Het HondenForum

Ik ben hier lang niet meer geweest, was veel te druk bezig met mijn lieve herplaatser en met andere dingen maar indertijd heeft iedereen hier heel erg meegeleefd en vandaar dat ik jullie het trieste vervolg niet wil onthouden.

Toen mijn Groenendaeler Gyzmo stierf heb ik dat hier opgeschreven. Het verdriet was enorm maar alsof het zo had moeten zijn hing er een advertentie voor een Rhodesian Ridgeback bij de dierenarts. Precies het ras wat ik zo graag wilde hebben. Mijn vriend had er 13 jaar lang één gehad en wilde ook dolgraag een RR.

Het vervolg heb ik hier toen ook opgeschreven. Heel erg blij waren we met onze Asi, het was liefde op het eerste gezicht en ik bleef verliefd. We maakten lange boswandelingen, hij ging mee naar mijn vriend, naar de paarden, vond het geweldig achter op de kar en hij ging bijna altijd mee als ik de kinderen van school haalde. Zijn aanlijnprobleem bleef maar daar waren we wel mee aan de slag gegaan en af en toe zat er verbetering in.

Tot die ene dag nu al meerdere weken geleden. In één klap was hij weg, zomaar opeens dood. Die ochtend was hij nog vrolijk en speels, die middag was hij er niet meer. Ik kon het niet geloven, wilde het niet geloven, ben gillend weggerend in de ijdele hoop dat als ik terug zou komen Asi me weer zou bespringen en in mijn gezicht zou likken. Het mocht niet zo zijn. Onze lieve vriend die zo snel zijn plaats had veroverd in ons gezin ademde niet meer. Mijn ex-man is arts en kwam net de kinderen terugbrengen. Hij heeft nog gekeken of hij iets kon doen maar het was te laat. Net vijf jaar is hij geworden.

Ik wilde een sectie, ik was bang dat ik iets verkeerd gedaan had, dat hij misschien gif gegeten had, ik haalde me van alles in mijn hoofd.
Bij de sectie bleek dat zijn lever volkomen bros was, hij had een chronische leveraandoening. Mijn lieve Asi was ziek geweest zonder dat er ook maar iets te merken was aan hem. Ik wist dat een RR heel hard voor zichzelf was maar hoe hard ze konden zijn, daar kwam ik toen pas achter. Hij was niet lusteloos geweest, had niet overgegeven, helemaal niets.

We moeten nu verder zonder Asi. Inmiddels zijn we in afwachting van een pup die eind deze week geboren gaat worden. Hij of zij zal Asi nooit gaan vervangen maar we willen dolgraag weer een RR. En deze keer toch maar wel een pup. Twee honden in vier maanden tijd verliezen hakt er nogal in. Ik wil nu, als het me gegeven wordt, zolang mogelijk genieten van een nieuwe huisgenoot.

Het is weer een ellenlang verhaal geworden. Ik kom hier niet vaak maar als ik kom geef ik nogal wat leesvoer vrees ik.

Veel sterkte...

Heel veel sterkte met dit verlies valt zeker niet mee zo kort achter elkaar 2 maatjes verliezen.

sterkte

Jeetje, wat een verhaal!
Ik moet er niet aan denken mijn hond ooit ineens van de een op de andere dag dood aan te treffen.
Wel vind ik het bijzonder goed dat je sectie hebt laten verrichten om de oorzaak te achterhalen. Nu weet je dat je er niks aan kon doen en blijf je je dat niet afvragen.

Bijzonder triest zeg, sterkte en in ieder geval proberen te genieten van je pup.

Jeetje wat triest. Vreselijk om je maatje zomaar opeens dood te moeten vinden
Heel veel sterkte.

Mijn god wat een schrik, ik wil je heel veel sterkte wensen met dit grote verlies....Dag lieve Asi

heel veel sterkte

Heel veel sterkte met dit verlies.

sterkte

Jeetje Alexandra.
Sterkte hoor !!

Sterkte

Kus van Asi's vriendinnetje.
Kus voor je net geboren puppie.
Kan niet wachten om te gaan spelen

Gwynnie

Heel veel sterkte!!
Moedig dat je sectie hebt laten verrichten. Nu kun je tenminste een beetje vrede met zijn dood hebben. Jullie hebben niks verkeerd gedaan, Asi had gewoon een groot medisch probleem.

Ik wens jullie alvast veel plezier met de pup.

