Waarom we hier kwamen....
Geplaatst: 15 mar 2016 19:43
Enige tijd geleden zocht ik een oplossing voor onze Spike, die problemen had met z'n gewrichten.
Hij was altijd gewend om ruw te ravotten, wat resulteerde in pijnlijke gewrichten.
Mijn insteek was om met homeopathie te gaan beginnen, maar ik had geen idee hoe dat met dieren gaat.
Tussentijds kreeg hij ook problemen met de tanden en er werd een tumor gevonden die grotendeels is verwijderd, dat was in januari 2016.
Wat we ook probeerden, de wond waar de getrokken kies zat in z'n onderkaak aan de rechterkant in z'n mond, bleef maar bloeden.
Hij kreeg medicatie die niet alleen pijn bestrijdt, maar ook de tumorgroei afremt.
Keerzijde was dat het een aanslag op z'n nieren is, met alle gevolgen van dien.
Ook kreeg hij homeopathie om kraakbeengroei te ondersteunen, iets voor bloedzuivering, bloedvaten, etc.
Vervelende aan tumoren is dat ze een stof afscheiden om zeker te zijn van een continue bloedvoorziening.
Na onderzoek bleek dat er een plaveiselcel carcinoom groeide, een veel voorkomende vorm van kanker.
We wisten dat deze tumor kon uitzaaien, bijvoorbeeld via de lymfekanalen.
Helaas kan je daar niets tegen doen.
Daarmee was hij opeens een terminaal patiënt, we wisten niet hoe lang hij nog had, maar de prognose was niet goed.
Op dat moment trokken we een streep.
Als de kwaliteit van leven zo erg achteruit gaat dat hij ook niet meer wil eten, dan laten we hem gaan.
Opeens begon hij minder te eten, hij was snel moe, ook begon hij merkbaar meer te drinken.
Het tandvlees werd wat bleek, wat kon duiden op mogelijke bloed armoede.
We konden dat verbeteren door 'm ijzerhoudend vlees te geven, zoals nieren en lever en ook verschillende vitaminen.
Even leek het wat beter te gaan, maar al gauw daarna wilde hij eigenlijk niet meer eten en bleef maar bloeden.
Toen hebben we maandagochtend 14 maart 2016 besloten om hem een lijdensweg te besparen, wilden we hem dus vredig heen laten gaan.
Hij had in de gaten wat er ging gebeuren, keek ons heel treurig aan en sprong tegen ons op, dat was hartverscheurend om mee te moeten maken.
Wat overbleef was een enorme leegte en verdriet, mijn vrouw en ik hebben de hele middag zitten huilen om het verlies.
We hebben wat dingetjes bewaard om hem te herdenken en de rest allemaal weg gedaan.
Spike is helaas maar dertien en een half geworden.
Hij was altijd gewend om ruw te ravotten, wat resulteerde in pijnlijke gewrichten.
Mijn insteek was om met homeopathie te gaan beginnen, maar ik had geen idee hoe dat met dieren gaat.
Tussentijds kreeg hij ook problemen met de tanden en er werd een tumor gevonden die grotendeels is verwijderd, dat was in januari 2016.
Wat we ook probeerden, de wond waar de getrokken kies zat in z'n onderkaak aan de rechterkant in z'n mond, bleef maar bloeden.
Hij kreeg medicatie die niet alleen pijn bestrijdt, maar ook de tumorgroei afremt.
Keerzijde was dat het een aanslag op z'n nieren is, met alle gevolgen van dien.
Ook kreeg hij homeopathie om kraakbeengroei te ondersteunen, iets voor bloedzuivering, bloedvaten, etc.
Vervelende aan tumoren is dat ze een stof afscheiden om zeker te zijn van een continue bloedvoorziening.
Na onderzoek bleek dat er een plaveiselcel carcinoom groeide, een veel voorkomende vorm van kanker.
We wisten dat deze tumor kon uitzaaien, bijvoorbeeld via de lymfekanalen.
Helaas kan je daar niets tegen doen.
Daarmee was hij opeens een terminaal patiënt, we wisten niet hoe lang hij nog had, maar de prognose was niet goed.
Op dat moment trokken we een streep.
Als de kwaliteit van leven zo erg achteruit gaat dat hij ook niet meer wil eten, dan laten we hem gaan.
Opeens begon hij minder te eten, hij was snel moe, ook begon hij merkbaar meer te drinken.
Het tandvlees werd wat bleek, wat kon duiden op mogelijke bloed armoede.
We konden dat verbeteren door 'm ijzerhoudend vlees te geven, zoals nieren en lever en ook verschillende vitaminen.
Even leek het wat beter te gaan, maar al gauw daarna wilde hij eigenlijk niet meer eten en bleef maar bloeden.
Toen hebben we maandagochtend 14 maart 2016 besloten om hem een lijdensweg te besparen, wilden we hem dus vredig heen laten gaan.
Hij had in de gaten wat er ging gebeuren, keek ons heel treurig aan en sprong tegen ons op, dat was hartverscheurend om mee te moeten maken.
Wat overbleef was een enorme leegte en verdriet, mijn vrouw en ik hebben de hele middag zitten huilen om het verlies.
We hebben wat dingetjes bewaard om hem te herdenken en de rest allemaal weg gedaan.
Spike is helaas maar dertien en een half geworden.
