Dag mooi meisje
Geplaatst: 24 aug 2007 20:37
5 jaar geleden haalden we je op uit Zwaagwesteinde, bij een particulier.
Ik zie ons nog lopen en staan op het station met je want een auto hadden we nog niet. Jij met je veels te grote halsbandje om en Chello als je grote broer. Tergend langzaam liepen we naar het station en om de paar passen ging je zitten. Dan weer tillen, dan weer een stukje lopen...we kwamen er wel.
Je was nog geen week thuis toen je door het trapgat naar beneden donderde. Wat was ik in paniek, zo in paniek dat ik lopend naar de DA ben gegaan, met jou onder mn jas. Daar bleek je je pootje gebroken te hebben maar een hele nette breuk en na een spalk van een paar weken was je pootje weer goed.
Weer wat weekjes later werd je ineens binnen een dag doodziek, hoge koorts, je wilde niks en ook geen snoepjes, nou....dat zei wat.
Bij de DA bleek je buikvliesontsteking te hebben en met wat medicijnen kwam dat ook weer in orde.
Je was een leuke pup, ook zo gemakkelijk. Je liep vanaf dag 1 los en geen haar op je hoofd die erover piekerde maar een stap uit onze richting te zetten. Andere honden waren totaal niet interessant en van vreemde mensen moest je helemaal niks weten. Voor mannen was je zelfs wat bang.
Alleen blijven met je grote broer was ook nooit een probleem. s'nachts sliep je lekker naast ons bed in een doos. Of gewoon tussen ons in.
Het leek wel alsof alles bij jou vanzelf ging, we er geen moeite voor hoefde te doen. Luisteren deed je ook gewoon.
We gingen met je trainen op een herderclub. Met Chello kwamen we daar ook al. Speuren kon je als de beste, je was soms net een sneltrein.
Na een paar maandjes op de club werd ons gevraagd of we het leuk vonden mee te gaan rontgenen. Een aantal mensen gingen heen met hun honden en we konden mee. Ach ik was ook wel benieuwd naar je heupen.
Tsja, dat werd een ware nachtmerrie. Je bleek zeer zware HD te hebben. We hadden nooit iets aan je gezien. Je sprong overal overheen en op, lag in kikkerhouding, en stijf was je al helemaal nooit.
We besloten te stoppen met de training, ook met Chello want die vond die gekke pakwerker maar eng.
Ondertussen vingen we wat hondjes op van Stichting PAWS. Ze waren allemaal even welkom door jou en Chello. Jullie zorgden wel dat ze niks overkwam. Je speelde er zelfs mee.
Ook buiten was je een sociale lieve hond. Soms vond je de aanval de beste verdediging maar bijten deed je niet. En owee als de betreffende hond terug blafte dan schoot je er gillend en krijsend vandoor.
Als je maar even kennis had gemaakt dan was het goed.
Vreemde mensen heb je nooit van gehouden. Je zocht nooit contact en liever moesten ze je ook niet aanraken. Je deed niks maar prettig vond je het niet.
Met de uitlaatservice ging je iedere dag mee. Wat had je daar een hoop lol. Elke dag rennen en zwemmen en gewoon lekker wandelen. Het deed je spieren enorm veel goed. Daardoor had je ook nooit last van je heupen. De DA verwonderde zich er iedere keer weer over 'weet je zeker dat ze zulke slechte heupen heeft?' kregen we steeds te horen.
Je bleef een gemakkelijke hond, je kon overal los, luisterde goed en was heerlijk sociaal.
Woopy kwam erbij en even later ook Hera. Met hera had je wat moeite. Niet in het begin maar toen Hera volwassen werd. Hera en jij hebben een paar keer gevochten maar verder ging dat prima. We zorgden dat er geen spanning ontstond tussen jullie en zo ging het goed.
Je bent altijd echt mn meisje geweest. Je hing ontzettend aan me. Waar ik was, was jij ook. Als ik op de wc zat, lag je bij de deur. Als ik naar buiten ging dan moest je mee. Ging ik eerder naar bed dan de baas dan ging je ook mee. Je ging liever met mij mee dna met de baas, zeker bij het laatste plasrondje savonds.
We hadden zo'n speciale band met elkaar. Konden lezen en schrijven met elkaar.
Op een gegeven moment begon je te sukkelen met je oren. En van het voorjaar dat overgeven. Je galblaas bleek enorm vergroot en je lever al aangetast. Ook je mild was wat vergroot. Met een zooi pillen leek het weer goed te gaan. Overgeven stopte en je was de vrolijke Ghaya. Wel was je snel vermoeid, mee apporteren hoefde niet meer zo nodig, je lag liever lekker op het erf te kijken. Wandelen deed je nog wel graag. Vooral met je grote liefde Egan.
Vorige week begon je ineens weer met overgeven. De kuur die we je gaven hielp niks. Alles kwam er steeds weer uit. Je werd mager, erg mager. En halverwge afgelopen week, na een wandeling in het bos die ik nog zo graag wilde maken omdat ik wel wist dat het niet lang meer zou duren, kon je bijna niet meer lopen. Je rug stond bol, je poten gingen alle kanten op. Om de paar stappen ging je liggen 'vrouwtje ik kan niet meer'.
Vanavond hebben we je laten gaan. Je was op. En het was ook goed zo.
Je ligt hier nu nog lekker in je mandje. De hondjes komen afentoe even bij je kijken. We begraven je in de voortuin, zodat we je vanaf de bank altijd kunnen zien.
Ik weet dat het goed is zo maar wat is het moeilijk. Je was niet eens oud.
Dag lief meisje,
Dag kokkie,
Dag hannapanna,
Dag allerliefste,
Voor altijd in mn hart.
