Het HondenForum

Hallo allemaal, ik ben nieuw hier op t forum, dus wel zo netjes om mijzelf even voor te stellen.

Ik ben Yvonne en was tot 4 weken geleden het hele trotse vrouwtje van onze vierjarige Catoo. Catoo is bij ons voor de deur doodgereden 9 juli, door een mevrouw die niet op zat te letten en te hard reed. Tuurlijk had Catoo daar ook niet mogen lopen...maar ze was stiekem de voordeur uitgeglipt.

Ons verdriet is zo enorm groot. Wij en onze drie kinderen zijn ontroostbaar. Doet echt gewoon pijn. We zijn nog wel op vakantie gegaan maar toch een week eerder naar huis gegaan.....

Wist niet dat je letterlijk zo ziek kan zijn van verdriet. Ze was echt een hele bijzondere hond.
De kinderen kunnen niet wachten tot er een nieuwe hond komt. Wellicht goed voor de afleiding maar de nieuwe hond zou Catoo nooit kunnen vervangen.

Lang verhaal geworden ter introductie maar ik hoop op t forum wat herkenning te lezen over het omgaan met dit verdriet na een ongeluk. En natuurlijk lees ik graag mee omdat we zeker weer een nieuwe hond willen, als de tijd rijp is.

Welkom

En kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn om zo je hond kwijt te raken. Sterkte

Mijn ergste nachtmerrie. Sterkte en welkom.

Da's ook mijn grootste nachtmerrie, daarom maak ik er een heél groot probleem van als 1 van mijn honden de deur uit denkt te kunnen glippen. Moet er niet aan denken zeg. Sterkte met jullie verlies

Wat vreselijk... Wat voor hondje was het?

Hopelijk kunnen jullie op een gegeven moment weer een nieuw hondje in jullie armen sluiten.

Leonie. schreef:Wat vreselijk... Wat voor hondje was het.

Catoo was een shih tzu.

Oh wat vreselijk zeg. Heel veel sterkte

Welkom op het forum


Wat vreselijk wat je hebt meegemaakt! Wat een nachtmerrie, Doet me denken aan wat ik heb meegemaakt paar weekjes terug.
Ik zit op een dierenambu en kregen een melding van ook een aangereden jonge hond ( 1 jaar ). @ minuten voor wij arriveerden blies de hond zijn laatste adem uit. Er werd gevraagd of we konden reanimeren. Ik heb een poging gedaan...helaas heeft het niet mogen baten. Het was niet mijn eigen hond, maar wat was ik er kapot van! En nog steeds denk ik er wel eens aan terug. Zo jong.

4 jaar is ook te jong

Ik hoop dat je in de toekomst een nieuw vriendinnetje vindt die bij jou en je kinderen past!

Welkom op het forum.

Wat erg voor jullie. Sterkte.

Wat een nachtmerrie om mee te maken

Jeetje, wat naar om mee te maken.

Welkom op het forum.
Wat vreselijk om je hondje zo te verliezen.

Wat een verschrikkelijke manier om je hond te verliezen.
Welkom op het HF

O wat erg voor jullie. Heel veel sterkte.

Vreselijk. Wat een verdriet dat teweeg brengt binnen een gezin. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten.

Welkom op het forum.
Wat een trauma moeten jullie doorstaan, ik wens jullie heel veel sterkte.

Kruimel53 schreef:O jakkes, wat erg! Jeetje ja, dan ben je wel totaal ondersteboven.
Ik heb een hond verloren op de snelweg. Was ook ontsnapt en achter een ree aangegaan. Nachtmerries heb ik ervan gehad. Vreselijk.
Sterkte!

Dat is altijd mijn grootste angst geweest. Wat erg dat je zoiets moest meemaken!

Poeh, wat vreselijk. Heel veel sterkte, ook voor je gezin.

Kruimel53 schreef:

jvanringen schreef:

Kruimel53 schreef:O jakkes, wat erg! Jeetje ja, dan ben je wel totaal ondersteboven.
Ik heb een hond verloren op de snelweg. Was ook ontsnapt en achter een ree aangegaan. Nachtmerries heb ik ervan gehad. Vreselijk.
Sterkte!

Dat is altijd mijn grootste angst geweest. Wat erg dat je zoiets moest meemaken!

Dank je gelukkig geen doden of gewonden, alleen blikschade. Waarvoor ik de here nog regelmatig op mijn blote knietjes dank. Vroege zaterdagochtend in de vakantie. Het had nog héél anders af kunnen lopen
En hij zat aan de lijn. Hij zat altijd aan de lijn. Helaas zijn lijnen niet onfeilbaar, heb ik toen geleerd.

Oh gelukkig! Evengoed een afschuwelijke ervaring, omdat het zo anders had kunnen aflopen, dat gaat dan toch steeds door je hoofd, heel beklemmend.

Welkom hier.....

En wat een verdriet...Ik lees het in je woorden...
Je bent dat aangaand op de "juiste" plek hier.
Geen mens dat zo goed begrijpt dat je je letterlijk ziek kunt voelen en ook echt fysiek pijn voelt, als je hond overleden is,als de mensen hier op het forum.
In het dagelijks leven wil het nog regelmatig gebeuren dat mensen dat niet begrijpen of zelfs overdreven vinden.
Je moet maar zo denken; dat is hun gebrek en het is eigenlijk jammer dat ze nooit hebben mogen ervaren wat een rijkdom het is om een hond te mogen hebben waar je dol op bent, iets wat je nooit gehad hebt kun je ook niet kwijtraken, dus zij zullen zich niet voor kunnen stellen wat het is om zoiets waardevols te verliezen.
Jij daarentegen wel en dat is ook een beetje troost wat je er misschien uit kunt halen;
Het feit dat je nu zoveel verdriet/pijn ervaart om het verlies van Catoo betekend dat ze er toe deed, dat ze er bij hoorde, dat ze in je hart zat en zit en dat is een mooi iets, maar ook de reden dat het nu zo zeer doet.

