Even voorstellen
Geplaatst: 23 jul 2016 17:39
Hallo iedereen.
Mijn (forum) naam is 'Marvel' en als alles goed verloopt gaan we komende week onze pup ophalen.
Een Welsh Cardigan Corgi.
Is altijd al mijn droom geweest, maar mijn echtgenoot (laat ik hem hier maar even bij zijn koosnaam nomen) 'Beer' was nooit echt een hondenmens.
Honden denken hier totaal anders over, die zijn dol op 'Beer', komen op hem aflopen, willen van hem aandacht, proberen bij hem te bedelen om wat lekkers (sorry viervoeters, dat zal niet zomaar gebeuren, 'Beer' is van mening dat een hond een extraatje hoort te verdienen en niet mag bedelen)
Maar een hond zat er tot groot verdriet niet in, en aangezien ik dolveel van mijn echtgenoot hou en we ook konijnen hebben waar ik zot van ben was ik tevreden.
Tot een kleine tijd geleden.
'Beer' ging met onze dochters 'Momo' (15) en 'Boo' (bijna 13) naar een festival, waar een stel liep met maarliefst 6 Corgi's!
Tja ze zijn toch wel erg leuk.
Dus onze dochters kwamen huilend van geluk thuis 'we krijgen een Corgi!!!!!!!!'
Op dat moment zat ik in het laatste beetje van een migraineaanval en dacht ik eerst dat ik aan het hallucineren was.
Want mijn man die akkoord ging met een hond? Nee toch?
Manlief had dus gezegd tegen onze meiden 'We zullen het eens met mama bespreken'
Mijn meiden weten hoe dol mama is op Corgi's en dat dit dus zeker JA! was.
Als pup er is, zal ik foto's plaatsten en meer over haar vertellen.
Deze week alle spullen aanschaffen die we nog nodig hebben en nog een beetje opruimen en wat kleine klusjes (lelijk muurtje schilderen, 'troep' waar mijn meiden te groot voor zijn te koop zetten/weggeven)
En zal ik hier en daar eens vragen stellen en advies vragen aan andere hondenbezitters.
Door een bindweefselaandoening en neuromusculaire aandoening zit ik buitenshuis altijd in een rolstoel en ben ik (helaas) volledig afgekeurd, waardoor ik thuis zit.
Momenteel breng ik het grootste gedeelte van de dag door met TV kijken, lezen, op internet surfen en klusjes in het huishouden die ik nog zelf kan (achter het achterwerk van mijn meiden opruimen, wasjes draaien etc.)
Met een hond heb ik een goede reden om (lekker) naar buiten te gaan en actiever bezig te zijn en heb ik gezelschap als manlief op zijn werk is en de meiden naar school zijn.
Daarnaast ga ik straks ook trainen met pup om haar te leren kleine dingen die ik laat vallen op te rapen (sleutels, sokken), signaal geven als iemand te kort op de deurbel drukt of op de deur of het raam klopt (ik hoor niet volledig en kan het niet horen als de voordeurbel niet volledig wordt ingedrukt of als er wordt geklopt)
Ook hoop ik straks meer contact te maken met andere mensen.
De aandoeningen die ik heb zijn onzichtbaar en zeldzaam (en het heeft een tijdje geduurd voordat er een paar 'stickers' op konden worden geplakt) waardoor mensen soms/vaak ten onrechte denken dat ik mij aanstel en helemaal niets mankeer (met een beetje hulp van een paar onwetende mensen in mijn directe omgeving die dachten het 'beter' te weten dan de specialisten in de ziekenhuizen/revalidatiecentrum/UWV en dit ook tegen iedereen hadden rondgebazuind)
Hierdoor is mijn sociale cirkel enorm klein, ik hoop straks met puppycursus en straks als ik echt met haar bezig ben leuk contact kan maken met andere mensen.
Mijn (forum) naam is 'Marvel' en als alles goed verloopt gaan we komende week onze pup ophalen.
Een Welsh Cardigan Corgi.
Is altijd al mijn droom geweest, maar mijn echtgenoot (laat ik hem hier maar even bij zijn koosnaam nomen) 'Beer' was nooit echt een hondenmens.
Honden denken hier totaal anders over, die zijn dol op 'Beer', komen op hem aflopen, willen van hem aandacht, proberen bij hem te bedelen om wat lekkers (sorry viervoeters, dat zal niet zomaar gebeuren, 'Beer' is van mening dat een hond een extraatje hoort te verdienen en niet mag bedelen)
Maar een hond zat er tot groot verdriet niet in, en aangezien ik dolveel van mijn echtgenoot hou en we ook konijnen hebben waar ik zot van ben was ik tevreden.
Tot een kleine tijd geleden.
'Beer' ging met onze dochters 'Momo' (15) en 'Boo' (bijna 13) naar een festival, waar een stel liep met maarliefst 6 Corgi's!
Tja ze zijn toch wel erg leuk.
Dus onze dochters kwamen huilend van geluk thuis 'we krijgen een Corgi!!!!!!!!'
Op dat moment zat ik in het laatste beetje van een migraineaanval en dacht ik eerst dat ik aan het hallucineren was.
Want mijn man die akkoord ging met een hond? Nee toch?
Manlief had dus gezegd tegen onze meiden 'We zullen het eens met mama bespreken'
Mijn meiden weten hoe dol mama is op Corgi's en dat dit dus zeker JA! was.
Als pup er is, zal ik foto's plaatsten en meer over haar vertellen.
Deze week alle spullen aanschaffen die we nog nodig hebben en nog een beetje opruimen en wat kleine klusjes (lelijk muurtje schilderen, 'troep' waar mijn meiden te groot voor zijn te koop zetten/weggeven)
En zal ik hier en daar eens vragen stellen en advies vragen aan andere hondenbezitters.
Door een bindweefselaandoening en neuromusculaire aandoening zit ik buitenshuis altijd in een rolstoel en ben ik (helaas) volledig afgekeurd, waardoor ik thuis zit.
Momenteel breng ik het grootste gedeelte van de dag door met TV kijken, lezen, op internet surfen en klusjes in het huishouden die ik nog zelf kan (achter het achterwerk van mijn meiden opruimen, wasjes draaien etc.)
Met een hond heb ik een goede reden om (lekker) naar buiten te gaan en actiever bezig te zijn en heb ik gezelschap als manlief op zijn werk is en de meiden naar school zijn.
Daarnaast ga ik straks ook trainen met pup om haar te leren kleine dingen die ik laat vallen op te rapen (sleutels, sokken), signaal geven als iemand te kort op de deurbel drukt of op de deur of het raam klopt (ik hoor niet volledig en kan het niet horen als de voordeurbel niet volledig wordt ingedrukt of als er wordt geklopt)
Ook hoop ik straks meer contact te maken met andere mensen.
De aandoeningen die ik heb zijn onzichtbaar en zeldzaam (en het heeft een tijdje geduurd voordat er een paar 'stickers' op konden worden geplakt) waardoor mensen soms/vaak ten onrechte denken dat ik mij aanstel en helemaal niets mankeer (met een beetje hulp van een paar onwetende mensen in mijn directe omgeving die dachten het 'beter' te weten dan de specialisten in de ziekenhuizen/revalidatiecentrum/UWV en dit ook tegen iedereen hadden rondgebazuind)
Hierdoor is mijn sociale cirkel enorm klein, ik hoop straks met puppycursus en straks als ik echt met haar bezig ben leuk contact kan maken met andere mensen.
jouw pupje is verre familie zelfs 
Wat ik nog mis is de naam, hoe gaat 't puppekind heten? 