Het HondenForum

Hoi iedereen

na het gezaag en vele "ooh's" en "aah's" mocht ik van mijn vriend de adoptie-aanvraag doen voor "Alibaba". Een mooie podenco-kruising van 1jaar met prachtige oren.
Een week later waren we al op weg voor een lange auto-rit naar Zandvoort. En toen hadden we Lemmy (Alibaba vonden we geen mooie naam )

en nu zijn we een maand verder...

Bij het "adoptiebureau" werd hij aangeprezen als ideale eerste hond. Gemakkelijk, rustig, sociaal, zindelijk, ...
Dat klopte dus niet helemaal. Hij is bang. Hij kent niets.
Maar wel sociaal. Onze 2 katers vind hij leuk maar dat is niet volledig wederzijds hij wilt spelen maar zij negeren hem.

Maar mijn dochter van 10jaar heeft hij niet graag. Als ze van bij haar papa naar mij komt (om de 2 weken het weekend) blaft hij op haar. Als zij de leiband wilt aandoen gromt hij.
Hij heeft ook al 2 keer (waarschuwend maar wel telkens richting haar oog) naar haar gehapt zonder dat ze iets deed. 1 keer was ze hem aan het aaien en de andere keer zat ze gewoon naast mij in de zetel. Wilt hij mij beschermen of zo?

Omdat hij diaree bleef hebben zijn we begonnen met graanvrije voeding (Carnilove). Nu heeft hij precies wel moeite om te gaan. Tè vaste drollekes. Kan dat? Hoe strikt moet de daghoeveelheid dat op de zak staat gevolgd worden? Want soms heb ik de indruk dat hij niet genoeg heeft.

Speelgoed kent hij niet. Bal, knuffel, piep-ding, touw, ... interesseert hem niet. Hoe kunnen we hem dat leren? Want hierdoor doet hij niets anders dan in de zetel liggen. We krijgen hem niet in beweging. (Belonings)snoepjes tijdens het wandelen wilt hij niet.

Wandelen doet hij niet graag, maar het lukt redelijk.
Als hij een plasje of kakje moet doen geeft hij dat niet altijd even duidelijk aan. Hij gaat dan wel voor de deur staat maar blaft niet of zo. Dus nachtelijke accidentjes gebeuren nog (zelfs als we hem voor het slapengaan nog buitenlaten).

Verlatingsangst heeft hij denk ik ook een beetje. Er mag niets losliggen want dan haalt hij het bij hem in de zetel en wordt het kapot geknabbeld. Als hij aan schoeisel kan ligt het ook mee in de zetel, maar daar bijt hij niet op.

Voila, ik denk dat het dat momenteel zo een beetje is...

Nou, fijne stichting dan, een bange hond bij een jong kind plaatsen..
Hopelijk komt het helemaal goed met Lemmy! Hij is prachtig om te zien. Hoe groot is hij?
Lees je wel goed in over de Podenco, het is nogal een bijzonder en apart ras met gebruiksaanwijzing.. (en laat hem vooral niet los voor je dat gedaan hebt )

Wat is Lemmy moooi ! en volgens mij ook erg slim !

Mooi hondje! Als je straks toegang hebt tot het forum, zou ik je vragen in 'gedrag' zetten, dan zien meer mensen het.
Geen makkelijk kereltje dus. So wie so zou ik vanaf het begin aan hem duidelijk maken dat hij niemand mag
claimen, in dit geval jou. Je dochter gaat altijd voor. Het schept voor hem duidelijkheid als hij weet hoe de verhoudingen liggen en dat jij altijd bepaalt wat er gebeurt, niet hij.
Nogmaals, ik zou deze issues in 'gedrag' zetten zodra je toegang hebt, want andere kunnen je vast nog veel betere ideeën aandragen.

Wat een leuk dier! 'Adoptiekindje' zal ik maar overheen lezen.

