Morgen is het alweer een half jaar geleden dat we je moesten laten gaan.
Na een hele slechte start, waarbij je van huis naar huis bent gegaan, mocht je op de leeftijd van 8 maanden
in november bij ons komen wonen. Eindelijk een huis waar je mocht blijven.
Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest kreeg je een vriendje, Spike.
De eerste dagen moest je weinig van hem hebben, maar al heel snel werden jullie hele goede vrienden.
Samen spelen, samen slapen, samen rennen, samen snuffelen. Weinig deed je nog alleen.
Bijna 3 jaar ben je bij ons geweest. Regelmatig had jij echter last van agressie-aanvallen.
De laatste keer beet je Spike bijna dood. Je kon er niets aan doen, hij was toevallig in de buurt.
Na onderzoek bij de dierenarts bleek dat er iets in jouw hoofd zat, wat zorgde voor die aanvallen.
Niet verwijderbaar... die woorden bezorgen me nog steeds tranen in mijn ogen.
Ons restte alleen nog een ontzettend moeilijk besluit. We moesten je laten gaan.
Meisje, dank je voor die fijne jaren. Veel te weinig fijne jaren, maar jij hebt nu rust! Tot ooit....
en ze heeft het vast heel erg fijn gevonden dat ze na haar eeste rottige jaar nog een paar fijne jaren bij jullie heeft mogen beleven.
Sterkte..
