Het HondenForum

Ik zit er finaal doorheen ..

Al genoeg meegemaakt hebbende .... al zó vaak afscheid hebben moeten nemend van mens en dier ... dan denk je dat je geen tranen meer hebt ..
Maar het tegendeel is waar ... er komt nu juist geen einde meer aan mijn tranenvloed, aan mijn wanhopige gevoel van groot gemis.

Ik wil hier graag jouw volledige verhaal vertellen Bonnie ... maar ik zit nog te verstrikt in mijn emoties Bon, ik zit nog te verstrikt in alle gedachtes en vooral ook vragen ...

Vrolijk meegegaan in de auto, met de voor jou zo kenmerkende vreugde en onverwoestbare enthousiasme ....
Levendig ging je mee naar de dierenarts ... levenloos kwam ik 4 uur later met je thuis ....
Kan nog steeds alleen maar wanhopig huilen, voel me zo enorm radeloos leeg terwijl de emoties me volledig in beslag nemen ...


Ik wil jouw foto, jouw naam, ons verdriet hier delen ... delen met mensen die begrijpen wat ik bedoel, mensen die voelen wat ik voel ..

We missen je zo enorm Bonte Bonnebons ... onze steun, onze toeverlaat, onze onmisbare troosthond voor mens én dier ... je wordt door al het leven hier zó gemist, wie moet ons juist nú troosten ??

Dikke kus van ons allemaal, bedankt dat je er altijd voor ons was Meis .. Bedankt ..
Zolang wij er zijn zal ook jij voortleven Bonnie ..



On our minds ~ In our hearts ~ Under our skin ~Always nearby ..

Sterkte

Joh wat een naar bericht. Je maakte je al ongerust over Bonnie schreef je bij je aanmelding. Is ze ziek geworden? Zo'n mooie foto van Bonnie.
Ik wens je veel sterkte toe de komende tijd.

Heel veel sterkte met het verlies van Bonnie.

.. bedankt voor, nu al, jullie lieve reacties ..

@ Nelleke: nee, Bonnie is niet ziek geworden maar was dit al ... een verhaal van het er (misschien ??) op tijd bij zijn maar jammerlijk gemiste kansen .. of misschien toch niet ? .. Misschien is het gegaan zoals het uiteindelijk móest gaan ?? ...
Ik weet het niet .. zó veel vragen, zó veel twijfels, zó veel frustraties, zó veel van van alles maar vooral zó veel verdriet ... niet eens kwaadheid .. maar vooral verdriet ...

Sterkte!

sterkte

Heel veel sterkte!!!

Veel sterkte...........

Sterkte

Copie van bericht op mijn facebook :

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Eind 2012:
Bonnie begint moeilijker te lopen, is in 2007 en 2008 geopereerd aan (af)gescheurde kruisbanden en artrose hierdoor was toen al te zien, 'logisch' dat naarmate ze ouder werd het bewegen minder zou worden .. alle aandacht werd dan ook op het bewegingsmechanisme en de verbetering/versterking daarvan gelegd, ook door onszelf!

Enige weken geleden merkten we echter andere, kleine veranderingen in haar gedrag :nét een tikje langzamer eten, nét een beetje minder doldwaas enthousiast, nét wat meer en vaker moe .. toen daar ook nog onstabiliteit, lusteloosheid en verstopte dikke snotneus bij kwam, was de afspraak met een grote dierenkliniek voor een totale checkup snel gemaakt, we wilden weten óf en wát we nog konden doen voor Bonnie ~overigens bewust voor een grote kliniek gekozen vanwege de uitgebreidere mogelijkheden ~

Groot was onze vreugde (en eerlijk gezegd : verbazing) toen bleek dat alles eigenlijk goed was, behalve het bewegen dan.
Meteen bij eigen DA pijnstillers gehaald om het bewegen prettiger te maken, en de eerste dag leek dat al zijn vruchten af te werken ... léék ..
Na een week begon ik me af te vragen of eea. wel klopte : Bon werd stiller en stiller en vooral moe, minder 'aanwezig' en alert ook .. lopen ging eerder slechter dan beter.
Mijn gevoel, óns gevoel zei dat het niet goed zat ... nadat ik voelde dat Bonnie's buik 'verkeerd' aanvoelde én een eenzijdige spontane bloedneus meteen afspraak gemaakt ..

Vrijdag 22-3-2013
15.50
Afspraak eigen dierenarts, die direct aan de buik voelde dat dit niet goed was. ..
16.30
Buik echo met beangstigend beeld: een veel en veel te grote milt die elk moment zou kunnen knappen ..
Dierenarts durft niet het weekend af te wachten, risico op knappen/inwendige bloeding is té groot en ze wil het liefst direct de milt verwijderen
Opties :
~ niets doen met het risico op inwendige bloedingen en een pijnlijke strijd/dood ;
~ doorreizen naar Utrecht of Rotterdam (vanuit Friesland) alwaar ze op dat tijdstip nog een MRI konden maken plus beoordelen (vraag was natuurlijk ook of er eventuele uitzaaiingen in lijf maar voor hoofd - bloedneus!- waren ..) ;
~ direct ter plekke of thuis laten inslapen;
~ of om direct te opereren om haar zo de enige kans te geven die er (misschien ..) nog was .. maar met het risico dat Bonnie óf de operatie niet zou overleven óf dat tijdens de operatie besloten zou moeten worden om haar niet meer wakker te laten worden .......

