Jessie-Jane van Hoveld 30-06-1995 - 12-04-2006
Geplaatst: 12 apr 2006 18:55
Lieve Jessie,
Altijd zo vrolijk, met je gekke puppiestreken. Gisteren wilde jij ineens niet meer eten. Er leek niets aan de hand, je had nogsteeds je streken. Totdat je vanmorgen niet meer op kon staan.
De dierenarts zag geen hoop meer voor jou, je bleek een fikse baarmoederontsteking te hebben. Aangezien jij altijd ongeregelmatig loops werd, en geen tekenen van pijn vertoonde de weken hiervoor, gingen wij er dus ook vanuit dat je weer loops was.
Je kreeg een spuitje tegen de pijn, wat binnen 20 seconden zou moeten werken. Jij vechte voor je leven en deed er ruim een minuut over om uiteindelijk te gaan slapen.
Tijdens de operatie kreeg jij 2 maal een kleine hartstilstand. De arts reanimeerde je, en je hartslag begon weer te kloppen. Er leek een wonder te gebeuren... De operatie was geslaagd, en hoefde alleen nog maar gehecht te worden. Toen gaf je het op, het was genoeg.
We hadden dit niet aan zien komen, je was een aansteller eerste klas en jankte het uit als iemand op je teen stond. Waarom liet je ons nu niet merken dat je ontzettend pijn had? We staan allemaal nog voor een raadsel.
Vito, jouw maatje van ruim 13, begon af te takelen, we hielden er rekening mee dat hij plotseling naar de regenboogbrug zou kunnen gaan. Maar jij Jessie, nee jij niet.
Mijn meisje waardoor ik in de africhting gekomen ben, mijn knuffelkont...
Hopelijk heb je nu je rust gevonden, je hebt ons veel te vroeg verlaten.
Altijd zo vrolijk, met je gekke puppiestreken. Gisteren wilde jij ineens niet meer eten. Er leek niets aan de hand, je had nogsteeds je streken. Totdat je vanmorgen niet meer op kon staan.
De dierenarts zag geen hoop meer voor jou, je bleek een fikse baarmoederontsteking te hebben. Aangezien jij altijd ongeregelmatig loops werd, en geen tekenen van pijn vertoonde de weken hiervoor, gingen wij er dus ook vanuit dat je weer loops was.
Je kreeg een spuitje tegen de pijn, wat binnen 20 seconden zou moeten werken. Jij vechte voor je leven en deed er ruim een minuut over om uiteindelijk te gaan slapen.
Tijdens de operatie kreeg jij 2 maal een kleine hartstilstand. De arts reanimeerde je, en je hartslag begon weer te kloppen. Er leek een wonder te gebeuren... De operatie was geslaagd, en hoefde alleen nog maar gehecht te worden. Toen gaf je het op, het was genoeg.
We hadden dit niet aan zien komen, je was een aansteller eerste klas en jankte het uit als iemand op je teen stond. Waarom liet je ons nu niet merken dat je ontzettend pijn had? We staan allemaal nog voor een raadsel.
Vito, jouw maatje van ruim 13, begon af te takelen, we hielden er rekening mee dat hij plotseling naar de regenboogbrug zou kunnen gaan. Maar jij Jessie, nee jij niet.
Mijn meisje waardoor ik in de africhting gekomen ben, mijn knuffelkont...
Hopelijk heb je nu je rust gevonden, je hebt ons veel te vroeg verlaten.
wat naar...