Hoe aanleren apporteren,wie heeft gouden tip?

xlaurax · Ongelezen bericht door **xlaurax** » 04 apr 2006 13:17

Ik ben met veel punten geslaagd 4 maanden geleden voor het examen EG.
We hebben alleen alle punten bij het stukje apporteren laten liggen.
Nu hebben we deze maand ons proefexamen GGB en Joy kan en wil nog steeds geen blokje hout aanpakken,laat staan apporteren..

We hebben zoveel geprobeerd, maar ze wil het gewoon niet.
In alle punten loopt ze voor en leert ze mega snel, maar iets in haar mond lukt echt niet..
Het apporteerblokje is op haar maat en al veel kleiner gemaakt,spul erop gesmeerd enz enz

dus wie heeft er tips??

Ik wil heel graag verder met haar en 23 april hebben we onze 1e wedstrijd in het EG, ik zou ook graag wat punten mee nemen in dit onderdeel.

Groetjes laura!

cindy1986 · Ongelezen bericht door **cindy1986** » 04 apr 2006 14:19

Ik zou als ik jou was elke dag even oefenen. Ongeveer 3 keer per dag 2 minuutjes het apporteerspeeltje pakken, als je hond er interesse in toont, belonen. Vervolgens probeer je of ze hem vastpakt (ik doe het speeltje dan vaak in de bek en beloon dan) Als ze hem vastpakt laat je het apporteerblok steeds langer vasthouden (niet te vroeg natuurlijk, het is al goed als ze hem wil vastpakken)
Op een gegeven moment kun je je hond laten volgen met het blok in zijn bek. Dan kun je hem laten voorzitten en het speeltje pakken (het los leren laten, als je hond dat nog niet kan, zou ik pas later aanleren, aangezien je hond het speeltje al niet vast wil pakken)
Dan kun je Joy het speeltje van de grond af laten pakken, en vervolgens kun je de oefening apport aanleren (hond laten zitten, eerst ongeveer 1 meter van je hond af het speeltje neerleggen, 1 meter verder lopen en hond laten apporteren) Dit kun je dan uitbreiden naar de 10 meter (volgens mij is het 10 meter bij BGG)

Moon · Ongelezen bericht door **Moon** » 04 apr 2006 15:41

Apporteren heeft vaak met motivatie te maken. Ik zou het te apporteren voorwerp heeel belangrijk maken. Dus beginnen met iets nieuws, hier eerst zelf mee spelen en heel enthousiast doen of overgooien met iemand anders; de hond mag het niet te pakken krijgen! Doen of jij het speeltje helemaal te gek vindt. Dit een paar maal per dag doen en steeds het speeltje wegleggen. Af en toe de hond uitdagen bijv. vlak voor zijn neus houden en net niet laten pakken. Dan, als de hond hebberig is geworden, mag hij het ook eens pakken. Pas als hij het speeltje heel leuk vindt kun je beginnen met de apporteertraining. Dit gaat heel handig met de clicker. Speeltje in de hand; hond voor je laten zitten en eerst pogingen om te snuffelen of zelfs maar kijken naar het speeltje belonen. Daarna happen belonen, dan vasthouden. En wat langer vasthouden en commando vast er aan koppelen. Dan de hond even laten volgen met speeltje in de bek. En vooral heel veel belonen; apporteren wordt dan heel leuk voor hem.
Doet ie dat allemaal goed dan hond voor je laten zitten en speeltje op de grond leggen; commando 'vast'. Dit uitbreiden naar steeds verder wegleggen. De oefening wordt dus achterstevoren aangeleerd. Maar of je dit in een paar weken aan kunt leren

Hoop dat je hier iets aan hebt! Veel succes in ieder geval,

Marijke

Dibbes · Ongelezen bericht door **Dibbes** » 04 apr 2006 15:47

Ik zou het zelf net zo aanpakken als Moon

Moon · Ongelezen bericht door **Moon** » 04 apr 2006 16:40

Nu ik nog eens kijk geloof ik dat ik niet helemaal volledig ben geweest, dus Laura als je het niet begrijpt laat dit even weten

