An American Dog In Fwieslond
Geplaatst: 20 mar 2015 21:26
Jahaaa, echt waar hoor. Deze gezonde hollandse meid heeft bijna tien jaar in het warme Florida gewoond. Ben toen getrouwd, en lig nu in scheiding, tsja, zo gaat dat, ander onderwerp.
Maar ik heb dus lekker wel de hond mee terug naar Nederland genomen! Mijn cutie sweetiepie, mijn lieve drukke snuffelende Pointer, disguised as a Dalmatian. Hij ziet er dus uit als een Dalmatier (alhoewel ik dat niet vind, Dalmatiers zijn ietsje groter en hebben een net iets andere lichaam structuur, lijkt me duidelijk). Maarja, mensen zeggen altijd meteen 'He kijk een Dalmatier!!' .. Ik grom dan altijd maar lichtelijk geirriteerd en binnensmonds dat het een trotse Pointer is.
Morganny is van Florida naar Friesland verhuisd. Laten we zeggen dat hij er minder problemen mee had dan ikzelf. Ik werd midden in de nacht wakker omdat ik koude tanden(!!) had, ik verzin het niet. En terwijl ik letterlijk mijn mond en kin vasthield van de ellende lag Meneer doodleuk naast mijn bed luidruchtig te snurken. Zijn kortharige vacht was binnen een week twee keer zo dik en ook opeens .. zacht! In Florida had hij alleen een zachte vacht rond zijn gezicht en oren, derest was behoorlijk ruw. Wellicht ook door het vele zwemmen in zeewater en de overdadige zonneschijn.
The Dude is natuurlijk een 'rescue', dat is net zoiets als een asielhond die gevonden is op straat. Hij was aangereden door een bus en had zijn bekken gebroken. Ik zag hem voor het eerst op foto's op het Internet, en somehow there was a connection. Ik kan het ook niet echt uitleggen, ik dacht dat ik altijd een katten mens was.. Maar toch, er zat iets in de ogen van dit kereltje.. Een stemmetje in mijn achterhoofd protesteerde nog: "Doe even verstandig! Pointers zijn super hoog op de energierijke rassen, dan heb je geen leven meer, domme gans! En dan hebben we het nog niet eens over de seperation anxiety!! Niet doen! Niet. Doen. !! .. Do Not Do This!"
Ik heb er nooit spijt van gehad.
Meest recent: Mijn ouders die maar naar hem blijven gillen: 'Op je plaats! Op je plaats!' Morgan doet niks, begint zich zorgen te maken, en zoekt oogcontact met mij. Rustig kijk ik hem aan en zeg zachtjes: 'Go lie down babe.' En voordat ik uitgesproken ben gaat hij liggen op zijn aangewezen plek. So funny.
Maar ik heb dus lekker wel de hond mee terug naar Nederland genomen! Mijn cutie sweetiepie, mijn lieve drukke snuffelende Pointer, disguised as a Dalmatian. Hij ziet er dus uit als een Dalmatier (alhoewel ik dat niet vind, Dalmatiers zijn ietsje groter en hebben een net iets andere lichaam structuur, lijkt me duidelijk). Maarja, mensen zeggen altijd meteen 'He kijk een Dalmatier!!' .. Ik grom dan altijd maar lichtelijk geirriteerd en binnensmonds dat het een trotse Pointer is.
Morganny is van Florida naar Friesland verhuisd. Laten we zeggen dat hij er minder problemen mee had dan ikzelf. Ik werd midden in de nacht wakker omdat ik koude tanden(!!) had, ik verzin het niet. En terwijl ik letterlijk mijn mond en kin vasthield van de ellende lag Meneer doodleuk naast mijn bed luidruchtig te snurken. Zijn kortharige vacht was binnen een week twee keer zo dik en ook opeens .. zacht! In Florida had hij alleen een zachte vacht rond zijn gezicht en oren, derest was behoorlijk ruw. Wellicht ook door het vele zwemmen in zeewater en de overdadige zonneschijn.
The Dude is natuurlijk een 'rescue', dat is net zoiets als een asielhond die gevonden is op straat. Hij was aangereden door een bus en had zijn bekken gebroken. Ik zag hem voor het eerst op foto's op het Internet, en somehow there was a connection. Ik kan het ook niet echt uitleggen, ik dacht dat ik altijd een katten mens was.. Maar toch, er zat iets in de ogen van dit kereltje.. Een stemmetje in mijn achterhoofd protesteerde nog: "Doe even verstandig! Pointers zijn super hoog op de energierijke rassen, dan heb je geen leven meer, domme gans! En dan hebben we het nog niet eens over de seperation anxiety!! Niet doen! Niet. Doen. !! .. Do Not Do This!"
Ik heb er nooit spijt van gehad.
Meest recent: Mijn ouders die maar naar hem blijven gillen: 'Op je plaats! Op je plaats!' Morgan doet niks, begint zich zorgen te maken, en zoekt oogcontact met mij. Rustig kijk ik hem aan en zeg zachtjes: 'Go lie down babe.' En voordat ik uitgesproken ben gaat hij liggen op zijn aangewezen plek. So funny.
