Jamey was haar eerste anderhalf jaar altijd echt supergehoorzaam, doen wat ik zei, en wel direct, trainen was leuk, op baasje letten was leuk, alles was leuk!
Eigenlijk (nu ik terugkijk) totdat ze echt bij mij is komen wonen volgens mij... Maar dat valt wel samen met dat ze de 2 jaar ging naderen (en dus echt volwassen is geworden)... Vorig seizoen ging gehoorzaamheid niet helemaal lekker, Jamey werd flink eigenwijs en het hierkomen lukte helemaal niet meer, terwijl ze daar super goed in was... Ondertussen gaat dat overigens alweer een stuk beter, maar zo goed als het was, is het nooit meer geworden... Dat hierkomen was eigenlijk het eerste wat niet lekker ging.
Ondertussen heb ik deze week zowel bij behendigheid, als bij gehoorzaamheid te horen gekregen dat ik echt strenger zal moeten worden, aangezien mevrouw echt een loopje met me aan het nemen is... Buiten training is ze redelijk braaf trouwens, doen we ook gehoorzaamheids-spelletjes, die super gaan...
Met behendigheid heeft Jamey de neiging spontaan te stoppen en niets meer te doen, of om heel hard rondjes over het veld te gaan rennen (waaruit ze overigens als ik boos word wel met wat moeite terug te roepen is). Dingen die ze perfect heeft gedaan, doet ze ineens niet meer, om met haar staart in de lucht, mij brutaal aan te gaan kijken.
Met gehoorzaamheid kan ik een oefening 1 keer, met geluk 2 keer doen en dan is het afgelopen, is die oefening verder kansloos (terwijl ik met thuis trainen veel langer kan doorgaan)... Met apporteren (wat ze ondertussen met blok goed beheerst) gaat ze -soms- naar het blok zitten klauwen, ondertussen grommend en blaffend. Krijgt ze dan op haar donder komt ze keurig voorzitten met het blok (om hem dan op de grond te gooien soms, maar daar zijn we nog mee bezig, stabiel voorzitten met blok zit er nog niet helemaal goed in, dus daar trainen we nog op en daarvoor krijgt ze ook niet op dr donder)...
Voor komen, aan de voet gaan beheerst ze allemaal, ene keer doet ze het perfect en heel trots *kijk eens baasje hoe braaf ik ben*, volgende keer vertikt ze het (op afstandje staan aankijken) totdat ik weer een boze snauw in haar richting geef en ineens doet ze het dan toch...
zit/blijf en af/blijf... ze beheerst ze perfect (vandaag gingen ze dan ook eindelijk weer perfect), maar mevrouw krijgt het ineens op haar heuepen en gaat rennen
Ze gaat echt
Vandaag ben ik op een gegeven moment gewoon op een stoel gaan zitten van laat maar... Jamey kwam voor me staan, ik gaf zit commando... Jamey ging direct zitten... af, Jamey ging gelijk af... weer zit, Jamey ging zitten... staan (wat ze al de hele dag vertikte) en Jamey ging staan... Feest natuurlijk, maar ik snap het echt niet. Waarom wel op moment dat ik het feitelijk heb opgegeven en echt iets heb van laat maar zitten...
Kunnen jullie hier iets van maken? Wat er fout gaat in de communicatie tussen Jamey en mij? Ik ga ervanuit dat het iets is wat bij mij ligt... Misschien ben ik niet streng genoeg, of te onvoorspelbaar? Of ik voel teveel druk, waardoor ik die druk op Jamey ga leggen, wat zij weer niet aankan? Of door de druk die ik voel ga ik anders met haar om dan als ik thuis aan het speel-trainen ben?
Trainsters van zowel gehoorzaamheid als behendigheid hebben aangegeven dat Jamey een loopje met mij neemt... Maar ik ken haar goed genoeg dat zij dat niet 'zomaar' doet of om mij te irriteren... En uit het feit dat ik thuis eigenlijk nauwelijks problemen (meer) heb, blijkt naar mijn idee dat het (toch?) geen dominantieprobleem zou moeten zijn...





