Het HondenForum

Door een paar topics vandaag komt Queenie extra in mijn gedachten....... dit heb ik 2 dagen na haar dood gemaakt, voor haar en als een stukje verwerking.





Queenie
April 1988 - 17.11.2004


©Mirjam

Tijdloos, totdat de tijd haar inhaalde
Tot aan het einde en daar voorbij m'n Queenie




Queen, ik mis je zo vreselijk.




Ik mis je als ik wakker wordt
Ik mis je als ik beneden kom
Ik mis je begroeting
Ik mis je Queenie-kusjes





Ik mis je vrolijkheid
Ik mis je hoge geblaf
Ik mis je zachte vacht
Ik mis je rennen en spelen





Ik mis je bij binnen komen op de mat
Ik mis je bij de katten eten geven
Ik mis je jagen op vogels
Ik mis je spelen met Sjakie





Ik mis je guitkoppie
Ik mis je voor 't wandelen
Ik mis je door de lege plek
Ik mis je door de nutteloze riem





Ik mis je geschuif over jouw 'looppaden'
Ik mis je gebedel onder het eten
Ik mis je koppie tegen mijn been aanduwen
Ik mis je gekwispel





Ik mis je kreuntje bij een oorkietel
Ik mis je als ik weg ga
Ik mis je als ik thuis kom
Ik mis je als ik naar bed ga





Ik mis je, en nog zoveel meer.













Dag m'n Queenie
Dag m'n Pientje
Dag m'n moppie
Dag m'n meisje




Dag m'n gekkie
Dag m'n Queensel
Dag m'n poepie
Dag m'n wijfie





Dag m'n Pienekind
Dag m'n Queen
Dag m'n snoepie
Dag m'n Piensel





Dag m'n blafhondje
Dag m'n Queentje
Dag m'n mooie meid
Dag m'n knappe Queenie





Dag m'n alles, en alles hoe ik je nog meer noemde.

Kippevel hier...echt mooi gemaakt!!

Het helpt bij de verwerking ervan he?
Onze tiesto hebben nu precies een maand geleden moeten laten gaan, het blijft pijn doen, maar het krijgt langzaam een plekje..

Heel mooi de foto's en tekst,

Liefs Laura!

Wat vreselijk mooi, Natas! Ik zit hier echt met kippevel.
Ach...dat koppie bij de bank....wat een moppie.

Bij alle woorden voel ik jou liefde voor Queenie, heel mooi.

Jeetje wat mooi....

Dit kwam toen uit m'n tenen, al jankend en blérend.
Iedereen vind z'n eigen hond natuurlijk geweldig, maar echt zij was zo'n prachtige en lieve hond. Ze is ruim 16 jaar bij me geweest, door dik en dun, in verschillende periode's van mijn leven...... mijn god, wat mis ik haar nog steeds.

Mooie ontroerende ode aan Queenie.........

slik toevallig
was ik vandaag ook bezig met mij oude maatje

Heel mooi gedaan.
Tranen springen in mn ogen.

Wat een mooie hond Desi
Hoe oud is hij geworden?

Toch telepathie, dat jij ook met je oude maatje bezig was

Natas. schreef:Wat een mooie hond Desi
Hoe oud is hij geworden?

Toch telepathie, dat jij ook met je oude maatje bezig was

13

wat mooi gemaakt

Wat heb je dat mooi gemaakt zeg

Als ik het weer lees is het als de dag van gisteren. Ik blijf het mooi vinden, omdat het recht uit je hart komt. En dat voel je gewoon. Dag Queensel, mooie meid. Natas, onze oude meiden vergeten we nooit.

Tijdloos, tot de tijd haar inhaalde... Brok in m'n keel krijg ik van deze zin.

Ooooh, wat mooi!! Ik zou willen dat ik zoiets ook kon schrijven nu. Ben ervan overtuigd dat het helpt met het verwerken van verdriet. De tranen lopen nu over mijn wangen.

Liefs en sterkte,
Ariane.



P.s. Tamara, ben jij een dochter van Ria en Rien?

Heel mooi.....

Sunnybunny schreef:Als ik het weer lees is het als de dag van gisteren. Ik blijf het mooi vinden, omdat het recht uit je hart komt. En dat voel je gewoon. Dag Queensel, mooie meid. Natas, onze oude meiden vergeten we nooit.

Het lijkt voor mij soms idd nog als de dag van gisteren. Denk dat we dat allemaal wel hebben.
En ja, onze bejaarde meisjes vergeten we nooit. Net zoals jij met je Patries.

Tamara en Bowie schreef:Tijdloos, tot de tijd haar inhaalde... Brok in m'n keel krijg ik van deze zin.

En zo was het echt, ze was tijdloos.
Ruim 16 jaar bij me, en in die tijd eigenlijk heel weinig verandert. Zo rond haar 6de begon ze grijs te worden, maar daarna bleef ze hetzelfde tot haar 14de/15de. Uiterlijk veranderde er niet veel, altijd een prachtige vacht, heldere ogen, nog steeds speels en aktief, etc.
Daarna pas werd de ouderdom zichtbaarder, maar heel langzaam. Haar hele kop werd grijs, ze begon doof te worden, wat staar in d'r ogen, vetbulten op haar buik, wat strammer. Maar in karakter bleef ze dezelfde, tot de laatste paar maandjes.

