Het HondenForum

Het is dan wel 14 jaar geleden maar
elke dag denk ik nog aan m'n hondje Sindy terug...
Ze was van pup af aan met me op gegroeid, zei was nog een pup
ik was nog een baby, we hebben maar 9 jaar met elkaar mogen
door brengen, op een dag ontdekte ik tijdens het aaien dat ze
een knobbel in haar keel had zitten, m'n moeder vertrouwde het niet
en we zijn direct met d'r naar de dieren arts gegaan.

Ze hebben haar onderzocht en ze bleek een ernstige ziekte te hebben
echter niet alleen in de keel maar zelfs nog in de buik.
De dierenarts zei dat een operatie haar leven nog zou kunnen redden
maar dat was niet zeker.

m'n ouders hebben toen besloten haar te laten opereren.
Dus op een door de weekse dag ik moest naar school
ik zei Sindy gedag ik zei: dag Sindy tot vanmiddag.

Maar die middag kom ik thuis m'n vader komt me tegemoet en
verteld me dat Sindy dood is, dat ze haar hebben moeten laten
inslapen, er was geen redden meer aan en het was ook beter voor haar
ze had dan tenminste geen pijn meer.

Ze was nog onder narcose, de dieren arts heeft gebeld dat er geen redden meer aan was, liet de keus aan m'n ouders wat ze wilden doen, het beestje nog langer zo laten rondlopen of gewoon niet meer bij laten komen, die beslissing was voor m'n ouders ook erg moeilijk, maar ze hebben toch besloten haar te laten inslapen.

Ik dacht dat m'n wereld instorte op dat moment, ik kon geen afscheid van haar nemen daarvoor was het al te laat (en dat doet me nog het meest pijn).
Ik heb nadien 3 maanden lang niet of nauwelijks meer gegeten, ik kreeg geen hap meer door m'n keel.
Ik heb niet eens een foto van haar, ik mis haar na 14 jaar nog iedere dag.
Ik zit zelfs nu alweer janken, kan het niet droog houden (sorry).



Rust zacht Sindy.

Heel veel sterkte

Wat sneu...sterkte hoor.

sterkte

Jeetje heel veel sterkte!

sterkte

Zo is het een half jaar terug ook gegaan met mijn hond, hij is ook overleden aan kanker. Op een dag was ik op school, thuis ging het ondertussen steeds slechter met Bram. Hij had al gezwellen overal maar de dierenarts wilde nog prednison proberen als laatste redmiddel. Het leek wel beter te gaan dus ik was net gestopt met elke ochtend afscheid te nemen. Maar die dag viel hij met zijn kop voorover in zijn etensbak omdat hij te zwak was om hem overeind te houden. Mijn moeder heeft toen de beslissing gemaakt hem in te slapen.
Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee. Ik voel me zo vreselijk omdat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Alsof ik hem in de steek heb gelaten toen hij me het meeste nodig had, die laatste paar minuten.
Ik zit nu ook weer vreselijk te huilen, ik vind het nog altijd zó erg. Ik kan het gewoon niet verwerken. Hij was mijn beste vriend, mijn maatje, hij was er altijd. En nu is hij gewoon wég.
Hij is 13 jaar geworden.


Sterkte.