Noeska was 1 die puppy’s. Oma an Zeeland wilde al haar hele leven een hondje, en nu was de tijd dan daar, Zij mocht Noeska meenemen! Dolgelukkig was ze! Noeska heft een paar jaar daar gewoont. Toen oma niet zo veel meer kon lopen met Noeska mocht het buurmeisje voor een kwartje per keer Noeska uitlaten. Tot de dag daar kwam en het echt niet meer ging.. Noeska kwam terug naar huis.De jaren verstreken als gewoon. Na een paar jaar bij ons gewoont te hebben, overleed opa. Mijn moeder ging naar zeeland, de crematie regelen. Mijn vader ging die ochtend dat mijn moeder daar was de honden uitlaten, vlak voor het huis kwam mijn vader eeen collega tegen, die Brenda begon te aaien. Mijn vader liep door. Toen hij nog niet zo lang thuis was, werd er aangebeld, of wij een zwarte hond hadden, mijn vader antwoorde ja, de man zei dat ze was overleden op straat en of hij weggehaalt kon worden. Brenda was overleden. Waarschijnlijk een hartaanval. ZE WAS DOOD! Mijn hondje… Noeska haar moeder.
Vreemd was dat. Een lege plek. Een leeg gevoel.
10 maanden later overleed oma.. Oma werd bgraven, niet ver hier vandaan en de urn van opa zit bij de kist in. Noeska is een paar keer mee gegaan naar het graf. ‘t klinkt misschien raar maar het was alsof ze door had dat haar oude baasjes daar lagen. Ze was aan het snuffelen,e n keek om zich heen. Heel bijzonder was dat.
.
Noeska werd steeds ouder en dat kwam met de bijverschijnselen, Eerst had ze een tandloos mondje, wat nog best grappig was als ze stond te schooien om eten. Later ging ze minder zien en kreeg ze een blauwe waas over de ogen. Zolang er maar niks veranderde in huis redde ze zich prima. Haar gehoor werd minder, en ze kreeg een enorm vetgezwel aan de linkerkant, ter hoogte van de ribben. De dierenarts zei dat de operatie om het weg te halen te risico vol was. Daar begonnen we dus niet aan. Jaren verstreken en langzaam zag je haar echt ouder worden. Haar achterpoten werden slechter, en het pstaan werd steeds moeilijker. Het leek of ze de weg een beetje kwijt raakte. Zo spontaan kon ze staan blaffen. Heel vreemd was dat.
Noeska is de hond met extra levens. Ze had verschillende dingen mee gemaakt die een andere hond in haar schoenen niet zou overleven.
Ze lag ze eens onder de auto te slapen. Mijn vader had het niet door wilde wegrijden en voelde dat het niet kon. Hij stapte uit en keek onder de auto. Daar kwam noeska onder uit kruipen.
Mijn moeder ging toen Noeska al op hoge leeftijd was wandelen in het bos. Er kwamen 2 andere honden aan waar Noeska bang van werd. Doordat ze haar evenwicht verloor viel ze in de vijver. Met veel moeite kwam ze eruit. Ze was kapot.
Op een dag was me vader in de tuin bezig en horde Noeska blaffen. Het kwam uit de kas! Was ze in een 2 meter diepe put gevallen, hoe ze dat heft gedaan in de vraag, want er zat een muur van een meter omheen. Ze is er ongedeerd uit gekomen.
Echter een paar weken later waren we haar kwijd. Ze was nergens te vinden. We bellen de dierenambulance, en deze had Noeska in Wolfheze gevonden (eeen dorpje 3 km verderop). Daar kreeg ik echt een vreemd gevoel van, gezien haar vader ditzelfde heft gedaan en daar ook is aangereden en overleden. We hebben haar weer opgehaald bij de DA. Daar was ze opgevangen. Ze heft daar een pijnstiller gehad. Maar ze ging er niet beter van lopen of gedragen. Voor ons een teken da ze geen pijn had.
2 jaar later gebeurde er weer iets. S’avonds om 11 uur horde mijn moeder geblaf, het kwam van buiten dus mijn moeder lopt naar buiten. Ligt Noeska in de vijver! Gelukkig kon ze nog wel blafen, want anders hadden we het misschien niet eens door gehad!
Na 17 jaar is er dan toch een einde gekomen aan Noeska der leven. Toen ze op een avond niet meer overeind kwam kwamvoor ons de taak om haar niet langer te laten lijden. Het is genoeg geweest. Hoe moeilijk het ook is, willen we het deze bijzondere hond niet aandoen om op deze manier haar leven te leiden.
Op 12 April 2006 is Noeska vredig ingeslapen.
Liefde gaat niet dood, maar blijft voor altijd in je hart bestaan
Het is nu ruim een jaar geleden dat we haar hebben laten gaan, en inmiddels is er een ander blij hondje in huis gekomen, maar dit verdriet slijt niet... al weet je dat een hond meestal niet ouder word dan jijzelf, toch blijft afscheid nemen moeilijk.