Wat vreselijk zeg het is altijd erg, maar zo volkomen onverwachts is wel een enorme schrik er nog bij

Heel veel sterkte gewenst met het verlies van jullie lieve maatje.......

Heel veel sterkte met het verlies van jullie Asi . Hij zal in jullie harten altijd een plaatsje hebben samen met Gyzmo.

Hij heeft zeker zijn plaatje veroverd en die zal hij altijd houden. Op zo'n manier een hond verliezen is vele malen moeilijker dan een hond die je in laat slapen omdat het einde daar is. Gyzmo heeft een mooi leven gehad en ik mis hem vreselijk maar het voelde wel goed toen hij stierf. De dood van Asi kan ik veel moeilijker accepteren, eigenlijk helemaal niet.

De eerste dierenartspraktijk waar we naartoe gingen had toegezegd sectie te verrichten maar weigerde dat toen wij aankwamen. Ze hadden zelf gezegd dat we beter de volgende dag konden komen maar toen we daar stonden vonden ze het te laat en beweerden dat het geen doen meer was om een doodsoorzaak vast te stellen. Daar ben ik nog steeds kwaad over. Vooral ook omdat ze hem al uitgepakt hadden en hem bloot weer meegaven terwijl ze er bij zeiden dat ze hem al in een ton met dode dieren gedumpt hadden, dat terwijl wij nog bij de receptie stonden te overleggen

Gelukkig wilde een andere praktijk wel sectie verrichten en dus mochten ze hem mooi uit de ton halen en weer teruggeven aan ons. Ze hadden niet eens gevraagd wat mij met zijn lichaam wilden. Na de sectie is hij verbrand. Maar afscheid nemen en dan het dode lichaam weer in je handen gedrukt krijgen en er weer een eind mee rondrijden, dat is behoorlijk heftig.

Vanavond kreeg ik een mail. De pups zijn geboren. Het blijft een dubbel gevoel maar ik weet zeker dat ik over acht weken een pup kan verwelkomen. Asi hadden we niet als pup, vergelijken zal niet eens mogelijk zijn.

wat kunnen sommige da's zich schofterig gedragen, bah. Het gaat hun alleen om de poen

sterkte met het verlies... en ook veel geluk alvast gewenst met je nieuwe maatje...

Sommige dierenartsen zijn echt heel erg ja. Gelukkig was de dierenarts die sectie heeft verricht heel anders. Ze heeft me gebeld met de uitslag en heel lang met me gepraat. Ze begreep heel goed dat ik het er moeilijk mee had en nam echt de tijd voor me.

De pup is nu heel concreet aan het worden want ik ben helemaal verliefd geworden op de foto van een van de pups. Het moet raar gaan lopen als hij het niet gaat worden. Hij is pas afgelopen maandag geboren dus ik zal nog even geduld moeten hebben voor ik alle pups kan zien. Misschien verandert dat iets maar ik ken mezelf en ik denk het eigenlijk niet. Anderhalve week voor de pup komt ben ik jarig en ik heb zo'n vermoeden dat ik erg veel pupgerelateerde kado's ga krijgen

Als ik had mogen kiezen had ik nu Asi nog hier gehad maar het vooruitzicht op een pup is nu wel heel fijn.

Wat vreselijk wat je meegemaakt hebt! Ik wens je veel sterkte en tegelijkertijd ook veel succes en plezier met het pasgeboren pupje al klinkt het allemaal heel erg dubbel.....

Het voelt inderdaad heel erg dubbel. Tussen Asi's dood en de komst van de pup zitten straks ongeveer drie maanden en die heb ik ook hard nodig.
Maar ik wilde al lang een ridgeback, wilde het alleen mijn Gyzmo niet aandoen omdat hij zo oud was en als je er dan maar zo kort van kan genieten is de behoefte aan een tweede (in het geval van mijn vriend derde) Ridgeback toch groot. Bovendien ben ik volledig gevallen voor het ras en wil ik geen ander ras meer.
Maar het blijft oneerlijk voelen dat we Asi maar zo kort mochten houden.

De pest van een intens maatje is dat je hem ook intens mist. Maar liever iets missen dan het nooit gehad hebben.

De pup is inmiddels een week oud, nog even en ik kan hem in levende lijve zien. Het wordt waarschijnlijk toch een hij.

Het is inderdaad een rotmanier om een dier te verliezen. Je staat er gewoon totaal niet bij stil dat zoiets kan gebeuren.