Sterkte voor nu, voor straks en voor later met dit een plekje te geven.

Feit dat de mevrouw te hard reed en niet op zat te letten doet een beetje extra zeer vermoed ik...
Het is zo zinloos dat Catoo er niet meer is omdat zij niet op zat te letten.
Had je iemand getroffen die wel op zat te letten en niet te hard reed dan voelt dat volgens mij toch anders.
Je voorstelbericht maakt overigens bij mij ook het 1 en ander los en haalt een wondje waar inmiddels een korstje overheen zat, toch weer open.
Is niet erg hoor, maar ik wil het je toch even vertellen.
Ik heb bijna 5 jaar geleden een kruising Shih Tzu van 5 jaar oud, Ronja, doodgereden op een 80 km weg
Het was in geen enkel opzicht 'mijn schuld' en er was me ook werkelijk niets te verwijten qua opletten of snelheid of hoe ik daarna reageerde, maar wat ben ik daar ziek, stervensziek en verdrietig om geweest. Het sneed me op dat moment al keihard door mijn ziel, en ik heb werkelijk de eerste 3 minuten niets anders gedacht dan "nhhhheee nheeee nheeeee...DIT gebeurt mij niet, DIT is mij zojuist niet gebeurd, ik heb echt geen hond doodgereden, dit gebeurt mij echt niet - als in niet niet niet" , en het uur daarna was al niet minder dramatisch.
Ronja was op slag dood , maar de paniek en het verdriet van haar baasjes en het samen bij hen in de tuin zitten en praten over Ronja, mij en alles eromheen waren hartverscheurend...die snijdende pijn heeft heel erg lang geduurd.
Het is een heel ander soort verdriet dan het verdriet om je eigen hond als die doodgaat en het voelt heel 'onafgemaakt' .
Ik heb heel erg lang moeten 'zoeken' naar een plekje waar ik het parkeren kon want ik kon het feit dat ik een hondje van 5 , blakend van gezondheid, dood had gereden niet zomaar na 3 weken of zo afsluiten.
En het is zelfs zo dat ik na 5 jaar nog steeds een vette brok in mijn keel krijg als ik er aan terugdenk en ik er , als ik er in oktober bij stil sta, of zoals nu weer vertel, de tranen me nog steeds over de wangen stromen.
Is niet erg, dat laat ik ook gewoon zo, want het betekend dat Ronja er toe deed, ze is hier geweest, ze was geliefd, ze is rot aan haar eind gekomen door mijn toedoen, maar niet mijn schuld zeg ik inmiddels, en op die wijze heeft ze een plekje in mijn leven gekregen.
Ik vergeet Ronja nooit meer, haar baasjes ook niet.

Ik hoop dat je het een plekje kunt geven....nu nog even niet misschien, maar straks komt dat hopelijk wel.
Het is de nachtmerrie van elke hondenbaas om zijn hond zo te verliezen, maar ook de nachtmerrie van elke hondenbaas/liefhebber om op die manier andermans hond uit het leven te rukken - weet ik helaas uit ervaring.

Jeetje wat een verhaal Mercedes....vreselijk om zoiets mee te moeten maken. Degene die Catoo heeft doodgereden was ook erg van slag maar is daarna weer verder gegaan en niet meer gesproken. Alleen mijn man heeft haar even gesproken toen hij Catoo van de weg aan het halen was.

Het vervelende is dat het bij ons exact voor het huis is gebeurd. Dus als ik naar buiten kijk zie ik de plek. We rijden nu telkens om, om maar niet daarlangs te hoeven rijden..... Wordt er dus constant mee geconfronteerd. Pffff.....

Sunobri schreef:Jeetje wat een verhaal Mercedes....vreselijk om zoiets mee te moeten maken. Degene die Catoo heeft doodgereden was ook erg van slag maar is daarna weer verder gegaan en niet meer gesproken. Alleen mijn man heeft haar even gesproken toen hij Catoo van de weg aan het halen was.

Het vervelende is dat het bij ons exact voor het huis is gebeurd. Dus als ik naar buiten kijk zie ik de plek. We rijden nu telkens om, om maar niet daarlangs te hoeven rijden..... Wordt er dus constant mee geconfronteerd. Pffff.....

begrijp ik...ooit zal je het een plekje geven...

Och wat heftig, heel veel sterkte Zo'n ongeval is heel moeilijk om te verwerken.

Heb het zelf ervaren afgelopen maart. Onze ragdoll kat van 8 maanden was buiten de tuin gegaan. Ik ben hem gaan zoeken en zag al snel een wit hoopje op straat liggen. Ben er in paniek heen gerend en daar lag hij ... een beeld dat ik echt nooit meer zal vergeten en nu nog bijna elke avond mee in slaap val. Mijn vriend en ik zijn er zo naar van geweest. Vooral het 'stomme toeval' is heel rauw. Je blijft maar denken: was die auto maar 1 seconden eerder vertrokken, was ik maar een minuut eerder gaan zoeken, etc. etc.

Maar er valt helaas niets meer aan te veranderen

Nogmaals veel sterkte en uiteindelijk komt er weer ruimte voor een nieuw dier in je leven. Overhaast het niet, dat is ook niet goed, maar weet dat een nieuw dier de andere nooit zal vervangen!