Engelke69 schreef: Maar mijn dochter van 10jaar heeft hij niet graag. Als ze van bij haar papa naar mij komt blaft hij op haar. Als zij de leiband wilt aandoen gromt hij.
Hij heeft ook al 2 keer (waarschuwend maar wel telkens naast haar oog) naar haar gehapt zonder dat ze iets deed. 1 keer was ze hem aan het aaien en de andere keer zat ze gewoon naast mij in de zetel. Wilt hij mij beschermen of zo?

Ik heb het idee dat je nog niet zoveel weet van honden/hondengedrag/hondentaal, klopt dat? Ga je naar een goede hondenschool met Lemmy?
Ik zeg niet dat het goed/fijn is dat Lemmy hapt naar je dochter, maar 'aaien' is niet 'niets doen'. Ik verwacht dat Lemmy allang allerlei signalen uitzond dat hij het helemaal niet zo leuk vond dat je dochter hem aaide en dat jij en je dochter dat allemaal missen of negeren.
De andere keer waar je het over hebt is te summier beschreven, maar het kan zijn dat hij jou claimde en daar zou ik dan toch ook op de hondenschool advies over vragen (komen op hier vast ook nog een hoop tips over).

Engelke69 schreef:Speelgoed kent hij niet. Bal, knuffel, piep-ding, touw, ... interesseert hem niet. Hoe kunnen we hem dat leren? Want hierdoor doet hij niets anders dan in de zetel liggen. We krijgen hem niet in beweging. (Belonings)snoepjes tijdens het wandelen wilt hij niet.

Samen iets met hem doen. Wat voor snoepjes geef je hem en in welke situaties? Droge kuch of geef je kaas/worst/frikandel/slagroom?

Begin in huis, dan in de tuin en kijk hoe je hem buiten zodanig op zijn gemak kunt krijgen dat hij wél iets lekkers aanneemt (of een aai als beloning ervaart als hij dat fijner vindt). Ga in huis en tuin dus lekker oefeningen met hem doen en ga samen met hem bewegen.
Niet anders dan liggen in huis is overigens niet direct iets nadeligs hè, zat honden die in huis (lekker) rustig zijn zolang ze daarbuiten aan hun trekken komen.

Engelke69 schreef:Wandelen doet hij niet graag, maar het lukt redelijk.
Als hij een plasje of kakje moet doen geeft hij dat niet altijd even duidelijk aan. Hij gaat dan wel voor de deur staat maar blaft niet of zo. Dus nachtelijke accidentjes gebeuren nog (zelfs als we hem voor het slapengaan nog buitenlaten).

Komt vanzelf goed. Binnen niets van zeggen, buiten eventueel flink belonen met iets heel lekkers.

Engelke69 schreef:Verlatingsangst heeft hij denk ik ook een beetje. Er mag niets losliggen want dan haalt hij het bij hem in de zetel en wordt het kapot geknabbeld. Als hij aan schoeisel kan ligt het ook mee in de zetel, maar daar bijt hij niet op.

Hij is er nog maar een maand, hij is in een compleet andere wereld terechtgekomen en haalt zijn steun uit jou en jouw aanwezigheid. Geef hem tijd.

Heb nogal moeite met de term adoptiekindje. Die term bewaar ik liever voor waar dat daadwerkelijk aan de hand is.


Inhoudelijk :
Nogal een handvol dus.

Een goede hondencursus lijkt me wijs.

Wat betreft spelen met de katten : kap dat alsjeblieft af. Je kunt het als sociaal zien, je kunt het ook zien als voirlooogedrag voor jacht.
Je katten geven aan het niet te waarderen.
Niet toelaten wat mij betreft. En bij voorkeur ook niet alleen samen laten.

Wat betreft happen naar je dochter: aaien is natuurlijk niet niets doen.
Ik zou daar voor de hond strikte regels opstellen: hapoen terwijl hij op de bank naast je dochter zit is een enorme no go. Je dochter moet zich veilig kunnen voelen op de bank.
Wat mij betreft zou de hond dus ook niet welkom zijn op de bank. Gewoon niet, ook niet als je dochter er niet zit
Wat betreft aaien: leer dochter de hond alleen te aaien wanneer de hond erom vraagt, of als ze de hibd even bij zich roept.
Niet zo maar.
En stel sowieso een plek in huis in waar de hond ten allen tijde met rust gelaten wordt.