.... Daar sta je dan ...... Uiteindelijk met z'n drieën gekozen voor direct opereren ..
Ben niet meer naar huis gegaan .. na overleg besloten dat dat lichamelijk én emotioneel te belastend en beladen zou zijn voor allemaal ..
... Heb een héél intens uur (of was het 2 uur ? ..) met Bon doorgebracht: daar wat rondgelopen .. luchtjes opgesnoven en eigen luchtjes achter gelaten; samen met mij in de auto in de verte getuurd, kijkend naar alles wat aan ons voorbij trok (....)
Bon nog lekker tukkie in de auto gedaan, voorpootjes en koppie op mijn schoot .....
En toen bijna alle andere patiënten en mensen naar huis waren was het zover ...

Bon heeft nog op de haar zó bekende, níet te negeren wijze contact gemaakt met 2 mensen in de wachtkamer.
Daarna is ze heerlijk gaan liggen op een paardendeken uit mijn auto .. ik ernaast op de grond en zo is zij eigenlijk vol vertrouwen, snel en in alle rust onder narcose gegaan .....

Ben daar gebleven en na enige tijd kwam de DA slecht nieuws brengen ... milt was zó slecht .. elke aanraking resulteerde in een bloeding , bovendien voelde ze ook plekjes op de lever ..
Terwijl we dit nog aan het bespreken waren kwam de assistente de DA halen ... ging niet goed met Bon ...
Snel naar haar toegegaan, wilde absoluut bij haar zijn ... hoop en neem niet aan dat ze dat, bewust, gemerkt heeft .. maar ik voor mijn gevoel móest ik gewoon naar haar toe ....
DA heeft nog voor de zekerheid een spuitje gegeven, maar waarschijnlijk was het leven, of de dood , ons al voor ......

Sorry, heel verhaal .... maar ik moet het kwijt, dit is voor mij de bekende druppel .... of zeg maar gerust een dijkdoorbraak ... weet ook niet goed hoe ik gisteravond samen met onze onvoorstelbare, dappere en eigenlijk onmisbare Bonnie ben thuisgekomen ... maar thuis is ze en thuis blíjft ze.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik herken ontzettend veel in je verhaal, vanaf vorig jaar september tot 17 december, toen heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerliefste meisje, mijn Cujo )

Ook hier kregen we de ene keer hoop en dan weer niet. Ook werden we voor keuzes gezet, tuurlijk goed dat een dierenarts dat doet, maar zo ontzettend moeilijk om te bepalen wat je moet doen.


Sterkte met het verlies van je Bonnemeisje

Het is bij mij nu ruim 3 maanden geleden en ik mis haar nog verschrikkelijk, denk nog elke keer als de deur open gaat dat ze binnen komt

.. bedankt Demi .. jij ook nog sterkte, je zit nu zelf nog volop in het rouwproces ..

Wat een heftig verhaal, je verdriet spat hier van het beeldscherm af (dus ik heb het ook niet droog gehouden).
Heel veel sterkte met het verlies van je meisje, hopelijk kun je op termijn toch een beetje vrede krijgen met wat er gebeurd is en nemen ooit de fijne herinneringen aan haar de overhand ten opzichte van alle emoties van nu.

Heel veel sterkte

heel veel sterkte

rust zacht lieve Bonnie

Heel veel sterkte....

Sterkte

Wat erg... heel veel sterkte

Sterkte

Wat een verdriet Ik wil je heel veel sterkte wensen

Sterkte!

Wat intens triest, hier ook tranen voor jouw Bonnemeisje Heel veel sterkte

heel veel sterkte

Ik wens je heel veel sterkte met het overlijden van je Bonnie....

Sterkte ...

Dank jullie wel ...

Het verdriet verlamd me nog op dit moment .. blijf daardoor te lang achter de computer hangen ...
Nog steeds op zoek naar antwoorden? .. naar bevestigingen? .. naar troost? .. op zoek naar 'het kan altijd nog erger? .. naar afleiding? .. naar wat eigenlijk ?
Of probeer ik hier de harde werkelijkheid te ontlopen, probeer ik hier iets vast te houden dat er niet meer is, gehuld in herinneringen en medeleven ????

Het is verdorie net alsof ik nooit eerder afscheid heb moeten nemen ... of is dat het 'm juist ... heb ik inmiddels té vaak, té veel en vooral ook té kort achter elkaar afscheid moeten nemen van voor mij ozo dierbare levens ...

Ik moet verder, heb nog andere dierbare levens om voor te zorgen ... zij mogen niet lijden onder mijn grote verdriet, mijn grote leegte ... zij zullen me ook nu wel weer op de been krijgen, maar mijn hemel wat kost het deze keer veel moeite ..

Heel veel sterkte met het verlies van Bonnie.
Het lijkt mij een hele grote schok om zo je meisje te verliezen. Aan je woorden af te lezen is het verdriet immens en ik hoop dat je het uiteindelijk een plekje kan geven.