Ik zie ons nog lopen en staan op het station met je want een auto hadden we nog niet. Jij met je veels te grote halsbandje om en Chello als je grote broer. Tergend langzaam liepen we naar het station en om de paar passen ging je zitten. Dan weer tillen, dan weer een stukje lopen...we kwamen er wel.
Je was nog geen week thuis toen je door het trapgat naar beneden donderde. Wat was ik in paniek, zo in paniek dat ik lopend naar de DA ben gegaan, met jou onder mn jas. Daar bleek je je pootje gebroken te hebben maar een hele nette breuk en na een spalk van een paar weken was je pootje weer goed.
Weer wat weekjes later werd je ineens binnen een dag doodziek, hoge koorts, je wilde niks en ook geen snoepjes, nou....dat zei wat.
Bij de DA bleek je buikvliesontsteking te hebben en met wat medicijnen kwam dat ook weer in orde.
Je was een leuke pup, ook zo gemakkelijk. Je liep vanaf dag 1 los en geen haar op je hoofd die erover piekerde maar een stap uit onze richting te zetten. Andere honden waren totaal niet interessant en van vreemde mensen moest je helemaal niks weten. Voor mannen was je zelfs wat bang.
Alleen blijven met je grote broer was ook nooit een probleem. s'nachts sliep je lekker naast ons bed in een doos. Of gewoon tussen ons in.
Het leek wel alsof alles bij jou vanzelf ging, we er geen moeite voor hoefde te doen. Luisteren deed je ook gewoon.
We gingen met je trainen op een herderclub. Met Chello kwamen we daar ook al. Speuren kon je als de beste, je was soms net een sneltrein.
Na een paar maandjes op de club werd ons gevraagd of we het leuk vonden mee te gaan rontgenen. Een aantal mensen gingen heen met hun honden en we konden mee. Ach ik was ook wel benieuwd naar je heupen.
Tsja, dat werd een ware nachtmerrie. Je bleek zeer zware HD te hebben. We hadden nooit iets aan je gezien. Je sprong overal overheen en op, lag in kikkerhouding, en stijf was je al helemaal nooit.
We besloten te stoppen met de training, ook met Chello want die vond die gekke pakwerker maar eng.
Ondertussen vingen we wat hondjes op van Stichting PAWS. Ze waren allemaal even welkom door jou en Chello. Jullie zorgden wel dat ze niks overkwam. Je speelde er zelfs mee.
Ook buiten was je een sociale lieve hond. Soms vond je de aanval de beste verdediging maar bijten deed je niet. En owee als de betreffende hond terug blafte dan schoot je er gillend en krijsend vandoor.
Als je maar even kennis had gemaakt dan was het goed.
Vreemde mensen heb je nooit van gehouden. Je zocht nooit contact en liever moesten ze je ook niet aanraken. Je deed niks maar prettig vond je het niet.
Met de uitlaatservice ging je iedere dag mee. Wat had je daar een hoop lol. Elke dag rennen en zwemmen en gewoon lekker wandelen. Het deed je spieren enorm veel goed. Daardoor had je ook nooit last van je heupen. De DA verwonderde zich er iedere keer weer over 'weet je zeker dat ze zulke slechte heupen heeft?' kregen we steeds te horen.
Je bleef een gemakkelijke hond, je kon overal los, luisterde goed en was heerlijk sociaal.
Woopy kwam erbij en even later ook Hera. Met hera had je wat moeite. Niet in het begin maar toen Hera volwassen werd. Hera en jij hebben een paar keer gevochten maar verder ging dat prima. We zorgden dat er geen spanning ontstond tussen jullie en zo ging het goed.
Je bent altijd echt mn meisje geweest. Je hing ontzettend aan me. Waar ik was, was jij ook. Als ik op de wc zat, lag je bij de deur. Als ik naar buiten ging dan moest je mee. Ging ik eerder naar bed dan de baas dan ging je ook mee. Je ging liever met mij mee dna met de baas, zeker bij het laatste plasrondje savonds.
We hadden zo'n speciale band met elkaar. Konden lezen en schrijven met elkaar.
Op een gegeven moment begon je te sukkelen met je oren. En van het voorjaar dat overgeven. Je galblaas bleek enorm vergroot en je lever al aangetast. Ook je mild was wat vergroot. Met een zooi pillen leek het weer goed te gaan. Overgeven stopte en je was de vrolijke Ghaya. Wel was je snel vermoeid, mee apporteren hoefde niet meer zo nodig, je lag liever lekker op het erf te kijken. Wandelen deed je nog wel graag. Vooral met je grote liefde Egan.
Vorige week begon je ineens weer met overgeven. De kuur die we je gaven hielp niks. Alles kwam er steeds weer uit. Je werd mager, erg mager. En halverwge afgelopen week, na een wandeling in het bos die ik nog zo graag wilde maken omdat ik wel wist dat het niet lang meer zou duren, kon je bijna niet meer lopen. Je rug stond bol, je poten gingen alle kanten op. Om de paar stappen ging je liggen 'vrouwtje ik kan niet meer'.
Vanavond hebben we je laten gaan. Je was op. En het was ook goed zo.
Je ligt hier nu nog lekker in je mandje. De hondjes komen afentoe even bij je kijken. We begraven je in de voortuin, zodat we je vanaf de bank altijd kunnen zien.
Ik weet dat het goed is zo maar wat is het moeilijk. Je was niet eens oud.
Dag lief meisje,
Dag kokkie,
Dag hannapanna,
Dag allerliefste,
Voor altijd in mn hart.
een dikke, dikke troostknuf...