Op 21 oktober 2001 begon mijn leven met mijn allerliefste Rottweiler Boy. Ik kreeg hem van mijn ouders toen hij 8 weken oud was. Mijn zus kreeg een zusje van Boy die ze Kaya heeft genoemd.
Boy is geboren op 27 augustus 2001 in Groningen. Hij komt uit een nest van 10 mooie pups van Mama Luna en Papa Paco (zie ‘Ter nagedachtenis aan Paco’).
Boy was er vanaf die dag: ALTIJD… Overal mocht hij mee naartoe en hij vond het prachtig! Hij was erg op mij (het vrouwtje) gericht en ik op hem. We waren/zijn vrienden voor het leven. Eigenlijk zag ik Boy niet als mijn hond, hij was mijn kindje, echtwaar…
Ik heb gigantisch geboft met Boy. Hij was de allerliefste, trouwste, beste, aanhankelijkste hond die er bestaat. Alles wat ik in een hond zocht, vond ik in Boy. Hij heeft nooit één ding fout gedaan (op wat puppyactiviteitjes na).
Boy was veel samen met zijn zus Kaya en zijn vriendje Tarzan (de Jack Russel van mijn ouders). Ze konden heel goed met elkaar opschieten.
De laatste foto samen...
Boy wist niet dat hij een grote Rottweiler was, schrok al als er een plastic zak op hem af waaide. Ook hield hij ervan om bij je op schoot te kruipen… Voelde zich een echt schoothondje.
Boy liep altijd los en hield me heel goed in de gaten, liep altijd voor me uit en om de zoveel meter keek hij om of ik er wel aankwam.
Soms plaagde ik hem een beetje; Ging ik achter een struik staan zodat hij me niet zag. Hij was dan helemaal in paniek, dan kwam ik snel weer tevoorschijn en was hij heel erg blij om me te zien… En ik hem…
Boy hield gigantisch veel van zwemmen. Toen hij 1,5 jaar was, durfde hij de grote stap te wagen; hij ging verder dan alleen pootjebaden! Sinds die tijd was hij niet uit het water weg te slaan. Wel keek hij me altijd eerst aan, van… ’mag ik?’. En meestal mocht het, ik was zo gelukkig op die momenten. Als Boy maar blij en vrolijk was, dan was ik dat ook.
Boy leefde voor balletjes, klein of groot maakte niet uit. Hij vond het prachtig als we met hem met de ‘ballensmeitzer’ in het park gingen spelen. Hij zorgde ervoor dat niemand anders zijn bal kreeg en anders blafte hij net zo lang, tot we de bal aan hem gaven. Ook als er een balletje onder de kast lag, piepte hij net zo lang tot we hem voor hem pakten. Piepballetjes of speeltjes vond hij ook erg leuk. Het was voor hem een sport om zo snel mogelijk de piep eruit te krijgen. Dat kreeg hij meestal binnen 1 minuut voor elkaar.
Boy kon met alle honden goed opschieten, als hij afgesnauwd werd liep hij gewoon verder. Hij was niet echt een ‘speler’ met andere honden. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Vaak snuffelde hij een beetje, maakte een paar rare sprongen, rende een beetje heen en weer en dat was het dan… En soms deed hij nog een lambada-dansje (teef of reu, maakte niet uit).
Boy hield van autorijden, hij mocht ook overal mee naartoe:
Van pup af aan ging hij graag mee naar de ‘paardjes’. Hij snuffelde lekker rond op het erf en ging soms mee het bos in als ik ging paardrijden. Ook hield hij ervan om achter mijn paard aan te jagen, het ging soms maar net goed…
Mooie momenten samen hebben we beleefd op de hei, in het bos en bij de Rijn. In de auto wist Boy al waar we naartoe zouden gaan en piepte en blafte hij van enthousiasme. De rit kon hem niet snel genoeg gaan. Eenmaal aangekomen was hij helemaal door het dolle heen!
Boy was er bij toen ik op 3 juni jl. tijdens een picknick op de hei ten huwelijk werd gevraagd. Jef en ik fantaseerden dat Boy onze bruidshond zou zijn, compleet met gilletje en strik, dat hij de ringen zou brengen en dat we op zoek moesten gaan naar een feestlocatie waar honden toegestaan waren…
Bij alles wat we deden, hielden we rekening met Boy. Weekendje weg? We gaan niet naar een mooie stad, nee, we gaan naar zee!
Boy mocht elk jaar mee op vakantie; hij is 3 keer mee naar Tsjechië geweest, 2 keer naar Kroatië en 6 weken terug nog naar Italië. Elke dag met Boy was een feest!
En nu is het feest voorbij…
Tijdens de vakantie in Italië werd Boy ziek. Hij hoestte af en toe bloed op en at heel weinig. We zijn daar met hem naar de dierenarts geweest, allemaal onderzoeken volgden, maar we kwamen niet veel verder (rottaal!). Wel voelde ik dat er iets aan de hand was, maar wat?
Na het bezoek aan de dierenarts stopte het hoesten, maar echt gerust was ik niet. Boy at weinig, op een gegeven moment bijna niks meer en viel erg af. Wel bleef hij vrolijk en blij en zoals altijd wilde hij nog graag mee. We hebben nog veel in het Gardameer gezwommen, het waren supermooie momenten.
Zwemmen in het Gardameer...
We besloten om na een aantal dagen naar Kroatië te gaan, daar stonden mijn ouders op een camping. Toen mijn vader zijn grote vriend Boy na 2 weken weer zag, schrok hij… Boy was niet meer zo enthousiast en erg afgevallen… Na een paar dagen besloten we naar Nederland te vertrekken, ik kreeg ineens een echt naar gevoel over de situatie. Mijn vader was erg overstuur toen wij vertrokken (achteraf zei hij, dat hij niet verwacht had Boy nog in leven terug te zien). Dat maakte diepe indruk op mij.
Eenmaal thuis, meteen naar de dierenarts gegaan die het niet vertrouwde en ons doorstuurde om een röntgenfoto te laten maken.
Toen stortte mijn wereld in… Boy had longkanker en nog meer tumoren in zijn buik… Het was het meest vreselijke bericht dat ik kon krijgen op dat moment en ik was helemaal overstuur.
Nog 2 weken hebben we intens genoten van onze Boy. Hij is geen moment alleen geweest. We hebben veel geknuffeld en zijn nog vaak naar het park geweest; Boy dook nu steeds 'zonder te vragen’ de vijver in. En ik vond het best, wilde hem nog zien genieten.
Maar op een gegeven moment was Boy ‘op’, hij kon echt niet meer!
Op vrijdag de 13e juli 2007 hebben we Boy in laten slapen…
Het ging heel ‘mooi’… Boy gaf me op het laatst nog een poot zoals hij altijd deed als ik verdrietig was. Het was alsof hij zeggen wilde: “Het is goed zo, vrouwtje…”.
Lieve allerliefste Boy, Boyke, Boytje, OykeBoyke van me,
Bedankt voor alles, voor wie je was en wat je deed! Je bent en blijft mijn allerliefste!
Ik hou van jou tot de sterren en weer terug en nog veel, veel meer!
Ga maar lekker spelen met alle andere lieve hondjes!
Ik moet nu verder gaan met heel veel pijn in mijn hart, maar ik hou me vast aan de gedachte dat je op me wacht bij de Regenboogbrug!
Ik zal je nooit maar dan ook nooit vergeten!
Een hele dikke knuffel van jouw vrouwtje, Karin
