Dag Bente.. 26-11-1992 / 17-02-2006
Geplaatst: 17 feb 2006 11:17
Lieve, lieve Bente,
Als pupje van 7,5 week kwam bij je bij ons wonen. Toen ik 12 was en je met 3 weken voor het eerst zag, was ik helemaal weg van jou. Maar mocht jij bij ons komen wonen, of werd het een zusje of een pup uit het andere nestje?
Jij was het geworden. Onze kleine knuffelbeer. Dat je mooi was, dat vertelde de fokster ons direct. Dat jouw zusjes meer "werkhondjes" waren, dat ook. Achteraf kwamen we erachter dat jij inderdaad niet een "werkhondje" was. Wel speels, maar een actieve hond ben je nooit geweest. Toen je negen maanden was kwam je onder de auto. Dit beeld zal ik nooit vergeten. Je liep los, want je luisterde altijd zo goed. Totdat je dat hondje zag en er een auto aankwam. Ik zag je tollen onder de auto en dacht, NEE. Gelukkig ben je heel thuis gekomen, toch zul je hier een lichte hernia aan overgehouden hebben.
Je was erg mooi, dat vonden wij niet alleen. Ondanks dat we niet veel wilden gaan showen, kwam het ene naar de andere kampioenschap binnen. Het werkt verslavend. Je was ook gezond, kwam door de de testen en je mocht puppies krijgen. Een dochter mocht bij je blijven. Het was niet raar dat het meest actieve hondje mocht blijven. Niet alleen wij genoten van haar, ook jij.
Vorig jaar begon je doof te worden en te dementeren. Langzaamaan kwam het besef dat je echt een oud hondje bent geworden. En als eigenaar weet je, op een gegeven moment gaat het niet meer.
Dat besluit is gisteren definitief geworden. Je bent al langere tijd niet meer jezelf, je voelt je niet meer goed, je bent niet meer te vertrouwen, zowel naar ons als naar je dochter. Je jankt veel, je blaft veel, je weet het allemaal niet meer. Bente, het is moeilijk, maar voor jou, Beetle en onze rust is het het beste dat de dierenarts vanmiddag komt. Het is raar, nu leef je nog, vanavond niet meer. Het afscheid is zwaar, maar het is tijd om je te laten gaan.
Het is fijn dat de dierenarts thuis zal komen. We laten haar cremeren en de as in de tuin uitstrooien. Dat laatste respect heeft ze zeker verdient.
Als pupje van 7,5 week kwam bij je bij ons wonen. Toen ik 12 was en je met 3 weken voor het eerst zag, was ik helemaal weg van jou. Maar mocht jij bij ons komen wonen, of werd het een zusje of een pup uit het andere nestje?
Jij was het geworden. Onze kleine knuffelbeer. Dat je mooi was, dat vertelde de fokster ons direct. Dat jouw zusjes meer "werkhondjes" waren, dat ook. Achteraf kwamen we erachter dat jij inderdaad niet een "werkhondje" was. Wel speels, maar een actieve hond ben je nooit geweest. Toen je negen maanden was kwam je onder de auto. Dit beeld zal ik nooit vergeten. Je liep los, want je luisterde altijd zo goed. Totdat je dat hondje zag en er een auto aankwam. Ik zag je tollen onder de auto en dacht, NEE. Gelukkig ben je heel thuis gekomen, toch zul je hier een lichte hernia aan overgehouden hebben.
Je was erg mooi, dat vonden wij niet alleen. Ondanks dat we niet veel wilden gaan showen, kwam het ene naar de andere kampioenschap binnen. Het werkt verslavend. Je was ook gezond, kwam door de de testen en je mocht puppies krijgen. Een dochter mocht bij je blijven. Het was niet raar dat het meest actieve hondje mocht blijven. Niet alleen wij genoten van haar, ook jij.
Vorig jaar begon je doof te worden en te dementeren. Langzaamaan kwam het besef dat je echt een oud hondje bent geworden. En als eigenaar weet je, op een gegeven moment gaat het niet meer.
Dat besluit is gisteren definitief geworden. Je bent al langere tijd niet meer jezelf, je voelt je niet meer goed, je bent niet meer te vertrouwen, zowel naar ons als naar je dochter. Je jankt veel, je blaft veel, je weet het allemaal niet meer. Bente, het is moeilijk, maar voor jou, Beetle en onze rust is het het beste dat de dierenarts vanmiddag komt. Het is raar, nu leef je nog, vanavond niet meer. Het afscheid is zwaar, maar het is tijd om je te laten gaan.
Het is fijn dat de dierenarts thuis zal komen. We laten haar cremeren en de as in de tuin uitstrooien. Dat laatste respect heeft ze zeker verdient.
