2 1/2 jaar heeft ze bij ons gewoont. Ze kwam al bij ons op oudere leeftijd, ze werd op minimaal 10 jaar geschat. Eigenlijk kunnen we beter zeggen, bij ons geslapen. We dachten namelijk dat Saar alleen maar 24 uur per dag zo ongeveer sliep. Na ongeveer 2 jaar kwamen we erachter dat Saar snachts juist leefte en overdag dus sliep.
Als ik 4 woorden over Saar moet bedenken dan zijn deze heel simpel : Trots, eigenwijs, slaperig en humorvol. Maar Saar was veel meer dan dat.
Toen Saar bij ons werd gebracht vanuit Belgie was onze eerste gedacht : wat is dat voor monsterlijke, grote mops en wat is ze lelijk. En dat was Saar ook, ze was niet mooi, ze had een vlaggende tong en een misvormd oog. Maar dat gaf helemaal niets. Na een paar dagen begonnen we Saar al te waarderen. de eerste maanden kon ze soms uren lang verloren en stokstijf in de kamer staan alsof ze niet wist waar ze was. Als we haar dan riepen dan kwam ze al kwispelend en kontenschuddend naar ons toe.
Saar was werkelijk verzot op patat. Zodra de frietpan aanging stond saar al in het midden van de kamer. Ze had ook helemaal bedacht dat als ze op het plankje onder het buro van Hannie zat, dat ze dichterbij de bron zat.
Ze had ook inmiddels helemaal bedacht dat als ze op de rand van de bank ging zitten dat ik dan patat naar haar toe kon gooien. Soms kon ze zelfs een patatje of een stuk brood vangen.
En zo kan ik nog heel lang doorgaan over onze rare Saar. Vooral mensen die Saar hebben gezien weten hoe ze in elkaar zat en weten hoe apart ze was.
Regelement:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Saar, lieve Saar we zullen je missen, je was heel speciaal voor ons.
Dag lieve Saar, het is goed zo.