Succes met de hond, en ik zou ècht voor een cursus gaan kijken.

Welkom op het forum.

Je hond heeft vast hele nare dingen meegemaakt in het verleden, je dochter zou sowieso nooit zelf naar hem toe mogen gaan, als ze iets met hem wil dan nodigt zij hem uit naar haar toe te komen.
Doet de hond dat, dan kan ze hem een koekje of stukje kaas aanbieden o.i.d.
Knuffelen / aaien vindt ie vast nog heel eng en dat kan happen verklaren.

Persoonlijk zou ik bij een jong kind, zeker als jullie geen ervaring hebben met honden, deze prachtige heer weer terug brengen naar de stichting en via een asiel een hond adopteren die een positief, kindvriendelijke jeugd heeft gehad. Er zitten genoeg Nederlandse en Belgische honden in de diverse asiels die door domme pech ook een leuk thuis zoeken en die een stuk makkelijker zijn dan de uit het buitenland geredde honden...

Karen

Als de sodemieter retour deze hond!

Die kan beslist niet bij jonge kinderen. Echt, geen dag langer mee wachten.

Damn, wat een reacties over het contact tussen mijn dochter en Lemmy.
Ik wist niet dat het zo erg zou zijn...
Het is enkel bij haar dat hij zo doet. En de keer dat zij hem aan het aaien was, was hij in de zetel zelf naast haar komen liggen en ze was al even over zijn rug aan het strelen. Dus niet dat zij hem stoorde of plots ambeteerde.
Ik hou hem nu natuurlijk meer int oog als zij thuis is, ze blijft ook niet alleen bij hem, maar dacht dat hij gewoon tijd nodig had en slechte ervaring met kinderen had...

Mijn vriend en ik hebben enkel ervaring met honden van bij onze ouders en grootouders vroeger. Zelf is dit dus inderdaad de eerste hond.

Een hondenschool is zeker de bedoeling. Maar door zijn diaree en hij moet nog 2 weken antibiotica nemen wegens een infectie dat hij had, is het er nog niet van gekomen. Zodra zijn gezondheid volledig in orde is, starten we er mee.

Zijn beloningssnoepjes (dat zijn zo kleine malse snoepjes) wouden we geven om hem te leren buiten zijn behoefte te doen en zo. Zijn naam en simpele commando's kent hij ook nog niet. Ik probeer hem vaak te "lokken" met zo'n snoepje om hem dan zo zijn naam te leren en "zit" en zo maar dan bekijkt hij mij zo es van "pff, kheb geen goesting" en legt zijn kop terug neer

Ik vind het heel kwalijk dat de hond een totaal ander karakter heeft dan dat de stichting verteld heeft. Al helemaal omdat er kinderen mee zijn bemoeid. Ik kan mij voorstellen dat het heel moeilijk is om Lemmy terug te sturen, maar ik heb zelf kinderen en je wilt gewoon een hond hebben die je kunt vertrouwen. Je dochter is 10, een leeftijd dat ze wellicht wel eens alleen zal zijn met de hond en je zult het jezelf nooit vergeven als er dan iets gebeurd. Mijn advies is daarom retour en op zoek gaan naar een hond die je wel kunt vertrouwen. Lijkt mij trouwens ook veel leuker voor je dochter. Ik neem aan dat het de bedoeling is dat Lemmy een gezinshond is, voor iedereen dus en dat ga je niet bereiken met Lemmy. Heel jammer en een ongelofelijke tegenvaller, maar ikzelf zal het risico niet nemen.

