Do not stand at my grave and weep,
I am not there. I do not sleep.
I am a thousands winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush,
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I did not die.
Helaas hebben we op 27 april ons monstertje Dino moeten laten inslapen
Dino is 13 jaar en 10 maanden geworden en had al echt last van ouderdoms verschijnselen zoals wratjes, staar en begon al aardig doof te worden...
De laatste tijd was ze ook erg gedesoriënteerd en kon een hele tijd bij mn stoel staan of achter op de plaats bij de schuurdeur...
Ze ging steeds moeilijker lopen en had last van artrose in haar onderrug en heupen, begon veel te drinken dus heb ik haar bloed laten onderzoeken ivm nieren/lever maar dat was allemaal perfect en zeker voor haar leeftijd...pijnstillers meegekregen en maar kijken hoe het ging...
Verder was ze incontinent en liet de rest ook maar lopen...
Pijnstillers hielpen niet echt en ik zou terug naar arts gaan voor controle maar op 27 april had ze een temp van 40.2, een rare wond op haar rug die ik die morgen leeg en schoon gemaakt heb en had het erg benauwd...
Ik kon proberen haar op te peppen maar gezien al haar andere kwalen heb ik toch de keuze gemaakt om haar in te laten slapen...
Ze ligt nu heerlijk in mijn kleine tuin...
Dino is een hond die in een opwelling van mij in huis gekomen is, maar ondanks dat ze zoveel kon blaffen, haar oortjes vaak niet werkte, de kattenbakken al door haar leeggegeten werd voor ik het zelf kon opruimen, knettergek van haar kon worden had ze veel goede kanten die ze zeker liet zien!
Ik zal haar zeker missen!
Op 12 mei volgde haar "broer" Dirk
Toen Dirk bijna 1 jaar oud was hebben we röntgenfoto's laten maken waaruit bleek dat hij zware HD (Heupdysplasie) beiderzijds had.
Een enorme schrik kwam erbij dat hij voor het maken van de foto's onder narcose moest om de foto's goed te kunnen nemen, ze moeten in een onprettige houding op hun rug liggen wat dus vaak niet te doen is zonder narcose, een overdosis aan narcosemiddel heeft gekregen waaruit hij bijna niet meer bijkwam. Toen Dirk later op de avond nog niet was bijgekomen en ik zijn temperatuur opgenomen had, weet nog niet hoe hoog zn koorts was maar hoog was het zeker omdat de digitale thermometer afsloeg, heb ik de dierenarts gebeld. Omdat er geen antidoot tegen dit narcosemiddel is en Dirk op het randje lag, haalt hij het wel of niet, hebben we toch besloten om de antidoot te gebruiken. Tegen 5 uur in de nacht begon hij bij te komen en zijn eerste stapjes weer te doen.
Wat een opluchting maar we waren er nog niet...Dirk was dan wel bijgekomen en had zware HD dus wat konden we daar aan doen om het leven voor hem dragelijker te maken?
Na veel informatie bij de dierenarts waar ik op dat moment stage liep hebben we besloten dat we Dirk lieten opereren. Gezien zijn heupen al zo slecht waren, waren er niet veel mogelijkheden meer en konden we "kiezen" uit heupkopresectie of nieuwe heupen. Omdat we Dirk goed kende was de keuze niet erg moeilijk omdat je met een nieuwe heup te lang niets mag doen (6 weken) en Dirk de boeken niet las dat hij absolute rust moest houden hadden we gekozen voor heupkopresectie.
Heupkopresectie houdt in dat de heupkop wordt verwijdert en de achterpoot als het ware in zn spieren valt wat gaat kapselen als een soort nieuwe heupkom. Deze operatie heeft hij dus aan beide kanten binnen 2 weken gehad zodat hij wel moest gaan lopen. De therapie is heel goed gegaan en Dirk kon haast weer alles wat een gezonde hond ook kan, vooral de dingen die hij niet mocht doen deed hij als eerste
Maar eind 2000 merkte we dat Dirk zich weer anders ging gedragen en pijn had dus zijn we weer naar de dierenarts gegaan, waaruit bleek dat Dirk zijn kruisband van zn rechter achterpoot kapot was en dat hij geopereerd moest worden, iets wat we dus ook hebben laten doen.
Jaren ging het weer (redelijk) goed met hem maar je merkte wel dat hij in de koudere periodes erg veel last van zn botten had, intussen artrose in de voorpoten en het schoudergewricht en kreeg daarvoor ook regelmatig pijnstillers waardoor het weer beter ging.
Dit jaar zijn we op 28 april naar de dierenarts geweest daar hij haast niet meer goed kon staan of onderuit ging en behoorlijk gedesoriënteerd was, ging op plekken liggen waar hij nooit lag en echt contact kreeg je niet met hem.
Aangezien dat Dirk al op leeftijd was (bijna 10) begon de artrose ook op te spelen en kregen we pijnstillers mee die hem weer veranderde in de hond zoals we hem kende...eentje die weer niet het boek las dat hij rustig aan moest doen omdat hij gewoon vond dat hij het allemaal weer kon.
Hij genoot weer van alles om zich heen en kon weer rennen op de achterplaats als hij de dolle25 had we zagen het weer positief tegemoet daar hij goed reageerde op de pijnstillers.
In de morgen was alles nog geweldig met hem maar in de middag kon hij nog maar amper lopen terwijl het een enorme doorzetter is die zich niet door pijn liet tegenhouden, probeerde hij naar buiten te lopen, noem het maar op 1 voorpoot naar buiten kruipen en liet zelfs al liggend zijn urine lopen.
Het leek wel op een soort van verlamming die zich ineens openbaarde maar wrs al wat langer in hem zat.
Ons besluit was duidelijk, dit kon zo niet doorgaan na alles wat hij al meegemaakt had.
Het was genoeg voor hem, hij had rust nodig die we hem ook zouden geven dus lieten we hem inslapen.
Dirk was een pechvogeltje in een hondenvelletje die volop genoot van zijn leven, ontzettend hard voor zichzelf was maar ook weer zoveel liefde kon geven...
We zullen hem zeker missen!
*Dirk, geniet van alles om je heen, en zorg goed voor Dino en de andere dieren op de Rainbowbridge, we houden van je!*
Dirk is inmiddels terug van het crematorium en zal binnenkort op een mooi plekje los gelaten worden zodat alles zijn vrijheid kan krijgen...
