Het HondenForum

Murphy. De hondenliefde van mijn leven.
Pikzwart als nacht. En glanzend als een auto die elke dag in de was gezet werd.

Murphy was een kruising tussen een Golden en een Flatcoated Retriever en dankte zijn naam aan Eddie Murphy. Het bleek een goede naam te zijn voor hem: bij hem ging alles zoals het niet moest… De uitspraak Murphy’s Law heeft door hem voor mij een dubbele betekenis.

Maar God, wat was het een bijzondere hond. In elk geval voor mij, maar ook voor mensen om mij heen. We waren één, vanaf het allereerste moment dat ie bij ons in huis was. Altijd ging dat koppie omhoog met een sprankeling in zijn ogen. Alsof ie vroeg: wat gaan we doen? En dan deed ie wat ik wilde met het grootste plezier. Voor mij én voor hem.
Samen deden we behendigheid en we deden samen G&G. Trainen maar ook wedstrijden. En altijd was daar die sprankeling in de ogen en zijn kwispelende staart.
Hij had natuurlijk ook zijn mindere punten. Hij kon echt letterlijk over de rooie gaan. Accepteerde veel van andere honden, maar als er zo’n drammerig type was dat zijn waarschuwingen negeerde, ging ie er vol in. En dan ook echt. Twee of drie keer heb ik echt hard moeten ingrijpen. Hij hoorde of zag op zo’n moment niets meer. Maar dat is ook het enige wat ik kan bedenken. Verder was het een geweldige hond.

Tot vijf jaar geleden. Op een avond kwam hij bij me liggen zoals altijd. Met zijn hoofd rustend op mijn schouder, verborgen in mijn haar. En ineens, zomaar, begin ik te huilen. Van onderuit mijn tenen overspoelde me een groot verdriet. En ik zei zonder dat ik er echt erg in had: Murphy gaat dood, murphy gaat dood. Mijn toenmalige vriend keek me verbaasd aan: waar haal je dat vandaan? Hij is kerngezond?! En dat was ie in onze ogen ook. Wij wisten niet beter of hij mankeerde niets. Dus ook ik was verbaasd over mijn eigen emoties.

Maar twee maanden later werd mijn verdriet écht. Ik was druk aan het leren voor het examen van mijn eerste deel van de opleiding tot gedragstherapeut. Tweede Pinksterdag zouden we een behendigheidswedstrijd gaan lopen, maar Murph was niet helemaal lekker voor mijn gevoel. Dus we gingen niet en ik ging aan de studie. Zoals gewoonlijk zat Murphy bij me en ineens zag ik het: hij deed af en toe zijn ogen dicht net alsof ie even zijn bewustzijn verloor. Dat was zo kort, dat hij er gewoon bij bleef zitten. En die periodes werden steeds langer…
Om een lang verhaal kort te maken: twee dagen later bleek hij een tumor in zijn neus te hebben die de tussenschotten in neus had weggevreten. En nu drukte het op zijn hersenen..

Hij moet ongelooflijk veel pijn gehad hebben in de periode. Dat kan niet anders. Maar hij liet het niet zien. Hij bleef werken, hij bleef vrolijk en hij bleef mijn zwarte clown. Mijn hondenliefde.

Ik had geen keus en diezelfde avond hebben we hem laten inslapen. Ik kon het niet aan er bij het laatste spuitje bij te zijn. Dat verwijt ik mezelf nu soms nog. Maar ik trok het echt niet. Ik ben erbij geweest dat hij is gaan slapen en toen buiten de dierenkliniek ingestort, letterlijk. Hij is zes jaar en vijf maanden geworden....

Het leven gaat verder. Nu, vijf jaar later heb ik twee schatten van honden. Belle en Charly zijn geweldig en ik mag er niet aan denken dat ik ze zou moeten missen. Dan word ik koud van binnen. Maar elke dag is daar mijn Murphy, even heel kort in mijn gedachten. Af en toe word ik teruggeworpen in het verleden, zoals nu door het verhaal van Esther (Nono) die Murphy ook goed gekend heeft.
En dan voel ik de steek, het verdriet en de leegte in mijn hart.
De (honden)liefde van je leven vergeet je nooit.

Dag mijn zwarte sterretje.
Speel met alle lievelingen die we hier moeten missen. En hou mooie plekjes vrij voor die die nog gaan komen…

Jeetje wat een ontroerend verhaal....... de liefde en de band die je had/hebt met Murphy is gewoon voelbaar.

Mooi.......

Heel mooi....

Aan je verhaal zie je gewoon wat jullie voor elkaar betekenden.
Ooit komt er een dag dat hij weer samen is met jou.

Kippenvel en ik wil je heel veel sterkte wensen.....

Until we meet again ..........