Maar ja als je alle details op wilt schrijven wordt het een enorm verhaal

Gr. Marijke

Lysette · Ongelezen bericht door **Lysette** » 04 apr 2006 16:41

Benno vond aporteren echt de stomste oefening die er bestond. Ik heb het zo aangepakt als Cindy, mbv de clicker. Benno interesseerde het hele ding niet, wat ik er ook mee deed. Ik moest het echt iets op laten leveren. Toen ik het ben gaan clickeren kon hij binnen twee weken perfect aporteren met voor komen zitten erbij

Hij vindt het niet prachtig om te doen

Moon · Ongelezen bericht door **Moon** » 04 apr 2006 17:49

Lysette schreef:Benno vond aporteren echt de stomste oefening die er bestond. Ik heb het zo aangepakt als Cindy, mbv de clicker. Benno interesseerde het hele ding niet, wat ik er ook mee deed. Ik moest het echt iets op laten leveren. Toen ik het ben gaan clickeren kon hij binnen twee weken perfect aporteren met voor komen zitten erbij Hij vindt het niet prachtig om te doen

Dus een kwestie van motivatie

Nee, serieus ik denk echt als apporteren belangrijk voor je is dat je eerst het speeltje heel leuk moet maken. Heb ik gedaan met een balletje; was wanhopig omdat mijn hond achter auto's jaagde. Het hielp dat hij zijn jachtlust toen op een balletje kon botvieren. Mijn dochter en ik zijn meer dan een week samen met het balletje aan het spelen geweest:mrgreen:

Gr. Marijke

xlaurax · Ongelezen bericht door **xlaurax** » 04 apr 2006 19:27

Leuk!

Heel erg bedankt voor jullie antwoorden en ik kan hier echt iets mee denk ik.
Ik ben nu al een paar weken bezig, dat als ze eraan snuffelt, ik haar heel enthousiast beloon met mijn stem, afgewisselt met een snoepje.
Vanmiddag zat ze er even op te knabbelen, weer beloond!

Het is vooral een kwestie van tijd besef ik me nu, en idd ik kan het nog veel interessanter maken, ik ga ermee aan de slag!!

Groetjes laura!

Living XL · Ongelezen bericht door **Living XL** » 05 apr 2006 00:38

Ik denk inderdaad dat de motivatie het belangrijkste is.
Je hond zal het apport leuk moeten vinden, wil hij/zij het vasthouden.

Ik zou een stap terug doen... terug naar de basis.
Zoals Moon het beschrijft lijkt me een prima idee.
Tip:
Ik ben zelf begonnen met een dun pvc buisje met gaatjes...
aan beide uiteinden zit een dopje.
Stop er lekkers in, doordat er gaatjes in zitten kan de hond het lekkers ruiken...
zodra en dan ook maar iets interesse in dat buisje is ... haal je het lekkers zichtbaar uit het buisje en geeft hem/haar dat.
Het buisje levert dus iets positiefs op.
Zodra dat goed gaat, zal hij/zij het ook wel vast gehouden... of in ieder geval moeite gaan doen
om het lekkers eruit te krijgen.
Van daaruit steeds wat verder.
Heb wel geduld....
Belangrijk vind ik wel dat je alleen samen met dat buisje bezig bent en dus niet laten slingeren.
Je maakt het op die manier een speciaal ding...hij/zij zal daardoor de niteresse erin minder snel verliezen.

Succes!
Ik ben erg benieuwd hoe je het uiteindelijk voor elkaar krijgt.

Eline* · Ongelezen bericht door Eline* » 05 apr 2006 00:55

Niet willen apporteren voor je kan ook te maken hebben met rangorde. Soms zie je laaggeplaatste honden het hebben van bezit ontwijken om geen conflicten te willen uitlokken.