Zo te lezen heeft deze hond niks met kinderen, hoe gaat je bv regelen als je dochter wat vriendinnetjes mee neemt en lekker aan het dollen is. Ik vind dat toch een zorgwekkende situatie, je kan niet elke seconde opletten dan Lemmy niet uitvalt naar kinderen toe. Of je zal de hond om moeten opsluiten, maar of dit zo leuk is voor de hond. Ik denk dat deze hond een mis match is, ik zou toch voorzichtig rekening mee houden dat Lemmy niet op zijn plaats zit.

Wat lief een adoptie kindje.

Pets_Passion schreef:Welkom op het forum.

Je hond heeft vast hele nare dingen meegemaakt in het verleden, je dochter zou sowieso nooit zelf naar hem toe mogen gaan, als ze iets met hem wil dan nodigt zij hem uit naar haar toe te komen.
Doet de hond dat, dan kan ze hem een koekje of stukje kaas aanbieden o.i.d.
Knuffelen / aaien vindt ie vast nog heel eng en dat kan happen verklaren.

Persoonlijk zou ik bij een jong kind, zeker als jullie geen ervaring hebben met honden, deze prachtige heer weer terug brengen naar de stichting en via een asiel een hond adopteren die een positief, kindvriendelijke jeugd heeft gehad. Er zitten genoeg Nederlandse en Belgische honden in de diverse asiels die door domme pech ook een leuk thuis zoeken en die een stuk makkelijker zijn dan de uit het buitenland geredde honden...

Karen

100% mee eens. Als er geen kind in het spel was zou ik zeggen "geef het een kans" maar ik vrees dat jullie de ervaring / kennis missen om dit in goede banen te gaan lijden. Retour. Nu.

Suzanne

Ik zou de hond niet op stel en sprong terug sturen in dit geval. Als ts grote twijfels zou hebben misschien wel, maar dat is hier niet zo. Als je een hond adopteert ga je een verantwoordelijkheid aan en als er dan wat hobbels op de weg zijn, vind ik dat je in ieder geval alles moet doen om te proberen het te laten werken. Je kunt niet zomaar met een hond gaan lopen leuren. Tenzij er echt een heel ernstige serieuze situatie ontstaat uiteraard.
Vertrouwen kan ook groeien, ook al is die er in eerste instantie niet. Dochter is tien, die begrijpt veel. Het gaat niet om een impulsieve kleuter.
Ik blijf erbij dat duidelijke grenzen stellen (en dat hoeft helemaal niet via boosheid te zijn) vertrouwen kan geven aan de hond. Blijven denken aan hoe zielig de hond is geweest en van daaruit gedrag interpreteren helpt in deze situatie mijns inziens niet.

Ik zou ook niet zomaar de schuld schuiven op de stichting. De hond is nu een maand in deze familie en dan kan gedrag gaan veranderen. Een stichting kan dat niet zomaar zien aankomen.

Ik vrees ook dat er, zo klinkt het, te weinig ervaring is om deze hond goed te begeleiden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat jullie helemaal geen tweedehansje moeten nemen. Maar dan wel eentje die kinderen gewend is en waarvan zeker is dat hij ze niet bijt. Ik heb zelf ook een hele bange en onzekere Podenco die van begin af aan bang is geweest voor kinderen en dus snel hapte. Ondanks dat ze nu een vrolijke, blije en open hond is naar de meeste mensen, vind ze kinderen nog steeds een verschrikking (tot ong 12-14 jaar) omdat ze haar subtiele signalen niet zien of negeren. Dus als ik niet oplet en er komt een kind bij mijn hond en ze kan niet weg, zal ze absoluut bijten.

Ook al denk je dat dat wel 'went', Podenco's zijn enorm gevoelig en subtiel en als je dat niet ziet zullen ze zich angstig of bedreigd voelen. Een kind van 10 ziet dat niet.

Ik ga het zeker niet zomaar opgeven. Mijn dochter weet dat er werk aan Lemmy is en dus zorgt ze er ook voor dat ze niet alleen bij hem in de zetel is.
We gaan met hem naar de hondenschool en desnoods nog andere begeleiding. Maar natuurlijk, mijn dochter gaat voor. Als het te gevaarlijk wordt, dan zal het met veel pijn in het hart zijn...

