Ons bastaardteefje van 14 jaar is 6 augustus aan haar laatste reis begonnen.
Toen ze 1 jaar was zagen we haar in het asiel zitten. Een enorm druk, mensen gericht hondje. Het leek ons wel wat zo'n vriendelijk vrouwtje. Nou dat hebben we geweten. Een enorme relkabouter van de bovenste plank. Kon alleen maar wat verdragen van 1 ander hondje uit de straat en was naar alles wat op vier poten liep een asosicaal kreng. Maar goed je leert er mee omgaan en voor de rest was het een inmens vriendelijk hondje dat het liefst door alle mensen van de wereld geaaid wilde worden... En dan komt er als je 8 bent ineens zo'n lomperd van een Duitse Dog bij. Ze was de baas en bleef de baas in haar huis. Dat leverde wel eens komische tafrelen op. Omdat Falco een bange poeperd is en als ze midden in de kamer lag dan lag ze daar ook. Ongeacht of dat hij er nou voorbij kon of durfde of niet. Ook ging ze gerust in zijn giga mand liggen en had falco het nakijken. Ze leerde hem buiten ook de nare streken. Nog steeds pukken we daar de vruchten van want ook hij kan niet met alle viervoeters overweg. Ze was het allesie van onze oudste zoon, opgeroeid met een negenjarige en dan is het heel wat als je je vriendin verliest.
Voor Falco was de omslag te groot en kreeg een week later een enorme toeval. Zo erg dat we bang waren dat we hem ook nog eens gingen verliezen. Op dit moment is hij al weer aardig bij de wereld en hopen we het beste ervan. Hij miste haar duidelijk, het vreselijk gesnurk wat ze voorbracht en altijd overal als eerste bij willen zijn. Ze was op het laatst werkelijk overal bang van. Van een zoemende bromvlieg tot aan een mobile telefoon toe. Maar de gezwellen en het slikken van de zware medicijnen hebben haar de das om gedaan.
Spike, meid ik hoop dat je geen pijn meer hebt daarboven, het ga je goed....
als ik het zo lees.