Suuz · Ongelezen bericht door **Suuz** » 05 apr 2006 10:41

Hele lekkere (belonings)worst, een vrolijk humeur, geduld en een klikker!!

Zoie · Ongelezen bericht door **Zoie** » 05 apr 2006 11:14

spok heeft het geleerd van sien, d.w.z. doordat ik met sien ging apporteren, vond hij het opeens ook leuk.

Daarvoor hadden we het al een paar keer geprobeerd met een ander hondje waar we wel eens mee opliepen, en toen ging het soms ook goed.

De competitie maakt het voor hem leuk, blijkbaar, maar hij moet dan wel meestal winnen en niet bang zijn. Met het roedeltje van Claudia b.v. doet hij nooit mee.

cindy1986 · Ongelezen bericht door **cindy1986** » 05 apr 2006 11:15

Eline* schreef:Niet willen apporteren voor je kan ook te maken hebben met rangorde. Soms zie je laaggeplaatste honden het hebben van bezit ontwijken om geen conflicten te willen uitlokken.

Daar heb ik helemaal nog nooit aan gedacht! Klinkt heel logisch eigenlijk. Denk dat ik nu dus weet waarom Jessy na twee cursussen nog steeds niet graag wil apporteren.

Riboet · Ongelezen bericht door **Riboet** » 05 apr 2006 11:18

Inge O schreef:
Eline* schreef:Niet willen apporteren voor je kan ook te maken hebben met rangorde. Soms zie je laaggeplaatste honden het hebben van bezit ontwijken om geen conflicten te willen uitlokken.
waarschijnlijk om die reden heb ik altijd al moeilijk apporterende honden gehad - dat is echt een constante, dus daar moet een reden voor zijn (terwijl ze trekspelletjes dan wÃ©l weer leuk vinden ).

Oke, bulletjes zijn sowieso geen honden die apporteren leuk vinden, maar Nala, mijn teefje van net een jaar, heeft afgelopen maandag haar A-examen gehaald met als enige fout: een dikke min voor het apporteren

puur omdat ze het speeltje NIET oppakt. Binnen in huis doet ze het soms nog wel. Buiten aan de lijn (of los) niet.

Zij doet trouwens ook geen trekspelletjes met me. Die ik haar zo graag eens wil laten winnen, want ze is zooooo timide, ze mag wel iets zelfverzekerder worden.

Zou het apporteren daar dan toch wat bij samen hangen? Ik had al een speeltje gebruikt met snoepjes erin. En dat speeltje gebruik ik echt alleen voor een apportoefening. Maar het speeltje pakt ze wel eens, wil er dan nog wel eens op kluiven, maar ze houdt het niet vast.

Laat ik haar volgen en geef haar dan het speeltje met 'VAST' dan loopt ze keurig een aantal meters met me mee met het speeltje in de bek en dan pak ik het weer aan (altijd voordat ze het laat vallen en het aantal meters wordt zo uitgebreid) maar het speeltje oppakken vanaf de grond en dan naar me toebrengen is blijkbaar toch iets heel anders.

Ik zal nog eens met bovenstaande tips aan de gang, maar heeft iemand ook een idee hoe ik haar wat zelfverzekerder kan krijgen, behalve dan door een trekspelletje?

Living XL · Ongelezen bericht door **Living XL** » 05 apr 2006 12:41

Inge O schreef:
Riboet schreef:

Zou het apporteren daar dan toch wat bij samen hangen? Ik had al een speeltje gebruikt met snoepjes erin. En dat speeltje gebruik ik echt alleen voor een apportoefening. Maar het speeltje pakt ze wel eens, wil er dan nog wel eens op kluiven, maar ze houdt het niet vast.
waarschijnlijk ga je dan met veel te grote sprongen . bij een hond die wat timider is naar de baas moet het ophalen van het apport iets zijn wat ze voor de 110% zÃ©lf willen doen, ze mogen er zelfs niet aan dÃ©nken dat ze het doen omdat jij het wil, zelfs het enthousiast met de stem belonen is er vaak al teveel aan .

