenaan, viel over grassprietjes, liep in 7 sloten tegenlijk, dat gaf ons het idee dat jij in je jonge jaren zo ontzettend zeker was geweest van jezelf dat je dacht dat de wereld aan je voeten lag.
Toen jij de eerste keer ging spelen zat ik met tranen in mijn ogen naar je te kijken, Milk die reageerde op je uitdaging maar toch zo voorzichtig deed zodat je haar af en toe kon pakken en dat koppie van je als je haar had deed je hart smelten.
Regels daar hield je je niet aan, grote bananen in je oren als het erop aan kwam en ik moest opletten dat ik jou niet teveel vrijheid gaf want ook dan kon je koppen trekken dat je eigenlijk alleen maar kon lachen. Maar dat was ook het gevaar bij jou, jij was in je koppie een jonge hond in het lijf van een oude man. Het kanaal heb je van dichtbij mogen bekijken en ohhhhh wat waren wij geschrokken en blij dat we je nog konden redden en hebben de hele nacht naast je gezeten om je warm te houden en te masseren.
Aandacht wilde je en als je dat niet kreeg dan vroeg je er wel om. Je vertelde een hoop verhalen en gaf duidelijk aan wat je wilde. Had jij om 6 uur geen eten gehad dan blafte je net zo lang tot wij het je toch maar vast gaven, om 10 uur niet naar buiten voor je laatste wandeling dan blafte je net zo lang tot we de deur wel uitgingen en zo ging het met alles. Was je beledigd dan plaste je tegen de koelkast, ging ernaast staan en blafte net zo lang van zie je nou, dat komt ervan en ging dan weer op je plek liggen. Eigenlijk was je gewoon een draak van een hond en waren wij jouw personeel. Voor mijn gevoel ben je hier veel langer geweest en niet alleen die paar maandjes.
Nu waren de engeltjes op en kunnen wij terug gaan kijken naar een tijd waarin jij heb laten zien dat je een oude makker nog een hele fijne tijd kan geven.
Manneke, ik heb nog nooit zo vaak een dierenarts gezien in zo een korte tijd dat jij bij ons was, maar geld weegt niet op tegen het plezier dat jij ons gegeven heb tot het laatste moment, jij was het waard tot de laatste cent. Vandaag was de laatste dag dat je op de bank lag en nog even bij ons was.
Het gaat je goed ventje en ik hoop dat wij elkaar nog eens zullen weerzien
en paste ook gewoon hier tussen de clowns. Hij duwde je van de bank af, ging recht voor je zitten en begon net zo lang te klieren en te blaffen tot je hem erdoor liet. Ik ben nog nooit zovaak onderuit gegaan als bij hem. Hij pikte mijn deken en ik kreeg hem gewoon niet terug, allemaal dat soort dingen.
Hij had zo een pijn tijdens het onderzoek en op een geven moment kwam mijn hand te dicht bij zijn bek omdat hij tegenstribbelde en ik bang was dat hij van de tafel af zou vallen en hap hap en tjakka. iedereen schrok zich te pletter en Bob zei later ook, mafkees, als je ziet wat hij met kluiven deed mag je blij zijn dat je hand er nog aan zit. Hij liet pas los toen ik echt een gil gaf. In zijn laatste 5 minuten nog even flink voor paniek zorgen die draak.
