Het HondenForum

Tsjonge jonge, ik ben nu een poosje met Wolly bezig op cursus, en wat mij opvalt is dat ik eigenlijk zelf moet veranderen en dan verandert de hond wel mee. Men wat is dat moeilijk, je loopt zo tegen je grenzen aan. Zijn er nog mensen op het forum die daar ervaring mee hebben en me over hun verandering kunnen vertellen? Ik heb gewoon even wat soulmates nodig.

Toen mijn hond (jaren geleden) nog urenlang wegbleef was het zeer tegen mijn natuur om haar te belonen als het haar eindelijk beliefde om weer terug te komen.
"Goed zo popje, ben je er weer, gezellig, goed zo" :N:

Ik merk dat ik veranderd ben tov anderen, meer nog dan tov ons Dinah. Zo van... als ik zo'n hond aankan, dan kan ik ook m'n baas aan, ook al blaft die veel harder

Ik kan me daar wel wat bij voorstellen ja.

Geduld, geduld en nog veeeeeeel meer geduld, dat is dus iets wat in mijn pakket mist(e), maar ja, voor een hond is dat toch wel een vereiste Dat heb ik moeten leren, ik moest wel, anders kwam ik niet ver.

Deze opmerking heeft meer met gedrag te maken, maar accepteren, dat is ook zo'n sleutelwoord

Waar loop jij precies tegen je grenzen aan? Bij bepaalde oefeningen of bij bepaald gedrag wat hij vertoont?

En wat je zegt heeft bij mij ook heel veel goed gedaan, op de momenten dat ik zelf veranderde, veranderde de hond ook vaak mee. En als ze niet mee veranderde, kon ik er wel beter mee omgaan omdat ik zelf veranderd was, snappie?

Tamara en Bowie schreef:Ik kan me daar wel wat bij voorstellen ja.

Geduld, geduld en nog veeeeeeel meer geduld, dat is dus iets wat in mijn pakket mist(e), maar ja, voor een hond is dat toch wel een vereiste Dat heb ik moeten leren, ik moest wel, anders kwam ik niet ver.

Deze opmerking heeft meer met gedrag te maken, maar accepteren, dat is ook zo'n sleutelwoord

Waar loop jij precies tegen je grenzen aan? Bij bepaalde oefeningen of bij bepaald gedrag wat hij vertoont?

En wat je zegt heeft bij mij ook heel veel goed gedaan, op de momenten dat ik zelf veranderde, veranderde de hond ook vaak mee. En als ze niet mee veranderde, kon ik er wel beter mee omgaan omdat ik zelf veranderd was, snappie?

nou inderdaad geduld geduld, niet boos worden consequent blijven, de click uitstellen niet laten manipuleren door de hond, zelf ontspannen blijven in enge situaties en noem maar op. oh oh. ik vind het wel wat. maar ik wil het zo graag, we hebben wolly al een poos en ik heb hem altijd bediend nu probeer ik me te veranderen, maar tja, ik merk dat zijn enthousiasme weg ebt en wat doe ik, nog enthousiaster. met als gevolg dat hij nog minder enthousiast wordt. nou ja al met al, ik moet hem laten werken en geduldig zijn

Smek en ik hebben vanaf het begin al een ernstig verschil van mening over of hij wel of niet van straat mag vreten. Ik vind van niet en hij vindt van wel
De pest is dat hij zo vreselijk gefocust is op vreten. Als hij eenmaal iets te snaaien heeft gevonden, hoe klein het broodkruimeltje ook is, dan gaat hij vol in de remmen (waardoor hij dus een flinke klap krijgt van het tuigje omdat Cas en ik niet op tijd stilstaan) om vervolgens vanwege dit succesje de rest van de wandeling met zijn snufferd tegen de grond geplakt te blijven zitten op zoek naar nog meer vreterijen. Dan gaat hij sleuren en heeft hij nergens anders nog aandacht voor. En maar elke keer als hij denkt wat te vreten gevonden te hebben vol in de remmen he.
Zo verschrikkelijk frustrerend en irritant. Ik ben op een gegeven moment de wandelingen een stuk korter gaan maken en dan full time zijn aandacht gaan opeisen door koekjes en snoepjes in mijn hand voor zijn snufferd te houden. Daarna deed ik dat nog alleen op stukken waar hij altijd wat te vreten vond en waar hij dus altijd op zoek was. Maar toch... Elke keer als hij dan toch wat te pakken kreeg was ik zo ontzettend kwaad en gefrustreerd. Ik was er zo hard mee aan het werk en dan ging het nog zo mis af en toe. Werd er wanhopig van!

