Bevroren in verdriet
Geplaatst: 16 jan 2008 18:27
26-04-2004 - + 07-01-2008
Tijd heelt
geen wonden
tijd leert
je leven
met verdriet.
Op 12 november moesten wij met heel veel pijn in ons hart afscheid nemen van onze 'gentle giant" Omar. Omar was 4 jaar daarvoor in volle vaart tegen een boom aan geknald en was totaal verlamd. Na een MRI scan waaruit bleek dat Omar te behandelen was heeft hij maandenlang fysio, orthomanuele en magneetveld therapie ondergaan en kon hij mede daardoor 4 jaar lang een hondwaardig en gelukkig leven leiden. We wisten wel dat het zo maar in een keer weer slecht zou kunnen gaan en dat we hem dan in moesten laten slapen maar dat hadden we er graag voor over. In november was het dus gedaan lichamelijk en geestelijk een gezonde hond maar helaas hij kon niet meer lopen. Heel, heel veel verdriet dus maar vrede met zijn sterven.
Maar nu slechts 2 maanden na dit grote verdriet nu zijn we kapot en verslagen. Onze jonge belofte volle reu Bram 3 jaar oud is ook dood. Ik loop al een week lang te huilen en Hans ook. We zijn helemaal de weg kwijt net als Raja zijn moeder. Zondag 6 januari wilde Bram niet eten. Bram en NIET eten betekend hetzelfde als Bram is ZIEK. We hebben dat een paar uur aangezien maar toen hij darm contracties kreeg de dierenarts gebeld. Deze heeft Bram onderzocht en zij dacht dat hij iets in zijn maag had en gaf Iso Gel mee in de hoop dat dat rond het voorwerp zou gaan zitten zodat het met de ontlasting mee zou komen. Helaas Bram braakte gedurende de hele nacht en was dood en dood ziek en leed veel pijn. Weer naar de dierenarts die een röntgenfoto maakte waarop duidelijk te zien was dat er iets in de maag zat wat daar niet thuishoorde .
Omdat Bram's bloeddruk dramatisch laag was en hij begon uit te drogen moest hij aan het infuus en daarna zou hij worden geopereerd. Omdat ik niet wilde dat hij een muilkorf om kreeg om te voorkomen dat hij het verband rond de infuus naald er af zou bijten ben ik in gezelschap van Dilleke onze Teckel ongeveer 2 uurtjes bij hem gebleven. Bram onderging het allemaal heel rustig. Hij was ondanks zijn ziek zijn heel alert en opmerkzaam.Een half uur voordat Bram geopereerd zou worden ben ik vertrokken ik kon niet anders. Thuis wachten er nog 2 honden op mij en ook de geiten katten en de kippen waren die dag niet echt goed verzorgd. VOOR HET EERST IN MIJN LEVEN LIET IK EEN DIER ACHTER BIJ DE DIERENARTS DIE NIET ONDER NARCOSE WAS !!!!!
Anywayom half vijf werd ik gebeld dat Bram om 5 uur geopereerd zou worden. Om 6 uur belde de dierenarts dat Bram op de operatietafel was gestorven ????????????????????????????????????????????????? Ik heb zoooooooooooooooooooooooooooooooooo hard gegild ik was volkomen overstuur en ik wist zeker dat mijn hart zou stoppen te slaan. De dierenarts wist niet de oorzaak van het overlijden maar ze vertelde dat Bram een stuk hard plastic in zijn maag had. De randen waren zo scherp dat de maag en darmen bezig waren te perforeren. Daarnaast zat er nog een niet te herleiden langwerpig hard stuk plastic en een stuk stof in verregaande staat van vertering in zijn maag. Nu heb ik zo'n spijt dat ik al mijn honden al jarenlang laat spelen met lege limonade flessen.Maar ik zit niet alleen vol schuld gevoel omdat ik dat lieve ventje alleen heb achter gelaten maar ik ben ook stuk van verdriet dat Hans en ik geen afscheid hebben kunnen nemen. Ik ben zo in de war van dit zinloze sterven dat kan ik niemand vertellen. Ik droom iedere nacht van hem en dat hij weer leeft.
