gaat om het voorkomen van broodfok en dus is dit verhaaltje opgesteld.
(Dit verhaal begint ongeveer 8 weken voor jij die dierenwinkel binnenstapte.)
Het is hier vochtig, kou en vooral donker, zo donker... . Mijn naam is "teef uit het 3de hok van links". Zo noemen ze me toch altijd als ze het over me hebben. Ik ben 3 jaar. Ik ben bijna 60 dagen zwanger en ik heb zo'n honger. Hopelijk krijgt ik straks nog iets te eten. Op veel hoop ik al lang niet meer maar gewoon een snede brood, daar zou ik al blij mee zijn.
We zijn hier met ongeveer 25 teven. Allemaal op de een of andere manier familie van elkaar, mijn mams zit 2 hokken verder. We zien elkaar echter nooit. We mogen enkel uit ons hok om gedekt te worden en dan nog vaak brengen ze de reu gewoon naar hier. Hij zit immers maar 6 hokken verder. Ik vraag me vaak af hoe het hierbuiten uitziet. Zou het overal zo donker zijn?
Ik heb zo'n honger....en ik voel dat mijn buik stilaan onrustig wordt, volgens mij gaan mijn pups stilaan komen. Tja na 5 nesten op een goeie 2 jaar tijd weet je wel hoe het gaat hoor. Ik voel me zo alleen...was er maar iemand die me effen gezelschap kwam houden, niet lang, heel even zou al fijn zijn....
(enkele dagen later)
Wel mijn pups zijn geboren, ik weet niet goed wanneer, dag of nacht, het is hier altijd donker, je verliest zo snel de tel. Er zijn 3 reutjes en 5 teefjes geboren. 1 teefje heeft de eerste 24 uur niet gehaald. Ze zag er zo ziek uit. Ik heb gebruld, gegild, maar niemand kwam me helpen, een beetje later was ze dood. Een paar uur later kwam 'die man" binnen, hij mopperde wat over dode pups en hij nam haar mee. Ik vraag me af waar ze nu is. Ik heb nog altijd zo'n honger. Mijn pups ook! Het is zo zwaar zo zwaar, maar toch ben ik weer een beetje vrolijk, eindelijk weer wat leven rondom mij. Hoewel ze wel heel stil zijn hoor. Hopelijk zijn ze niet allemaal ziek! Zou ik wat fout doen? Mijn buik doet zo pijn.
(5.5 weken later)
Ik ben weer helemaal alleen. Gisteren is "die man" mijn pups komen halen. Ik had me zo voorgenomen deze keer blijven ze bij mij. Hij neemt ze me niet meer af. Maar het enige dat mijn protest heeft opgeleverd was een klop op mijn kop en een stampt tegen mijn buik. Mijn puppies wilde helemaal nog niet weg van me. Ze zijn nog zo klein oh zo klein. Ik ben zo bang, waar zouden ze naartoe gaan? Ze kennen niks van de wereld enkel dit hok. Ik wou dat ik ze meer had kunnen leren maar ook ik ken enkel dit hok. Ik ben hier geboren en hier nooit weggeweest.
Mijn buik doet zo verschrikkelijk pijn. De eenzaamheid is ondraaglijk. Nooit iemand om mee te spelen of om lekker tegenaan te kruipen. En toch probeer ik vriendelijk te zijn tegen "die man" in de hoop dat ik is een aai of een lief woord krijg, maar ik doe telkens wat fout. Mijn buik doet zo pijn. Ik hoop dat mijn pups wel weten hoe ze het goed moeten doen, ik heb ze zo weinig kunnen leren, ik hoop dat ze zich redden. 3 van de 7 pups waren zo ziek. Hopelijk knappen ze snel weer op.
De pijn in mijn buik wordt erger en erger. Zou er iets mis zijn? Ik gil van de pijn maar niemand komt. Ik ben zo verschrikkelijk eenzaam. Wat doe ik toch fout?
Met ieder uur de voorbijgaat wordt de pijn erger en ik heb het zo warm, zo vreselijk warm. Ik heb het opgegeven om te gillen, er komt toch niemand. Zoals altijd sta ik er alleen voor. Ik heb het zo koud, zo warm, zo koud. Ik ril er van....en dan die pijn , ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoudt....had ik maar mee gekund met mijn pups. Gewoon 1 keer de buitenwereld zien. Zou het daar ook zo donker zijn?
De pijn is niet meer te verdragen. Ik denk dat ik maar stilaan ga slapen, waarschijnlijk wordt ik nooit meer wakker, maar weet je. Mijn mams heeft me ooit een verhaal verteld van een wereld waar bomen zijn en gras en licht en andere honden om mee te spelen, wie weet ga ik daar nu wel naartoe