Toen zei mijn man dat het het grootste gedeelte van de tijd toch goed ging? Dat hij zich dan wel gedroeg en dat hij dan niet zo met vreten bezig was. Misschien moest ik maar gewoon leren het een beetje los te laten en me niet zo vreselijk richten op wat er mis ging. Voor mij iets wat niet echt in mijn karakter zit dus ik heb een vriendin gevraagd een Bach Bloesemtherapietje voor mij samen te stellen Het vrouwtje moest heropgevoed ipv Smekkie

Nu zijn we een maand of drie verder en het gaat al stukken beter. Ik accepteer maar dat het Smek regelmatig zal lukken een stuk brood of koek van straat te vreten en Smek moet er dan maar mee leren leven dat ik kippenbotjes en spareribs toch echt uit zijn muil ga wrikken. Ik loods hem zoveel mogelijk om vreterijen heen en mocht het toch eens mis gaan dan tel ik tot tien en zeg tegen mezelf: "laat maar gaan. Het is maar een stukkie brood."
Het wandelen is er wel een stuk leuker op geworden.

Lang verhaal geworden maar goed. In dit geval liep ik dus duidelijk tegen een grens aan waardoor Smek en ik muurvast zaten en moest ik er wat aan mijn eigen gedrag veranderen voordat ik met Smek verder kon.

Pfft, het vergt wel het een en ander van je he? Maar ik vind het hartstikke goed dat je zo heel bewust aan de slag bent gegaan, en het moet haast wel dat dat uiteindelijk heel erg positief uitpakt.

Zelf veranderen... ja, wat betreft reageren in enge situaties heb ik aardig wat geleerd van mijn hondjes. Bij Lilo *moet* ik bijvoorbeeld kalm blijven, die zou waarschijnlijk flippen als ik ooit in paniek raak. Best lastig, want ik ben een stresskip , maar tot dusver lukt het wonderwel. De keren dat ze er in het begin vandoor ging na een flinke schrik stierf ik inwendig wel duizend doden, maar ik klonk bij het roepen blijkbaar nog wel als de veilige baas. En dat werkt, want inmiddels weet Lilo dat ze in enge situaties als de sodemieter naar mij toe moet komen, en ik weet dat ze in enge situaties als de sodemieter naar mij toe komt, dus ik schiet niet meer in de stress.

Van Jack heb ik nog veel meer geleerd, gewoon teveel om op te noemen, maar al met al denk ik dat je een heel end kan groeien onder invloed van je honden.

Ik heb mezelf op een aantal punten ook enorm moeten veranderen.

Mijn adoratie voor puppy Vegas heb ik een heel eind in moeten dimmen omdat puppy Vegas daar dankbaar gebruik van maakte.

Ik heb moeten leren niet altijd al mijn aandacht aan Vegas te geven als hij daar toevallig zin in had.

Die twee punten waren wel de belangrijkste en heb ik ook veranderd aan mezelf. Het duurde even voordat het er helemaal in zat maar nu is het vanzelfsprekend

Als je zelf heel consequent blijft zal je merken dat het allemaal gewoontes worden waar je op een gegeven moment niet eens meer over nadenkt.

Nynke en Wolly schreef:Tsjonge jonge, ik ben nu een poosje met Wolly bezig op cursus, en wat mij opvalt is dat ik eigenlijk zelf moet veranderen en dan verandert de hond wel mee. Men wat is dat moeilijk, je loopt zo tegen je grenzen aan. Zijn er nog mensen op het forum die daar ervaring mee hebben en me over hun verandering kunnen vertellen? Ik heb gewoon even wat soulmates nodig.

daar is cursus ook voor. om de baas op te leiden, niet de hond. dat je dat door hebt is het aller belangrijkste!

Het is echt een spiegel die je voorgehouden word, vind ik.
En ik vond het ook heel wat, best een hele opgave.
Maar het is geweldig wat je er voor terugkrijgt.

