in memoriam Björna v.d Buutvrijhoeve
Geplaatst: 15 sep 2016 21:34
Vandaag is in mijn armen overleven mijn geliefde Jorla, mijn Jolla, mijn Jorlala, mijn Joppie, mijn Wollebol.
11 maart 2005 - 15 september 2016
Als herplaatser van bijna twee kwam je bij mij,als een ongeleid projectiel. Bestemd voor de fok als je was, was je totaal niet gesocialiseerd voor het leven in een gezin met jonge kinderen in een vinex-wijk. Je moest nog alles leren, zelfs zindelijk worden. In je verwarring beet je mijn zusje en later, door haar eigen onoplettendheid, ook mijn zus. Toen was het 'off with her head', waarmee je bleek echt een hond voor mij te zijn.
Zijn we door kennissen naar een hondenfluisteraar gestuurd, wat een hork was dat. Maakte een gebaar alsof ik je onverdoofd zou moeten slachten, want je zou van kwaad tot erger en zeker ook eigen gaan bijten. Een andere hond kon je nog wel met een eind hout een keer de onderwerping inslaan, maar dat zou bij jou niet werken.
Eigenwijs als ik ben, ben ik je gaan resocialiseren met liefde, geduld en koekies!
En samen met mijn kinderen heb ik ervoor gezorgd dat je nooit meer de kans kreeg om te bijten in die setting. Jong als ze waren hebben ze even nauwgezet als ik zelf, er jarenlang voor gezorgd dat jij eerst werd weggesloten voor de bezoeker(tjes) binnenkwamen. Die lieten we dan eerst gaan zitten en vervolgens jou wat lekkers geven. Zo heb je geleerd bezoek te associëren met iets positiefs.
En met de hulp van onze vele bernersennenvrienden die al die praats over jouw valsheid hoogst vermakelijk vonden.
Mijn allerdierbaarste herinneringen aan jou zijn wel die van de ontelbare kilometers die we eerst samen met mijn andere berner
hebben afgelegd. In het Oosterbos, Het Noordbargerbos, bij de Rietplas, hier bij de Zevenhuizerplas, maar toch vooral in het gebied rond camping de Zandpol in Nieuw-Amsterdam. o.a. langs de verlaten spoorlijn, alsof we in een film speelden.
En nooit was ik ook maar een seconde bang met jullie beide aan mijn zij.
Samen bramen plukken, wat ik eerst voor jullie deed, maar wat jullie later zelf deden: heel voorzichtig met jullie lippen de braampjes van de onderste takken plukkend.
Nog maar twee weken terug, hebben voor het laatst een nieuw gebied verkend:
En heb je nog een keer kunnen genieten van het rollen in 'eigen' gras op de volkstuin:
Hoe had ik kunnen raden dat dit maar van zo korte duur zou zijn?
(Immers, you cried wolf so many times! De laatste vier jaar ging het van crisis naar crisis met je gezondheid, maar steeds kwam je er weer bovenop.)
Dat ik al zo snel weer ten volle zou begrijpen wat mijn moeder bedoelde bij het afscheid van haar Nora met: "Wat moet ik nou"
Want dat weet ik nu ook eerst even niet, lief, nu voor altijd zonder jou! Mijn geweldige stoere, vraatzuchtige, ondeugende, trouwe berin?
Ik blijf voor altijd jouw trotse bazin...
11 maart 2005 - 15 september 2016
Als herplaatser van bijna twee kwam je bij mij,als een ongeleid projectiel. Bestemd voor de fok als je was, was je totaal niet gesocialiseerd voor het leven in een gezin met jonge kinderen in een vinex-wijk. Je moest nog alles leren, zelfs zindelijk worden. In je verwarring beet je mijn zusje en later, door haar eigen onoplettendheid, ook mijn zus. Toen was het 'off with her head', waarmee je bleek echt een hond voor mij te zijn.
Zijn we door kennissen naar een hondenfluisteraar gestuurd, wat een hork was dat. Maakte een gebaar alsof ik je onverdoofd zou moeten slachten, want je zou van kwaad tot erger en zeker ook eigen gaan bijten. Een andere hond kon je nog wel met een eind hout een keer de onderwerping inslaan, maar dat zou bij jou niet werken.
Eigenwijs als ik ben, ben ik je gaan resocialiseren met liefde, geduld en koekies!
En samen met mijn kinderen heb ik ervoor gezorgd dat je nooit meer de kans kreeg om te bijten in die setting. Jong als ze waren hebben ze even nauwgezet als ik zelf, er jarenlang voor gezorgd dat jij eerst werd weggesloten voor de bezoeker(tjes) binnenkwamen. Die lieten we dan eerst gaan zitten en vervolgens jou wat lekkers geven. Zo heb je geleerd bezoek te associëren met iets positiefs.
En met de hulp van onze vele bernersennenvrienden die al die praats over jouw valsheid hoogst vermakelijk vonden.
Mijn allerdierbaarste herinneringen aan jou zijn wel die van de ontelbare kilometers die we eerst samen met mijn andere berner
hebben afgelegd. In het Oosterbos, Het Noordbargerbos, bij de Rietplas, hier bij de Zevenhuizerplas, maar toch vooral in het gebied rond camping de Zandpol in Nieuw-Amsterdam. o.a. langs de verlaten spoorlijn, alsof we in een film speelden.
En nooit was ik ook maar een seconde bang met jullie beide aan mijn zij.
Samen bramen plukken, wat ik eerst voor jullie deed, maar wat jullie later zelf deden: heel voorzichtig met jullie lippen de braampjes van de onderste takken plukkend.
Nog maar twee weken terug, hebben voor het laatst een nieuw gebied verkend:
En heb je nog een keer kunnen genieten van het rollen in 'eigen' gras op de volkstuin:
Hoe had ik kunnen raden dat dit maar van zo korte duur zou zijn?
(Immers, you cried wolf so many times! De laatste vier jaar ging het van crisis naar crisis met je gezondheid, maar steeds kwam je er weer bovenop.)
Dat ik al zo snel weer ten volle zou begrijpen wat mijn moeder bedoelde bij het afscheid van haar Nora met: "Wat moet ik nou"
Want dat weet ik nu ook eerst even niet, lief, nu voor altijd zonder jou! Mijn geweldige stoere, vraatzuchtige, ondeugende, trouwe berin?
Ik blijf voor altijd jouw trotse bazin...
Heel veel sterkte 