Alfilillo schreef: Als je een hond adopteert ga je een verantwoordelijkheid aan en als er dan wat hobbels op de weg zijn, vind ik dat je in ieder geval alles moet doen om te proberen het te laten werken. Je kunt niet zomaar met een hond gaan lopen leuren. Tenzij er echt een heel ernstige serieuze situatie ontstaat uiteraard.

Als ouders van een kind van tien jaar ligt je eerste en je belangrijkste verantwoording bij dat kind. Je kunt er niet op gokken of op wachten tot die heel ernstige en serieuze situatie ontstaat. Dan ben je namelijk te laat. En in dit geval is er zeker sprake van gokken.
Met het welzijn en het gezichtje van het kind.

Ik spreek helaas uit ervaring.
Ik had een border collie als herplaatser. Erg leuke hond voor mij en toen begonnen er vergelijkbare incidenten voor te vallen als ts beschrijft. Ik was in gesprek met een gedragsdeskundige en zou binnen twee weken hulp krijgen. Maar die twee weken heb ik niet meer gehaald. Hond beet mijn kleine meid in haar gezicht. Grote schrik en bezoek aan eerste hulp. Gelukkig viel het mee. Ze is nu 22 en heeft twee kleine littekens in haar gezicht. Je moet weten waar om ze te vinden.

Maar inderdaad, het heeft tijd gekost om mezelf te vergeven dat ik het 'even heb willen aanzien'. De hond hebben we per omgaande afgeleverd bij het asiel.Hij werd gelukkig snel geplaatst bij een wat oudere vrouw zonder kinderen.

edit:

We gaan met hem naar de hondenschool en desnoods nog andere begeleiding. Maar natuurlijk, mijn dochter gaat voor. Als het te gevaarlijk wordt, dan zal het met veel pijn in het hart zijn...

Het is nu al te gevaarlijk!

@Borisje: ik ben het er niet mee eens dat een kind van 10 subtiele signalen niet kan zien of per definitie negeert. Ik heb twee zoontjes, één van 10 en één van 7, die subtiele signalen van de honden even goed zien als ik.

@Kooi: dat snap ik. Ik zou me ook ontzettend schuldig voelen als mijn kind in het gezicht gebeten was terwijl ik het had kunnen voorkomen. Maar je kunt het niet altijd voor zijn, nou ja, geen hond nemen. En het feit dat het in één situatie gebeurd is, wil niet zeggen dat het in een andere ook gebeurt. Laatst schreef iemand hier nog dat ze een hond zes jaar had en toen opeens beet hij haar zoontje in het gezicht.

Maar goed, als ts de hond terug wil doen naar het asiel, moet ze dat vooral doen hoor. Ik zou echter niet te makkelijk doen over een hond in huis nemen, weer terug, volgende, misschien ook iets mis mee, weer retour etc.

Maar natuurlijk, veiligheid staat voorop.

Alfilillo schreef:@Borisje: ik ben het er niet mee eens dat een kind van 10 subtiele signalen niet kan zien of per definitie negeert. Ik heb twee zoontjes, één van 10 en één van 7, die subtiele signalen van de honden even goed zien als ik.

@Kooi: dat snap ik. Ik zou me ook ontzettend schuldig voelen als mijn kind in het gezicht gebeten was terwijl ik het had kunnen voorkomen. Maar je kunt het niet altijd voor zijn, nou ja, geen hond nemen. En het feit dat het in één situatie gebeurd is, wil niet zeggen dat het in een andere ook gebeurt. Laatst schreef iemand hier nog dat ze een hond zes jaar had en toen opeens beet hij haar zoontje in het gezicht.
tc.

.

Ja dat was ik, klein detail ;mijn zoontje was zes de hond had ik al 4 jaar en inderdaad dat was een ongelukje, maar ik heb de hond wel herplaatst, naar de hondenhemel weliswaar, een plek bij vrienden waar elke hond zou willen wonen, maar toch met heel veel pijn in mijn hart.

