Vorig jaar is zijn oog verwijderd, toen der tijd zijn er eiwitten in zijn hersenen gelekt.
Na zijn operatie heeft hij een hartstilstand gehad. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het vreselijk fout was van mij om hem toen toch te redden, de natuur beslist niet voor niets op dat moment.
Wat de schade daarvan zou zijn kon niemand zeggen. Dat zou de tijd uitwijzen.
En dat heeft het gedaan.
Lucas werd van een lief mannetje ineens een gevaar voor zichzelf en voor ons en onze honden.
Hij heeft een paar keer onze andere reu aangevallen, zomaar uit het niets. Maar oke dat kon nog. Hij heeft mij een keer eerder gebeten, en hij heeft een aantal keer naar een goede vriendin van ons gegromd.
Maar van de week was de druppel. Alle 4 lagen ze hier te slapen en ineens staat lucas op en pakt de jongste. Het was heel eng. Lucas was doodstil, greep onze andere reu bij zijn keel en bleef maar schudden, dus echt om te doden. Het echte kill gedrag wat je in op tv ziet bij roofdieren.
Ik heb met man en macht geprobeerd om hem eraf te krijgen maar het lukte niet. Zijn kaken stonden stijf geklemd.
Uiteindelijk greep hij mij (en behoorlijk ook) , gelukkig greep hij mij, want toen liet hij hem los.
Toen heb ik hem weg kunnen pakken.
Met spoed met onze jonge reu naar de dierenarts (''s nachts) hij heeft een aantal hechtingen en flink wat kneuzingen.
Gisteren hebben we dus de knoop door gehakt en in overleg met de dierenarts en de specialist, lucas in laten slapen.
We hebben wat dat betreft dus echt een vreselijke tijd achter de rug.
Maar voor ons, voor onze honden en voor Lucas zelf was dit de enigste oplossing.
Waarschijnlijk heeft hij de laatste tijd veel pijn gehad.
Wij zullen Lucas nooit vergeteten en hij zal altijd in ons hart blijven het was een geweldige vent en ik hoop dat ik hem niet te lang heb laten leven.
(dit is geschreven door mijn vriendin nadat wij afscheid moesten nemen van onze Lucas)