Natas. schreef:

Sunnybunny schreef:Als ik het weer lees is het als de dag van gisteren. Ik blijf het mooi vinden, omdat het recht uit je hart komt. En dat voel je gewoon. Dag Queensel, mooie meid. Natas, onze oude meiden vergeten we nooit.

Het lijkt voor mij soms idd nog als de dag van gisteren. Denk dat we dat allemaal wel hebben.
En ja, onze bejaarde meisjes vergeten we nooit. Net zoals jij met je Patries.

Tamara en Bowie schreef:Tijdloos, tot de tijd haar inhaalde... Brok in m'n keel krijg ik van deze zin.

En zo was het echt, ze was tijdloos.
Ruim 16 jaar bij me, en in die tijd eigenlijk heel weinig verandert. Zo rond haar 6de begon ze grijs te worden, maar daarna bleef ze hetzelfde tot haar 14de/15de. Uiterlijk veranderde er niet veel, altijd een prachtige vacht, heldere ogen, nog steeds speels en aktief, etc.
Daarna pas werd de ouderdom zichtbaarder, maar heel langzaam. Haar hele kop werd grijs, ze begon doof te worden, wat staar in d'r ogen, vetbulten op haar buik, wat strammer. Maar in karakter bleef ze dezelfde, tot de laatste paar maandjes.

Zo was het ook met mijn Keesje je merkte niets aan hem qua leeftijd zelfs niet grijs werd hij ,hij was wit dus vandaar dat je het ook niet zag als het wel zo was geweest
Na zijn veertiende verjaardag kreeg hij een beroerte waar hij redelijk snel weer goed bovenop kwam maar toen merkte je wel dat hij ouder werd.
Hij ging nog wel overal mee naar toe ik had altijd een draagzak bij me voor hem als het hem teveel werd dan ging hij zo verder ,hij gaf dit echt heel duidelijk aan door voor me te gaan staan zo van omhoog met mij ik heb genoeg gedaan.
Een week voor hij 18 werd kreeg hij op de verjaardag van mijn zoon die toen 21 werd een beroerte die hem fataal werd.
In een keer op zaterdagavond gebeurde het,wij hebben de hele nacht toen met hem in de draagzak gelopen om beurten omdat hij zich daar veilig in voelde en prettig,hij was op slag doof,blind en kon niet meer zijn achterkant gebruiken.
Iedereen had hem nog wel iets te vertellen of te zeggen die nacht en vroeg in de ochtend hebben we definitief afscheid van hem genomen.
Mijn kleine dappere ventje zal ook nooit vergeten worden.

Jou verhaal kon ik al van bhf en vind ik ontzettend prachtig en ontroerend.

Jouw verhaal is ook ontroerend........ ah gosh, onze lieve oudjes toch

Natas. schreef:Jouw verhaal is ook ontroerend........ ah gosh, onze lieve oudjes toch

Ja maar ik moet eerlijk zeggen dat een hond die zo'n hoge leeftijd bereikt en een goed leven heeft gehad wel dragelijker is om te verliezen dan een jonge hond bijv.
Zo voelt het voor mij in ieder geval dan wel aan ,Keesje werd op een week na 18 mijn andere hond Tash werd bijna 10 dat is voor een mastino gewoon wel oud en dat kan ik dan ondanks mijn verdriet toch voor ogen houden na verloop van tijd.
Het gemis blijft er wel maar tjonge denk ik dan Kees je werd bijna 18 in goede gezondheid en wat hebben we lang en veel van je mogen genieten.

Ja hoor, vind ik ook.
Het gemis is er bij het verlies van een oudje niet minder om, maar de acceptatie lijkt me een stuk makkelijker dan bij een jonge hond.

De 'keerzijde' is dat als je een hond ruim 16 of 17 jaar bij je hebt gehad het ondenkbaar is dat hij/zij er niet meer is. Maar misschien maakt dat helemaal niet uit, ik weet het niet want dit was de 1ste hond waarvan ik afscheid moest nemen.

Natas. schreef:Ja hoor, vind ik ook.
Het gemis is er bij het verlies van een oudje niet minder om, maar de acceptatie lijkt me een stuk makkelijker dan bij een jonge hond.

De 'keerzijde' is dat als je een hond ruim 16 of 17 jaar bij je hebt gehad het ondenkbaar is dat hij/zij er niet meer is. Maar misschien maakt dat helemaal niet uit, ik weet het niet want dit was de 1ste hond waarvan ik afscheid moest nemen.