Maar ik heb het wel gedaan omdat ik niet kon garanderen dat er nooit weer een ongelukje kon gebeuren, of met vriendjes, en ik dat mezelf nooit zou vergeven. Ik heb altijd honden gehouden hoor, en ik had er op dat moment ook gewoon nog steeds 3 bij de kinderen, maar een hond waarvan ik weet dat hij 1 van mijn kinderen kan bijten, met welke drijfveer dan ook, zou ik niet snel houden, en zeker niet een volwassen herplaatser die ik nog maar net heb. Mijn kinderen gaan altijd voor. Hoe naar en pijnlijk ook. Met daarbij de aantekening dat ik ze ken en dat ze een hond niet pesten en treiteren.

De subtiele signalen ken ik ook nog niet goed. Ik zoek veel op en zo maar iedere hond is anders he.

Ach, we zullen zien waar de hondenschool en eventueel andere begeleiding ons brengt. Mijn dochter komt zeker op de 1ste plaats, maar ik geef ook lemmy niet zomaar op...

Budkes schreef:Ja dat was ik, klein detail ;mijn zoontje was zes de hond had ik al 4 jaar en inderdaad dat was een ongelukje, maar ik heb de hond wel herplaatst, naar de hondenhemel weliswaar, een plek bij vrienden waar elke hond zou willen wonen, maar toch met heel veel pijn in mijn hart.

Maar ik heb het wel gedaan omdat ik niet kon garanderen dat er nooit weer een ongelukje kon gebeuren, of met vriendjes, en ik dat mezelf nooit zou vergeven. Ik heb altijd honden gehouden hoor, en ik had er op dat moment ook gewoon nog steeds 3 bij de kinderen, maar een hond waarvan ik weet dat hij 1 van mijn kinderen kan bijten, met welke drijfveer dan ook, zou ik niet snel houden, en zeker niet een volwassen herplaatser die ik nog maar net heb. Mijn kinderen gaan altijd voor. Hoe naar en pijnlijk ook. Met daarbij de aantekening dat ik ze ken en dat ze een hond niet pesten en treiteren.

Inderdaad hoe dol je ook op je hond of honden in het algemeen bent je kinderen zouden ten alle tijde voor moeten gaan.

Ik hoop heel hard voor je dat het goed komt. Maar ik zou echt niet wachten met een cursus opzoeken.
Als Lemmy "gewoon" een virusje heeft dan zou ik in overleg gaan.
Echt je hond geeft subtiele signalen en die signalen zijn hetzelfde als bij alle honden alleen moet je ze leren herkennen.
Echt niet te lang aanmodderen met die hond.
Je vergeeft het jezelf nooit als je kind iets overkomt.
En je kan van een kind van 10 niet verwachten dat die iets kan wat de ouders nog niet eens herkennen bij de hond.

Mijn dochter komt zeker op de 1ste plaats,

Nee dat komt ze niet want:

Maar mijn dochter van 10jaar heeft hij niet graag. Als ze van bij haar papa naar mij komt blaft hij op haar. Als zij de leiband wilt aandoen gromt hij.
Hij heeft ook al 2 keer (waarschuwend maar wel telkens naast haar oog) naar haar gehapt zonder dat ze iets deed. 1 keer was ze hem aan het aaien en de andere keer zat ze gewoon naast mij in de zetel. Wilt hij mij beschermen of zo?

Mijn dochter komt zeker op de 1ste plaats, maar ik geef ook lemmy niet zomaar op...

Je zet je zelf op de eerste plaats in je misplaatste loyaliteit aan deze hond.
En die hond is daar uiteindelijk niet mee geholpen. Hoe sneller hij retour gaat hoe minder schade hij daarvan oploopt. De stichting heeft zich vergist in deze hond, dat kan gebeuren, want hoe goed kennen zij hun opvangers echt? Da hangt ook af van de tijd die de hond in de opvang is geweest. Wel vind ik dat ze een fout maken door deze hond bij beginners met een jong kind te plaatsen.