En ik denk als het regent
laat hij niet nat worden
en als het stormt vat hij geen kou
en ik denk ook dat dat denken
niet helpt want je wordt nooit meer nat
noch vat je een kou want het regent
noch waait het ooit meer voor jou
Afscheid nemen
betekent achterblijven
omringd door stilte en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken
van dingen
die onontvreemdbaar zijn:
die halsband die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid zoals zijn bal
die in de kamer bleef liggen
en nu herinnert aan wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen
zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.
Heel erg bedankt allemaal voor het mee-leven. Zoveel bemoedigende woorden maar vooral het begrijpen van het verdriet doet me heel erg goed.
Voorlopig ben ik ontoegankelijk voor troost ik wil gewoon even bij ons verdriet blijven uit angst voor het wegpraten daarvan. Dit keer is het anders dan bij de andere honden die wij verloren aan de dood. Ook daar hadden we heel veel verdriet om maar wel vrede omdat het leven gewoon op was en we het sterven ver van te voren aan hadden zien komen. Maar dit ?????????? Zomaar ongevraagd onvoorbereid ineens zonder afscheid van elkaar gesneden, alsof een bom je uit elkaar rukt.
Het is fijn dat ik af en toe mijn hart kan en mag luchten. In mijn geval is het verdriet dubbel. Ik lijd mijn eigen leed maar ook dat van Hans. We zijn 16 maanden geleden verhuisd en er moest verbouwd worden. Werken met Bram (IPO) was er dus al die tijd niet bij. En dat terwijl hij zo'n echte werkhond was. Toevallig had Hans het trainen weer opgepikt en we zouden dit jaar IPO en ZTP met hem doen. Helaas die droom is in duigen gevallen.
Maar er zijn ook mooie goede dingen. Zoals al die lieve reacties. En dan de mensen hier. Wie had dit kunnen denken. Toen we Bram thuis hadden gebracht waar hij hoort kwamen enkele vrienden Hans helpen een grafje voor hem te maken. We hebben Bram begraven met kaars en maanlicht. Hij ligt naast Omar en onze Hannah(onze dierbare kat die op 18 jarige leeftijd vorige jaar is gestorven.)
Maar het enige wat voorlopig blijft is de verbijstering.
Tijd heelt
geen wonden
tijd leert
je leven
met verdriet.
Op 12 november moesten wij met heel veel pijn in ons hart afscheid nemen van onze 'gentle giant" Omar. Omar was 4 jaar daarvoor in volle vaart tegen een boom aan geknald en was totaal verlamd. Na een MRI scan waaruit bleek dat Omar te behandelen was heeft hij maandenlang fysio, orthomanuele en magneetveld therapie ondergaan en kon hij mede daardoor 4 jaar lang een hondwaardig en gelukkig leven leiden. We wisten wel dat het zo maar in een keer weer slecht zou kunnen gaan en dat we hem dan in moesten laten slapen maar dat hadden we er graag voor over. In november was het dus gedaan lichamelijk en geestelijk een gezonde hond maar helaas hij kon niet meer lopen. Heel, heel veel verdriet dus maar vrede met zijn sterven.
Maar nu slechts 2 maanden na dit grote verdriet nu zijn we kapot en verslagen. Onze jonge belofte volle reu Bram 3 jaar oud is ook dood. Ik loop al een week lang te huilen en Hans ook. We zijn helemaal de weg kwijt net als Raja zijn moeder. Zondag 6 januari wilde Bram niet eten. Bram en NIET eten betekend hetzelfde als Bram is ZIEK. We hebben dat een paar uur aangezien maar toen hij darm contracties kreeg de dierenarts gebeld. Deze heeft Bram onderzocht en zij dacht dat hij iets in zijn maag had en gaf Iso Gel mee in de hoop dat dat rond het voorwerp zou gaan zitten zodat het met de ontlasting mee zou komen. Helaas Bram braakte gedurende de hele nacht en was dood en dood ziek en leed veel pijn. Weer naar de dierenarts die een röntgenfoto maakte waarop duidelijk te zien was dat er iets in de maag zat wat daar niet thuishoorde .
