Een tijdje geleden heb ik een pluchen kikker meegenomen. Pluchen beestjes haal ik niet heel vaak omdat hij er een sport van maakt om knuffels binnen no time compleet te slopen en de vulling eruit te trekken.
Toen we ermee gingen spelen bleek dat er een piepje in zat en Otto heeft nooit iets gehad met piepspeeltjes. Maar hij vindt hem toch wel leuk. Dan laat ik de kikker piepen en dan gooi ik hem weg. Dan komt hij hem toch wel terugbrengen. Soms zit ik hem met de kikker achterna en dan maakt hij spelbuigingen, gooi ik de kikker weer weg en Otto pakt hem dan weer op.
In het piepje zit het denk ik niet zozeer, eerder in hoe ik ermee omga. Ik denk dat Otto denkt: O, het piept dus het leeft. Ik zeg altijd dat hij zachtjes moet doen.
Ik zag een keer een Yorkshire terriër met een piepbeestje in haar bekje en dat liet ze constant piepen. Ik kon er wel om lachen, maar was het mijn hond geweest dan had ik het piepertje toch regelmatig even weggelegd
Hoe zijn jullie honden met piepbeestjes?