Alfilio schreef:

Maar je kunt het niet altijd voor zijn, nou ja, geen hond nemen. En het feit dat het in één situatie gebeurd is, wil niet zeggen dat het in een andere ook gebeurt.

Ik vind je voorstel om helemaal geen hond te nemen omdat het risico er altijd is, niet zo zinvol.
Je noemt dan twee uitersten. En de waarheid ligt in het midden. Deze hond geeft dezelfde signalen af als die van mij deed destijds.
En door hier een lans te breken om deze hond te houden maak je jezelf mede verantwoordelijk als het straks echt mis gaat.
Deze mensen doen er zeker niet 'te makkelijk over' en ik denk maar zo dat ze met een adoptiehond met een ander probleem dan een gevaar voor hun kind te zijn, die ook zeker niet 'weer retour etc.' zullen doen.

Ik vind dit een soort Russische roulette met het gezicht van hun dochter, omdat ze het dier niet 'zomaar' willen opgeven.
Ik snap het wel, ze voelen zich verantwoordelijk en willen niet falen en bovenal: liefde maakt blind. Een hond in huis hebben waar je met heel je hart en ziel voor wil gaan en waar je je razendsnel aan hecht, die wil je niet laten stikken. Maar ze zien het volgens mij daardoor niet helder meer.

Alfilillo schreef:Ik zou de hond niet op stel en sprong terug sturen in dit geval. Als ts grote twijfels zou hebben misschien wel, maar dat is hier niet zo. Als je een hond adopteert ga je een verantwoordelijkheid aan en als er dan wat hobbels op de weg zijn, vind ik dat je in ieder geval alles moet doen om te proberen het te laten werken. Je kunt niet zomaar met een hond gaan lopen leuren. .

Die verantwoording ligt hier wat mij betreft bij de stichting. Het is rot om TS een schuldgevoel aan te praten. Het moet wel realistisch blijven.
Hij had op proef moeten komen en dan was hij na een week of twee logeren vrolijk en goed verzorgd retour gegaan.
Hij houdt niet van kinderen en hij is bang, ze hebben niet de ervaring om hem adequaat te kunnen begeleiden.
Dat was niet de afspraak.

Je dochter is 10. Bedenk eens hoe ze de komende tijd zelfstandiger gaat worden, alleen thuis zal zijn, vriendinnen meeneemt, uitgaat, een lief krijgt etc etc en hoe vaak lemmy uiteindelijk daar van weggesloten moet zijn.
Hoe veel leuker zou het zijn met een open, vrij hondje dat heel blij wordt van kinderen? Ook voor de hond.

kooi schreef:
Alfilio schreef:

Maar je kunt het niet altijd voor zijn, nou ja, geen hond nemen. En het feit dat het in één situatie gebeurd is, wil niet zeggen dat het in een andere ook gebeurt.

Ik vind je voorstel om helemaal geen hond te nemen omdat het risico er altijd is, niet zo zinvol.
Je noemt dan twee uitersten. En de waarheid ligt in het midden. Deze hond geeft dezelfde signalen af als die van mij deed destijds.
En door hier een lans te breken om deze hond te houden maak je jezelf mede verantwoordelijk als het straks echt mis gaat.

Begrijp me goed: ik stel deze mensen niet voor om maar geen hond te nemen. Ik zeg meer in het algemeen dat als je álle risico wil uitsluiten, je geen hond moet nemen, want er is altijd een miniem risico. Daarbij haalde ik het voorbeeld aan van de hond van Budkes, die na heel lang geen enkel signaal uitgezonden te hebben, haar kind plotseling beet. En ja sorry, ik zie niet een direct risico, Russisch roulette, misplaatste loyaliteit en het achterstellen van dochter in dit geval. Maar ik geef direct toe dat ik de wijsheid niet in pacht heb en ik kan er uiteraard ook naast zitten.