Omdat Bram's bloeddruk dramatisch laag was en hij begon uit te drogen moest hij aan het infuus en daarna zou hij worden geopereerd. Omdat ik niet wilde dat hij een muilkorf om kreeg om te voorkomen dat hij het verband rond de infuus naald er af zou bijten ben ik in gezelschap van Dilleke onze Teckel ongeveer 2 uurtjes bij hem gebleven. Bram onderging het allemaal heel rustig. Hij was ondanks zijn ziek zijn heel alert en opmerkzaam.Een half uur voordat Bram geopereerd zou worden ben ik vertrokken ik kon niet anders. Thuis wachten er nog 2 honden op mij en ook de geiten katten en de kippen waren die dag niet echt goed verzorgd. VOOR HET EERST IN MIJN LEVEN LIET IK EEN DIER ACHTER BIJ DE DIERENARTS DIE NIET ONDER NARCOSE WAS !!!!!
Anywayom half vijf werd ik gebeld dat Bram om 5 uur geopereerd zou worden. Om 6 uur belde de dierenarts dat Bram op de operatietafel was gestorven ????????????????????????????????????????????????? Ik heb zoooooooooooooooooooooooooooooooooo hard gegild ik was volkomen overstuur en ik wist zeker dat mijn hart zou stoppen te slaan. De dierenarts wist niet de oorzaak van het overlijden maar ze vertelde dat Bram een stuk hard plastic in zijn maag had. De randen waren zo scherp dat de maag en darmen bezig waren te perforeren. Daarnaast zat er nog een niet te herleiden langwerpig hard stuk plastic en een stuk stof in verregaande staat van vertering in zijn maag. Nu heb ik zo'n spijt dat ik al mijn honden al jarenlang laat spelen met lege limonade flessen.Maar ik zit niet alleen vol schuld gevoel omdat ik dat lieve ventje alleen heb achter gelaten maar ik ben ook stuk van verdriet dat Hans en ik geen afscheid hebben kunnen nemen. Ik ben zo in de war van dit zinloze sterven dat kan ik niemand vertellen. Ik droom iedere nacht van hem en dat hij weer leeft.
En ik denk als het regent
laat hij niet nat worden
en als het stormt vat hij geen kou
en ik denk ook dat dat denken
niet helpt want je wordt nooit meer nat
noch vat je een kou want het regent
noch waait het ooit meer voor jou
Afscheid nemen
betekent achterblijven
omringd door stilte en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken
van dingen
die onontvreemdbaar zijn:
die halsband die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid zoals zijn bal
die in de kamer bleef liggen
en nu herinnert aan wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen
zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.
Heel erg bedankt allemaal voor het mee-leven. Zoveel bemoedigende woorden maar vooral het begrijpen van het verdriet doet me heel erg goed.
Voorlopig ben ik ontoegankelijk voor troost ik wil gewoon even bij ons verdriet blijven uit angst voor het wegpraten daarvan. Dit keer is het anders dan bij de andere honden die wij verloren aan de dood. Ook daar hadden we heel veel verdriet om maar wel vrede omdat het leven gewoon op was en we het sterven ver van te voren aan hadden zien komen. Maar dit ?????????? Zomaar ongevraagd onvoorbereid ineens zonder afscheid van elkaar gesneden, alsof een bom je uit elkaar rukt.
Het is fijn dat ik af en toe mijn hart kan en mag luchten. In mijn geval is het verdriet dubbel. Ik lijd mijn eigen leed maar ook dat van Hans. We zijn 16 maanden geleden verhuisd en er moest verbouwd worden. Werken met Bram (IPO) was er dus al die tijd niet bij. En dat terwijl hij zo'n echte werkhond was. Toevallig had Hans het trainen weer opgepikt en we zouden dit jaar IPO en ZTP met hem doen. Helaas die droom is in duigen gevallen.
Maar er zijn ook mooie goede dingen. Zoals al die lieve reacties. En dan de mensen hier. Wie had dit kunnen denken. Toen we Bram thuis hadden gebracht waar hij hoort kwamen enkele vrienden Hans helpen een grafje voor hem te maken. We hebben Bram begraven met kaars en maanlicht. Hij ligt naast Omar en onze Hannah(onze dierbare kat die op 18 jarige leeftijd vorige jaar is gestorven.)
Maar het enige wat voorlopig blijft is de verbijstering.
Heel veel sterkte!