Het kost tijd en soms val je best eens terug maar ik vind dat je echt samen met je hond groeit.

Het heeft mij achteraf minder moeite gekost dan ik dacht en het was volhouden (nog steeds soms!) maar ik voel me er inmiddels veel prettiger bij.

BeëlzeBubble schreef:Toen zei mijn man dat het het grootste gedeelte van de tijd toch goed ging? Dat hij zich dan wel gedroeg en dat hij dan niet zo met vreten bezig was. Misschien moest ik maar gewoon leren het een beetje los te laten en me niet zo vreselijk richten op wat er mis ging.

Dat was het eerste wat ik bij mezelf moest veranderen toen ik Beau als pup kreeg. Belonen voor goed gedrag, zeiden ze. Ja, maar WELK goed gedrag. Ik kon alleen maar de dingen zien die hij niet goed deed. Vreten van de straat, en dan moest ik natuurlijk foei zeggen. Tot de trainer zei: en ja, als ie los laat, is ie BRAAAAAF! En toen viel het kwartje bij mij ook.

Iets anders wat ik heb geleerd is dat jouw houding bepaalt wat de hond van je verwacht. Ik twijfelde een keer bij het commando WACHTEN en op 15 meter voorkomen of Beau dat wel zou doen en sprak die twijfel hardop uit. En inderdaad, Beau bleef niet zitten. Toen het nog eens gedaan en fier rechtop blijven staan en gezegd tegen mezelf: hij kan het WEL en jahoor, nu ging het wel goed.

Idem bij Nala tijdens het A-examen. De trainer zegt: zal ik haar vasthouden. Ik zeg: nee, want ze kent het commando WACHTEN heel goed. Hij zegt: maar dat hoeft nog niet bij het A-examen en als je wel WACHTEN geeft en ze loopt je achterna heb je puntaftrek en niet als ik haar even bij de halsband vasthoudt. En ik begon bijna te twijfelen. Maar heb uiteindelijk me bij mijn eigen overtuiging gehouden en inderdaad Nala bleef wachten. Eh, heu, zelfs zover dat ik een tweede commando VOOR nodig had om haar in beweging tekrijgen .

Tijdens het examen behendigheid wist ik niet goed hoe ik Beau door de tunnel die met de opening naast zijn andere geliefde onderdeel, de kattenloop, lag zou sturen. Beautje lette op mij, merkte dat ik geen beslissing nam in die fractie van een seconde die er voor nodig was en besloot toen zelf wat te doen. De kat en dus gezakt. Nouja, baas gezakt, want Beau had geleerd op de baas te letten en dat was precies wat ie deed.

Ander voorbeelden waarin ik geleerd heb dat mijn houding bepalend is, is het haantjesgedrag van Beau. Heb er hier wel eens een topic over geopend, begon zelfs aan castratie te denken terwijl ik er een tegenstander van ben. Naar aanleiding van de antwoorden op een gegeven moment gedacht: niet zeuren, Beau, ik tolereer het gedrag niet en ik negeer je als je dat doet! En verrek! Het ging steeds beter. Ik stond op het punt om te stoppen met behendigheid omdat ie zo lelijk deed tegen zijn ongeholpen mannelijke klasgenootjes en ik niet los durfde te trainen. Maar beetje beter onder appel leren zetten en nu trainen we los en die woensdagavond training heeft iets heel speciaals gekregen, Beau en ik staan nu veel dichter bij elkaar en dan bedoel ik dat niet letterlijk .

Cursus is inderdaad voor de baas, die moet eigenlijk veel meer leren dan de hond. Ik vind het wel heel boeiend dat leerproces. Hoe verder je komt, hoe meer je je hond leert lezen en dat kan gebruiken, hoe boeiender !

aj aj, ik weet al waar het fout gegaan is, ik heb (per ongeluk) (natuurlijk) ongewenst gedrag bekrachtigd met aandacht. en nu is het gebeurd. Oh oh je doet inderdaad alles zelf. Als wolly niet naar me keek ging ik... alles uit de kast halen om hem toch te laten kijken stom stom. nu vertikt hij het. Nu kan ik weer proberen om alles terug te draaien. ach ja, je moet ook wat te doen houden op de cursus doet hij het trouwens perfect gelukkig maar. Iemand nog tips en adviezen?