als je je hond aangelijnd houdt, en dan het speeltje met de snoepjes voor haar neerlegt, moet je in het begin onmiddellijk reageren door het open te maken en haar zelf het snoepje eruit te laten halen. ze moet het idee krijgen 'dit wil ik, dit wil ik'. niÃ©t met de stem belonen, anders gaat ze weer denken 'dit wil het baasje van me'.

pas als ze heel goed weet dat de snoepjes IN het speeltje zitten, en ze die eruit kan halen met jouw neutrale hulp kan je wat langer wachten, en kijken of ze het heel even pakt, of een poging tot.

zo ga je steeds een ietsepietsie verder, maar traag, echt heel traag, en maar heel kort per sessie.

eens ze het oppakt, en jij het razendsnel van haar kan aanpakken en openen, kan je het een halve meter verder gaan leggen, en zo steeds verder (maar nog steeds binnen het bereik van de lijn).

je mag, als ze het speeltje aan je heeft afgegeven wel positief enthousiast doen, zo van ohhh, wat lekkerrrrrr, is dat voor...., nammie, nammie, en meer van die onzin .
maar je mag haar niÃ©t aanmoedigen om het speeltje te besnuffelen (en later op te pakken), daarbij moet ze het gevoel houden dat ze daar helemaal zelf voor kiest .

Helemaal mee eens!
Ik herken er heel veel in.
Murphy is nu 8 jaar en heeft nooit geapporteert.
Hij vind uberhaupt speeltje of wat dan ook wat je in je bek moet nemen (naast eten uiteraard) niet leuk.
De reden hiervan weten we wel...
Het is gekomen nadat onze eerste hond Gabber overleden is, hij heeft daar echt een onwijze klap van gehad. (lang verhaal)
Ik ben dus ook heeeeeel voorzichtig bezig met het aanleren om iets vast te houden. (voor het GG examen)
Ik dacht ook dat ik er goed aan zou doen om hem uitbundig te belonen met mijn stem,
zodra hij het apport ook maar even vasthield, maar juist zodra ik dat doe, laat hij het gelijk vallen.
Ik doe het nu dus zonder geluid (heel moeilijk voor mij) en ik moet je zeggen, dat ik hij nu wel veel ontspannender ermee bezig is.
Ik neem er echt de tijd, al duurt het nog een jaar of nog langer... we zien het wel.
Ik wil het dan ook echt alleen maar positief aanleren en als hij het echt niet wil, dan houdt het gewoon op....

Wil de hond · Ongelezen bericht door **Wil de hond** » 05 apr 2006 13:35

Omdat ik het zoÂ´n mooi voorbeeld vind heb ik het volgende stukje uit het boek "Denken als een hond" van wijlen John Fischer gekopiÃ«erd, misschien heb je er iets aan als aanvulling op alle voorgaande tips:

In het vorige hoofdstuk vertelde ik hoe ik probeerde mijn eerste hond te leren apporteren. Met mijn huidige hond ben ik heel anders te werk gegaan.
Het duurde een paar weken voor mijn eerste hond het leerde en een goede apporteur is hij nooit geworden. Toch was hij een Duitse Herdershond, een ras, dat bekend staat.om zijn uitzonderlijke talenten op dit gebied. Mijn huidige hond apporteert daarentegen als de beste, en voor een hond van haar formaat is ze bijzonder snel. Het is een Akita Inu, een ras dat bekent staat om zijn koppigheid!
Met mijn eerder genoemde Duitse Herdershond was ik wekenlang op het oefenterrein bezig. Met mijn Akita had ik maar een paar rninuten per dag nodig en dat maar een paar dagen lang.
Bovendien ben ik er mijn luie stoel niet voor uitgekomen!