Verder ben ik het totaal niet eens met de stelling dat ik mede verantwoordelijk ben als er iets mis gaat. Dit is een forum. Een platform waar mensen ideeen en meningen kunnen uitwisselen. Het zou erg ver gaan als je essentiele beslissingen laat afhangen van Alfilillo, Kooi of van welk ander persoon dan ook die je nooit in levende lijve hebt gezien en niet eens kent.

@Dagmar: ik praat TS helemaal geen schuldgevoel aan. Deze opmerking was in het algemeen. TS overweegt, of nu misschien inmiddels overwoog, ook prima, toch helemaal niet om de hond terug te sturen?

Alfilillo schreef: @Dagmar: ik praat TS helemaal geen schuldgevoel aan. Deze opmerking was in het algemeen. TS overweegt, of nu misschien inmiddels overwoog, ook prima, toch helemaal niet om de hond terug te sturen?

Nee joh, het zijn maar "wat hobbels" en je bent nu eenmaal je verantwoordelijkheid aangegaan he.

dagmar88 schreef:

Alfilillo schreef: @Dagmar: ik praat TS helemaal geen schuldgevoel aan. Deze opmerking was in het algemeen. TS overweegt, of nu misschien inmiddels overwoog, ook prima, toch helemaal niet om de hond terug te sturen?

Nee joh, het zijn maar "wat hobbels" en je bent nu eenmaal je verantwoordelijkheid aangegaan he.

Selectief lezen is ook een kunst.
Ik heb een paar keer gezegd dat voor mij veiligheid voorop staat, maar daar wordt blijkbaar overheen gelezen.
Nogmaals, ik vind in het algemeen dat als je een hond adopteert je een grote verantwoordelijkheid aan gaat. In dit geval zie ik geen enorme directe gevaren, maar die mening is gebaseerd op wat ik lees op een beeldscherm, die moet je dan ook niet als meer dan dat beschouwen. Ik zou zeggen, laat er een gedragsdeskundige naar kijken.
Maar goed, als men wat ik schrijf ontzettend graag op een bepaalde manier wil interpreteren, ga daar dan fijn mee verder.

Alfilillo schreef: Verder ben ik het totaal niet eens met de stelling dat ik mede verantwoordelijk ben als er iets mis gaat. Dit is een forum. Een platform waar mensen ideeen en meningen kunnen uitwisselen. Het zou erg ver gaan als je essentiele beslissingen laat afhangen van Alfilillo, Kooi of van welk ander persoon dan ook die je nooit in levende lijve hebt gezien en niet eens kent.

Deze mevrouw is een beginner op hondengebied en zit met een probleem.
Dat legt ze voor op een hondenforum, waarbij ze verwacht gedegen advies te krijgen van mensen met meer ervaring. Als jij van jezelf weet dat je de wijsheid niet in pacht hebt, dan moet je misschien bij zo'n riskante situatie je onthouden van algemene commentaren waarmee je die mevrouw steunt in haar verlangen de hond te houden en in haar angst om te falen naar de hond.

Deze hond heeft twee keer een uitval gedaan naar het gezicht van haar dochter, rakelings langs haar oog.
Daar is een algemeen praatje niet relevant. Dat leidt maar af van het gegeven dat daar een kind niet op de juiste wijze beschermd wordt door de ouders.

Fantastisch als men over tien jaar zou kunnen zeggen dat er niets gebeurd is, maar dat kún je niet gokken. Gewoon niet.

Het hondje in mijn verhaal had alleen nog maar een paar keer gegromd naar mijn dochter en zijn lip opgetrokken. De eerste uitval naar haar gezicht was meteen raak. Dat dat hier niet gebeurd is, daar mogen deze mensen hun handjes voor dichtknijpen.

En ook voor de hond, eenmaal wél raak gebeten, heeft dat dier een etiket wat hij nu nog niet heeft. Dat vergroot zijn kansen op en geslaagde herplaatsing bij mensen zonder kinderen.

@kooi: ik vind het niet eerlijk ten opzichte van ts om haar topic te gebruiken voor een één op één discussie, dus ik hou het bij: ok, ik heb het gelezen Kooi.