Het HondenForum

Hoi,
mijn naam is Ingrid
twee weken geleden is onze Bijou in ons leven gekomen.
Hartstikke lieve bruine ogen...die nog steeds wat angstig kijken.
het is een kruising.. heeft wat weg van een golden retriever en een herder achtige.
Ze komt uit Spanje en is naar Nederland gehaald via een stichting.
wat er met haar gebeurt is voor dat ze in het asiel in Spanje kwam is niemand duidelijk.
Wel heeft ze angst voor mannen. Vrouwen vertrouwd ze iets meer, maar ook voor mij loopt ze nog geregeld weg.
ze heeft haar eigen plekje in de huiskamer en van dat plekje komt ze eigenlijk alleen maar af om te gaan wandelen, of
omdat ze vind dat mijn man te dichtbij komt.
Ik zou graag willen dat ze wat meer van dat plekje afkwam. Gewoon eens een keertje langs zou lopen voor een knuffel of een aai.
Met snoepjes/koekjes of wat voor lekkere dingen dan ook is ze niet verleiden.
Eigenlijk eet ze een lekkernij alleen maar als het op haar plekje wordt weggelegd.
Speeltje weet ze niet wat mee te doen.
Iemand een idee hoe we onze lieve, knappe en heel dappere dame van haar plekje zouden kunnen krijgen, en haar wat meer van haar angst af kunnen krijgen?

Welkom.

Heel veel geduld. 2 Weken is natuurlijk helemaal geen tijd. Ze is naar een ander land getrokken, nieuwe mensen, nieuw huis, nieuw klimaat. Gun d'r even wat tijd en begrip, dan komt het waarschijnlijk wel goed.

Lastig he. Je wilt natuurlijk een blije hond die naar je toekomt en aandacht vraagt en die je lekker kunt aaien en knuffelen. Dat gaat vast wel komen, maar dat heeft tijd nodig, geduld, kalmte en duidelijkheid. En haar op haar eigen tempo in de nieuwe situatie laten groeien. Ik heb zelf 5 honden, waarvan 4 uit het buitenland en waarvan er 2 extreem angstig waren. Het komt goed met tijd en geduld en duidelijkheid en niet al te veel aandacht in het begin. Er is trouwens een forum voor mensen met een hond uit het buitenland: http://www.wereldhonden.eu" onclick="window.open(this.href);return false;. Veel plezier met het samen ontdekken van een nieuwe wereld.

Ik dat 2 weken erg kort is.
Ik ben iedere keer als ze weer wat nieuws durft zo trots op haar.
Eerst dagen was het heel eng voor haar om het tuigje aan te doen.
Ze ging zelfs op haar rug liggen om zich over te geven.
Nu wordt ze wel zenuwachtig om naar de gang te lopen maar gaat wel zitten om haar tuigje aan te doen.
Laat haar dan weer even tot rust komen en doe zelf mijn schoenen en jas aan voordat ze echt aan gelijnd wordt.
Het is gewoon een verschrikkelijke lieverd en geloof ook dat ze best al wel wat mee heeft gemaakt.
Dus ja geduld en heel veel liefde en structuur zijn voorlopig wat ze krijgt.
En als ze dan soms heel even haar neus tegen de mijne aandrukt en heel even die tong mijn neus raakt, is het net of de zon even schijnt.
Dank je wel voor die link.