Ondanks alles...
Alle kleine dingetjes die ze eindelijk kon, haar geluk die ze zo kon uitten deden me verder gaan met proberen en accepteren dan menig ander...
Heb altijd gezegt, zolang zij gelukkig is, maakt het me niet uit.
Anderen verklaarde me voor gek, zo'n hondje te houden.
Maar ze was het meerendeel van de tijd gelukkig, en ging 4 stappen vooruit, en vervolgens 3 terug maar nooit verder dan die 3 stappen terug. Tot maandag nacht. Ze was helemaal terug bij af en alle plezier was weg, uit die bijzondere oogjes.
Het was nu ineens zo duidelijk dat ik de hoop nu toch echt moest laten varen.
Ik kon haar niet genezen, niemand kon dat.
Hoezeer ik ook wilde en me maar bleef vasthouden aan de lol die ze kon hebben, die paar daagjes dat ze niets in huis deed, dat ik contact met haar kon maken voor even, dat Dazzle accepteerde dat Jentah aan hem schudde.
Ze zou niet opknappen. En dat is ook niet gebeurd.
Ze is om 15:35 heel vredig en rustig ingeslapen...
Benjamin kwam die middag na school een tekening brengen, voor in haar mand, zodat ze die had als ze naar de dierenarts ging.
Benjamin heeft nog nooit zoiets getekend, met zoveel kleur...
Hij snapt ook dat het het beste was voor haar, dat zie je al aan de lachjes op de gezichtjes van ons en Jentah... Hij is 6 jaar en hij snapt dat gewoon.. Ongelovelijk...
Ik blijf huilen... Maar kijk er toch steeds naar..
Rust zacht lieverd....
