Hij was nog maar 5,5 maand.Als ik er aan denk komt nog steeds dat vreselijke gevoel van die dag weer naar boven. Ik zie nog steeds voor me hoe hij daar lag, het lijkt nog steeds alsof mijn hart verscheurd wordt.........
Het moment dat de telefoon ging en ik gewoon wist dat het de da was. De mededeling dat het helemaal mis was.
Het komt natuurlijk wel steeds minder voor dat je er aan denkt, maar op dit soort dagen is het toch altijd moeilijk.
Helaas kan ik maar weinig goede/leuke herinneringen naar boven halen. Die zijn er namelijk amper, hij is altijd ziek geweest. DA in, DA uit.
Gelukkig heb ik erg veel foto's waarop hij toch vrolijk leek. Wij en hij hebben er uit gehaald wat er in zat, we hebben alles gegeven.
Ook heb ik nog een tas met daarin zijn riempje, fleecedeken en speeltjes. Die blijven voor altijd van ons 1e hondje.
.....ik weet t ook nog goed.....de verhalen...de zorgen.......sterkte!! 