Met dezelfde technieken heb ik onlangs nog een geleider van een politiehond geholpen om hetzelfde resultaat te bereiken met zijn Duitse Herdershond. Wij brachten deze volkomen 'groene' hond in minder dan de tijd die ervoor staat op het niveau datvoor een politiehond gangbaar is en het resultaat is veel beter dan wat met de traditionele technieken had kunnen worden bereikt.
Mijn hond heet Yoko. U snapt het al, van 'John en Yoko'. Ze was vijftien maanden oud toen ik besloot haar de oefening te leren.
Hoewel ik geen tijd meer heb om zelf mee te doen aan gehoorzaamheidswedstrijden ben ik nog wel steeds examinator en besloot Yoko te trainen toen ik een deelnemer aan een wedstrijd hoorde zeggen: 'Een Akita kun je nooit echt leren goed te apporteren.' Uitdagingen kan ik niet laten liggen.

Ik zat op kantoor achter mijn bureau met een doosje hondensnoepjes naast me. Ik hield de dummy voor haar neus en zei: 'Apport.' Yoko snuffelde aan de dummy en ik zei: 'Goed zo,' waarna ik haar de beloning gaf.
De eerste les duurde ongeveer vijf minuten en ze kreeg ongeveer 60% onmiddellijke beloning voor onmiddellijke reacties. De andere waren uiteindelijke beloningen voor de correcte reacties, maar pas nadat ze aan mijn bureau had gesnuffeld, haar poot naar me uithad gestoken, naar me had geblaft of een aantal andere reacties op me had uitgeprobeerd om de beloning te krijgen. Tijdens de volgende oefening, de dag erna, werd het 'Aha!'-niveau bereikt. 'Iedere keer als ik haar ertoe aanzette duwde ze haar neus tegen de dummy.
De shaping naar de volgende fase duurde iets langer en in de periode van vier sessies die elk ongeveer vijf minuten duurde probeerde ze verschillende dingen om de beloning te krijgen. De ratio was waarschijnlijk 15%, 25%, 70%, 100%. Wat ik nu van haar vroeg was niet dat ze de dummy met haar neus aantipte maar dat ze het ding likte. Toen ik weigerde haar te belonen voor het likken van de dummy had ik het geluk veel eÃ©rder dan ik had verwacht in een leercurve terecht te komen (het sneeuwbaleffect). Ze graaide de dummy gewoon van me af en keek mij aan alsof ze wilde zeggen: 'Kijk, sufferd, ik raak dat ding toch aan... hier met dat lekkers!'
Niemand kan het patroon voorspellen waarin elke oefening zich vormt. We hebben een bepaaIde geordende structuur in gedachten, maar we moeten ons later leiden door de snelheid die het dier ons opdringt. Als je een bepaalde reactie hebt beloond, is dat de enige reactie die je nog mag belonen totdat die reactie 'vastligt' ofwel er geheid inzit. Yoko nam een grotere sprong voorwaarts dan ik van haar had verwacht en omdat ik haar reactie in mijn enthousiasme had beloond moest ik op haar wachten om datzelfde nog eens te doen. Dat nam minder tijd in beslag dan ik had verwacht, maar ze is dan ook een erg gulzige hond. Nadat we die sprong voorwaarts hadden gemaakt kreeg de hele oefening makkelijk vorm. Binnen de kortste keren kon ik de dummy op de zitbank aan de andere kant van mijn kantoor gooien. Apentrots apporteerde ze het ding en glunderend zat ze ermee in haar mond voor mij.
Toen ik voor het eerst met haar aan een wedstrijd meedeed zou ik haar voor dit onderdeel een tien hebben gegeven, maar ik ben uiteraard bevooroordeeld.
Neem nu twee eenvoudige commando's, ZIT en AF. We laten met de eerder beschreven methodiek een hond op deze commando's reageren en blijven met onze handen van hem af. Om het proces enigszins te bespoedigen moeten we wel overgaan tot omkoping. Met andere woorden, we laten de beloning zien om de reactie te stimuleren. Zodra dat begripsniveau is bereikt gaan we over tot alleen stemcommando's en wachten op de juiste reactie.

