Waimo, een hond om nooit te vergeten
Geplaatst: 13 jun 2007 20:20
Afgelopen maandag hebben wij onze Tibetaanse Terrier Waimo moeten laten inslapen. Hij is bijna 15 jaar geworden.
De laatste tijd viel het ons op dat Waimo wat kortademig werd. Daarom zijn we afgelopen donderdag nog bij de dierenarts geweest. Die had nog goede hoop dat met wat ondersteuning door medicijnen, zijn luchtwegen weer wat verder open konden gaan. Daar zijn we ook meteen mee begonnen. We merkten er niet veel van, maar verder achteruit ging hij ook niet. Dat gebeurde pas in de nacht van zondag op maandag.
Hij had het heel erg benauwd en wist niet hoe hij moest liggen om nog wat lucht te krijgen,het ene moment stond hij en het andere moment ging hij weer liggen. Hij heeft tussen ons in gelegen op bed en met veel moeite zijn we de nacht doorgekomen. Maandagochtend bij het uitlaten kon hij al haast niet meer lopen. Ik heb hem dan ook moeten dragen. Eten wilde hij daarna ook niet. We hebben meteen de dierenarts gebeld ‘s morgens om half acht en die had inmiddels in het weekend ook al overleg gehad met een collega over Waimo.
We hebben hem verteld hoe het gegaan was die nacht en hem aan de telefoon laten horen hoe Waimo ademhaalde. De dierenarts hoorde meteen hoe erg mis het was met Waimo en zei dat er waarschijnlijk toch allerlei processen in de longen gaande waren die niet meer te stoppen waren, wat voor middelen je nu ook nog zou inzetten. Hij adviseerde om Waimo te laten inslapen en daar waren wij het wel mee eens. Waimo moest zoveel moeite doen voor een klein beetje zuurstof dat dit wel echt lijden was en dat wilden wij hem verder niet meer aandoen. We hebben gevraagd of hij bij ons thuis wilde komen voor het inslapen en dat wilde hij wel. De tijd die we nog hadden die ochtend hebben we besteed aan Waimo veel knuffelen en vasthouden en om half twaalf kwam de dierenarts. Toen de bel ging, blafte hij nog en probeerde op te staan, wat maar even lukte, hij was al erg verzwakt. Het is verder allemaal heel vredig verlopen, we hebben hem zachtjes vastgehouden om hem te laten voelen dat we veel van hem houden en dat hij dit niet alleen hoefde door te maken. Om kwart voor 12 was hij overleden. Daarna is de dierenarts weggegaan en konden wij nog afscheid nemen. Uiteindelijk hebben we hem in een doosje gelegd, want tegen twee uur kwam er iemand van het huisdierencrematorium hier in de buurt om hem op te halen. Hij wordt dan daar gecremeerd en de as wordt dan weer bij onze dierenarts teruggebracht en dan kunnen wij dat daar weer ophalen. De as gaan we uitstrooien hier langs de IJssel op een van de plekjes waar hij veel gespeeld en gerend heeft en ook heerlijk in de zon heeft liggen dutten.
Waimo was een hond om nooit te vergeten, ik had een hele sterke band met hem en zijn liefde was onvoorwaardelijk en groot.
Toen hij zijn slaapprikje al gehad had, hief hij zijn kopje nog eenmaal op met alle kracht die er nog in dat kleine zieke lijfje zat en hij keek me nog 1x heel doordringend aan alsof hij wilde zeggen: dank je wel, vrouwtje,
voor alles.
Ik mis hem elk uur, elke seconde van de dag.
Groetjes van een heel verdrietige Mieke
De laatste tijd viel het ons op dat Waimo wat kortademig werd. Daarom zijn we afgelopen donderdag nog bij de dierenarts geweest. Die had nog goede hoop dat met wat ondersteuning door medicijnen, zijn luchtwegen weer wat verder open konden gaan. Daar zijn we ook meteen mee begonnen. We merkten er niet veel van, maar verder achteruit ging hij ook niet. Dat gebeurde pas in de nacht van zondag op maandag.
Hij had het heel erg benauwd en wist niet hoe hij moest liggen om nog wat lucht te krijgen,het ene moment stond hij en het andere moment ging hij weer liggen. Hij heeft tussen ons in gelegen op bed en met veel moeite zijn we de nacht doorgekomen. Maandagochtend bij het uitlaten kon hij al haast niet meer lopen. Ik heb hem dan ook moeten dragen. Eten wilde hij daarna ook niet. We hebben meteen de dierenarts gebeld ‘s morgens om half acht en die had inmiddels in het weekend ook al overleg gehad met een collega over Waimo.
We hebben hem verteld hoe het gegaan was die nacht en hem aan de telefoon laten horen hoe Waimo ademhaalde. De dierenarts hoorde meteen hoe erg mis het was met Waimo en zei dat er waarschijnlijk toch allerlei processen in de longen gaande waren die niet meer te stoppen waren, wat voor middelen je nu ook nog zou inzetten. Hij adviseerde om Waimo te laten inslapen en daar waren wij het wel mee eens. Waimo moest zoveel moeite doen voor een klein beetje zuurstof dat dit wel echt lijden was en dat wilden wij hem verder niet meer aandoen. We hebben gevraagd of hij bij ons thuis wilde komen voor het inslapen en dat wilde hij wel. De tijd die we nog hadden die ochtend hebben we besteed aan Waimo veel knuffelen en vasthouden en om half twaalf kwam de dierenarts. Toen de bel ging, blafte hij nog en probeerde op te staan, wat maar even lukte, hij was al erg verzwakt. Het is verder allemaal heel vredig verlopen, we hebben hem zachtjes vastgehouden om hem te laten voelen dat we veel van hem houden en dat hij dit niet alleen hoefde door te maken. Om kwart voor 12 was hij overleden. Daarna is de dierenarts weggegaan en konden wij nog afscheid nemen. Uiteindelijk hebben we hem in een doosje gelegd, want tegen twee uur kwam er iemand van het huisdierencrematorium hier in de buurt om hem op te halen. Hij wordt dan daar gecremeerd en de as wordt dan weer bij onze dierenarts teruggebracht en dan kunnen wij dat daar weer ophalen. De as gaan we uitstrooien hier langs de IJssel op een van de plekjes waar hij veel gespeeld en gerend heeft en ook heerlijk in de zon heeft liggen dutten.
Waimo was een hond om nooit te vergeten, ik had een hele sterke band met hem en zijn liefde was onvoorwaardelijk en groot.
Toen hij zijn slaapprikje al gehad had, hief hij zijn kopje nog eenmaal op met alle kracht die er nog in dat kleine zieke lijfje zat en hij keek me nog 1x heel doordringend aan alsof hij wilde zeggen: dank je wel, vrouwtje,
voor alles.
Ik mis hem elk uur, elke seconde van de dag.
Groetjes van een heel verdrietige Mieke
veel sterkte met het verlies van je ouwe maatje.