Nou dat is zeker waar ik kon me in het begin geen leven zonder kees voorstellen na zo'n tijd en zeker mijn kids niet want mijn zoon was 21 toen hij stierf en mijnn dochter 19.
Het verdriet om te zien bij hun vond ik ook heel erg mijn grote zoon die echt op zijn knieen zakte huilend om Kees zijn laatse knuffel te geven en echt als een klein kind huilde samen met zijn zusje die naast hem zat en haar tevens toch nog probeerde te troosten is een beeld wat me lang bij bleef.
Als we nu over Keesje praten is het altijd in de positieve zin ,ook over Tash trouwens,zo van toen hij/zij dat en dat deden weet je dat nog.
Heel veel jeugdherinneringen van hun tot aan vakanties aan toe zijn met keesje verweven omdat hij zolang een rol in hun leven speelde.
Van klein kind samen met hem tot volwassen aan toe.
Spelen,huiswerk maken met hem op je kamer troost bij hem zoeken na een mislukte jeugdliefde overal komt hij in terug en dat is wel ontzettend leuk om te horen en weer te herinneren.

Dit is keesje trouwens

Wat mooi gemaakt Natas, en helaas het blijft altijd pijn doen.

tineke schreef:

Natas. schreef:Ja hoor, vind ik ook.
Het gemis is er bij het verlies van een oudje niet minder om, maar de acceptatie lijkt me een stuk makkelijker dan bij een jonge hond.

De 'keerzijde' is dat als je een hond ruim 16 of 17 jaar bij je hebt gehad het ondenkbaar is dat hij/zij er niet meer is. Maar misschien maakt dat helemaal niet uit, ik weet het niet want dit was de 1ste hond waarvan ik afscheid moest nemen.

Nou dat is zeker waar ik kon me in het begin geen leven zonder kees voorstellen na zo'n tijd en zeker mijn kids niet want mijn zoon was 21 toen hij stierf en mijnn dochter 19.
Het verdriet om te zien bij hun vond ik ook heel erg mijn grote zoon die echt op zijn knieen zakte huilend om Kees zijn laatse knuffel te geven en echt als een klein kind huilde samen met zijn zusje die naast hem zat en haar tevens toch nog probeerde te troosten is een beeld wat me lang bij bleef.
Als we nu over Keesje praten is het altijd in de positieve zin ,ook over Tash trouwens,zo van toen hij/zij dat en dat deden weet je dat nog.
Heel veel jeugdherinneringen van hun tot aan vakanties aan toe zijn met keesje verweven omdat hij zolang een rol in hun leven speelde.
Van klein kind samen met hem tot volwassen aan toe.
Spelen,huiswerk maken met hem op je kamer troost bij hem zoeken na een mislukte jeugdliefde overal komt hij in terug en dat is wel ontzettend leuk om te horen en weer te herinneren.

Dit is keesje trouwens
[img]http://img.photobucket.com/albums/v676/ ... mloos2.jpg[/img


]

Wat een liefje!!!
Ik weet niet hoe lang geleden Keesje gestorven is, maar alsnog heel veel sterkte.

Teckelgek schreef:
Wat een liefje!!!
Ik weet niet hoe lang geleden Keesje gestorven is, maar alsnog heel veel sterkte.

Keesje is op 5 mei 2002 overleden dus de tijd heeft zijn helende werking er al op gehad.
Bij een topic als deze komt het wel weer naar boven en ter sprake

Ah, Keesje was een leuk hondje!

Ja, als je zo lang een hond hebt dan is die aanwezig geweest bij heel wat levensfases van jou en je gezin hè.
Dat gevoel heb ik dus ook. Ik was 21 dat ik Queenie kreeg en 37 toen ze stierf, daartussen zitten heel wat veranderingen en ontwikkelingen. Van terug naar NL verhuizen met haar, hier weer wat opbouwen, eigen huis kopen, Chris leren kennen, naar Almere verhuizen, trouwen, etc. etc.

Vandaag liepen we toevalligerwijs in de duinen bij Schoorl, vroeger kwamen we daar meer omdat mijn stiefdochter er wel es op het strand ging paardrijden. Dan namen we Queensel mee, stiefje paardje hobbelen en wij wandelen met de hond.
Pfff, was wel een trip down memory lane hoor, mooi en triest tegelijk. Gelukkig hadden we nu Raisie bij ons, want zonder hond hoef ik niet op dat soort plekken te lopen. Na de dood van Queen heb ik ook geen stap in het bos gezet totdat Raisa kwam.

Ja he en juist omdat ze zoveel levensfases met je hebben doorlopen zijn ze ook zo ontzettend speciaal

Jou ode aan haar is in ieder geval prachtig en ontroerend en geeft duidelijk jou liefde en jullie band weer.

tineke schreef:

Teckelgek schreef:

Keesje is op 5 mei 2002 overleden dus de tijd heeft zijn helende werking er al op gehad.
Bij een topic als deze komt het wel weer naar boven en ter sprake

Ja, dat had ik ook, maar bij mij is het vandaag pas 3 weken geleden dat Mondriaan moest inslapen dus het is nog ontzettend vers. Ik mis hem zo ontzettend............

Sorry, foutje gemaakt. Weet nog steeds niet goed hoe ik moet quoten.
De ene keer gaat het goed en de andere weer helemaal fout...