Ik weet wat je denkt. Je denkt dat ik dood ben.
Omdat je me niet meer kan zien met je menselijke ogen,
omdat je me niet kan voelen met je handen of me
in je armen kan houden. Je denkt dat ik voor altijd weg ben. Je herinnert je hoe ik eruit zag toen ik ging en je kan je niet voorstellen dat ik op een andere plek verder leef. Je bent verscheurd met verdriet en pijn over onze
scheiding en het maakt je blind voor datgene wat vlak bij je is.. IK.

Hoe vaak is je nu al verteld dat ik dood ben
en dat je er nu maar eens overheen moet zijn?
Hoe vaak heb je jezelf in slaap gehuild omdat je je niet begrepen
voelt, denkend dat je je er maar overheen moet zetten omdat mensen zeggen dat het normaal is?
Hoe vaak heb je jezelf gepijnigd omdat je niet bereid
bent te accepteren dat ik dood ben.
Terwijl niemand het schijnt te begrijpen.

Ik wil dat je iets voor me doet. Ga terug in de tijd met me. Herinner je de
dag dat je me mee naar huis nam.
Was ik niet het meest intrigerende schepsel dat je ooit ontmoet hebt?
Keek ik niet naar je met totale liefde,
zodat je niets liever wilde dan de rest van je leven met me te delen? Dit wilde ik ook!
Herinner je de dagen nog waarin ik jong en gezond was,
en de dingen die we allemaal samen deden?
Je was zo trots op me!
Ik was je beste vriend die voor je zorgde als je huilde,
boos was of verdrietig.
En wanneer je door verplichtingen niet zoveel tijd voor me had,
wachtte ik geduldig op je.
Ik was er altijd voor je.
Ik keek naar je met zoveel acceptatie, liefde en geduld dat
je je soms een beetje onwaardig voelde.
Je was in mijn ogen nooit onwaardig, onthoud dit goed!

Weet je nog toen ik ouder werd?
Mijn botten werden stijf en mijn bewegingen langzamer.
Toch begroette ik je altijd bij de deur, en volgde je door het huis.
We zijn zo lang samen geweest.
Ik was je beste vriend, wat je ook deed of zei.
Ik keek naar je met zoveel warmte en begrip dat je je overspoeld voelde.
Ik kon niet genoeg van je krijgen.

Herinner je de laatste keer dat we elkaar met aardse ogen zagen.
Je probeerde dapper te zijn, maar ik wist dat je huilde.
Ik ken je te goed, beter dan wie dan ook in de wereld.
Ik keek naar je met puur vertrouwen en liefde,
en je wilde me wel voor eeuwig veilig bij je houden.
Je beloofde me dat je altijd van me zou houden.
Ik geloofde je.

Waarom heb je me dan laten gaan door te geloven dat ik niet meer besta?
Herinner je de diepte in mijn ogen,
al die keren dat ik naar je keek met acceptatie, geduld,
vertrouwen en liefde. Wie heeft die diepte en liefde gemaakt?
Welke schepper zou ons lied van vreugde en liefde teniet doen?
Ik ben niet langer een aards figuur.
Maar mijn lichaam was slechts een deel van wie ik ben.
Mijn lichaam zou alleen maar een leeg omhulsel zijn als het niet
gevuld was geweest met mijn ziel, mijn geest, mijn liefdevol licht.

Toen we elkaar ontmoetten was ik schattig en lief.
Wat was onze relatie geweest als dat alles was dat ik kon zijn?
Hoe had je van me kunnen houden als ik geen
geestelijke diepgang had gehad?

We zijn allemaal gemaakt van de energie die diep in ons zit.
Het is onze ziel, onze geest, ons liefhebbende licht.
Het is die energie dat het leven is.
Het heeft geen begin en geen eind.
Het is er gewoon en zal er altijd zijn.
Zonder dat zou er geen leven zijn.
Je kan het niet zien of vasthouden.
Je kan alleen maar weten dat het er is.
Het is een weten zoals dat je weet dat onze liefde bestond.
Die liefde kon je niet vasthouden of zien,
je kon alleen weten dat het er was.

Ze zeggen dat je me maar moet vergeten,
dat je me nooit meer zal zien omdat dieren nou eenmaal niet naar de hemel gaan.
Ik ben hier om je iets anders te vertellen.
Jij was mijn eeuwige liefde waard, net als ik de jouwe waard was.
Denk je echt dat die liefde voor altijd van ons weggenomen zou worden door een schepper alleen maar omdat ik geen mens was?
Was ik geen levend, ademend, liefhebbend wezen?
Hoe had ik kunnen bestaan als ik geen ziel,
geen energie, geen liefdevol licht had?
En als dit licht er altijd zal zijn, hoe kan ik dan dood zijn?
Als mijn wezen niet van de energie van het leven was,
hoe had ik dan kunnen leven? Jij weet beter!

Je huilt omdat je me mist. Ik mis jou ook.
Ik mis de buikkriebels, de omhelzingen en de kussen die we deelden.
Maar het leven gaat door na deze
geweldige waardevolle fysieke omgeving.
Ik kwam hier om een nieuw leven te leiden.
Ik ging niet weg omdat ik niet meer van je hou of omdat ik iets
beters wilde. Ik ging weg omdat het tijd was voor de volgende fase in mijn bestaan, iets wat alle levende wezens ooit moeten doen.
Mijn aanwezigheid in jouw leven was en is een gave die je moet eren. Net zoals ik jou eerde!
Leven is niet alleen maar simpelweg in een lichaam geboren worden, een paar jaar te leven om dan te sterven.
Energie kan niet sterven!
We krijgen allemaal een bepaalde tijd in een lichaam zodat we kunnen leren, delen en groeien.
Het bereid ons voor op de volgende fase van ons bestaan.
Het lichaam houd de echte levensenergie in zich, onze ziel.
Zonder dat zouden onze lichamen leeg zijn.

Zonder onze energie zouden we inderdaad dood zijn,
en konden we nooit onze liefde voor elkaar ervaren.

Je zegt dat je alleen nog maar herinneringen hebt. Dit is niet waar.
Weet je, toen ik mijn aardse lichaam verliet, liet ik iets bij je achter.
Je kan het niet aanraken of vasthouden, daar is het te groot voor.
Ik liet een stukje van mijn ziel bij je achter.
Ik plaatste het naast jouw ziel, dat vond ik een passende plaats omdat we altijd samen waren in het aardse leven.
Ik hou teveel van je om je alleen maar met herinneringen achter te laten, omdat herinneringen vervagen.
Ik hou teveel van je om zomaar te verdwijnen.
Het zou te egoïstisch van me zijn om liefde en licht uit je leven weg te nemen.

Ik begrijp je tranen. Iedere traan is een bewijs van jouw liefde voor mij, en ik voel me vereerd en nederig.
Maar vergeet niet de goede dingen die we deelden.
Denk daaraan en glimlach dan. Dat is een eer voor mij.
En als je me nodig hebt zal ik er zijn.
Sluit je ogen, adem diep en langzaam en haal mij voor de geest.
Sluit de wereld even af, en sluit je ideeën over dood af.
Geef me een kans. Zoek naar subtiele signalen die ik je stuur. Houd niet op trots op mij te zijn, ik ben en blijf een vriend waar je trots op kunt zijn.

Ik ben dus nog steeds je vriend!
Houd mijn dood niet in je gedachten, maar eer en vier mijn eeuwige leven. Want het is eeuwig, net zoals mijn liefde voor jou.

Tot wederziens bij de regenboogbrug!

Het blijft bijzonder dat mensen zo'n vreselijk sterke band kunnen ervaren met een geheel ander wezen. Ik voel de pijn van het gemis van Laika ook nog elke dag en ik blijf het bijzonder vinden dat liefde voor een dier zo ontzettend diep kan gaan.
Ik wens je sterkte Monique!

*snik* jeetje ik weet het nog als de dag van gisteren Monique...

Wat een prachtig verhaal.

mooi verhaal

mooi en triest verhaal

groetjes Dierenfreek en Duco

Wat een ontroeren verhaal.

Ik weet wat je voelt en leef met je mee

Even geen woorden, alleen een

Dank jullie wel.....
Moest het gewoon van me af schrijven op de een of andere manier. Werd gisteren zoals gezegd erg geconfronteerd met het hele verhaal door de situatie met Kyra en ook met Wuilus voelde ik me al erg emotioneel. En ik ben eigenlijk niet zo'n emo-typje
Kon er afgelopen nacht niet eens van slapen en wilde het delen.... Vandaar nu mijn verhaal, vijf jaar na dato maar het verdriet is nog bijna net zo echt als vijf jaar geleden..
Maar helaas weten velen van jullie maar al te goed wat ik bedoel....

Brrr.....ik krijg helemaal kippenvel van je verhaal. Wat heb je het mooi verwoord, meis.
Sterkte...

Prachtig geschreven.......moest huilen om je verhaal en ook om het gedicht. Mijn oude lieve Patries is in augustus op 15-jarige leeftijd overleden en het is gewoon niet te omschrijven. Mijn meissie, mijn heerlijke chagerijnige oude muts, mijn stoere dame waar iedere hond met een boogje omheen ging alleen maar omdat ze daar stond, mijn alles......

Voor Luka heb ik geen hond gehad,
nu ik er wel één heb kan ik je gemis mij goed voorstellen.