Vervolgens vormen we die.

Living XL · Ongelezen bericht door **Living XL** » 05 apr 2006 17:48

Wil de hond schreef:Omdat ik het zoÂ´n mooi voorbeeld vind heb ik het volgende stukje uit het boek "Denken als een hond" van wijlen John Fischer gekopiÃ«erd, misschien heb je er iets aan als aanvulling op alle voorgaande tips:

In het vorige hoofdstuk vertelde ik hoe ik probeerde mijn eerste hond te leren apporteren. Met mijn huidige hond ben ik heel anders te werk gegaan.
Het duurde een paar weken voor mijn eerste hond het leerde en een goede apporteur is hij nooit geworden. Toch was hij een Duitse Herdershond, een ras, dat bekend staat.om zijn uitzonderlijke talenten op dit gebied. Mijn huidige hond apporteert daarentegen als de beste, en voor een hond van haar formaat is ze bijzonder snel. Het is een Akita Inu, een ras dat bekent staat om zijn koppigheid!
Met mijn eerder genoemde Duitse Herdershond was ik wekenlang op het oefenterrein bezig. Met mijn Akita had ik maar een paar rninuten per dag nodig en dat maar een paar dagen lang.
Bovendien ben ik er mijn luie stoel niet voor uitgekomen!

Met dezelfde technieken heb ik onlangs nog een geleider van een politiehond geholpen om hetzelfde resultaat te bereiken met zijn Duitse Herdershond. Wij brachten deze volkomen 'groene' hond in minder dan de tijd die ervoor staat op het niveau datvoor een politiehond gangbaar is en het resultaat is veel beter dan wat met de traditionele technieken had kunnen worden bereikt.
Mijn hond heet Yoko. U snapt het al, van 'John en Yoko'. Ze was vijftien maanden oud toen ik besloot haar de oefening te leren.
Hoewel ik geen tijd meer heb om zelf mee te doen aan gehoorzaamheidswedstrijden ben ik nog wel steeds examinator en besloot Yoko te trainen toen ik een deelnemer aan een wedstrijd hoorde zeggen: 'Een Akita kun je nooit echt leren goed te apporteren.' Uitdagingen kan ik niet laten liggen.

Ik zat op kantoor achter mijn bureau met een doosje hondensnoepjes naast me. Ik hield de dummy voor haar neus en zei: 'Apport.' Yoko snuffelde aan de dummy en ik zei: 'Goed zo,' waarna ik haar de beloning gaf.
De eerste les duurde ongeveer vijf minuten en ze kreeg ongeveer 60% onmiddellijke beloning voor onmiddellijke reacties. De andere waren uiteindelijke beloningen voor de correcte reacties, maar pas nadat ze aan mijn bureau had gesnuffeld, haar poot naar me uithad gestoken, naar me had geblaft of een aantal andere reacties op me had uitgeprobeerd om de beloning te krijgen. Tijdens de volgende oefening, de dag erna, werd het 'Aha!'-niveau bereikt. 'Iedere keer als ik haar ertoe aanzette duwde ze haar neus tegen de dummy.
De shaping naar de volgende fase duurde iets langer en in de periode van vier sessies die elk ongeveer vijf minuten duurde probeerde ze verschillende dingen om de beloning te krijgen. De ratio was waarschijnlijk 15%, 25%, 70%, 100%. Wat ik nu van haar vroeg was niet dat ze de dummy met haar neus aantipte maar dat ze het ding likte. Toen ik weigerde haar te belonen voor het likken van de dummy had ik het geluk veel eÃ©rder dan ik had verwacht in een leercurve terecht te komen (het sneeuwbaleffect). Ze graaide de dummy gewoon van me af en keek mij aan alsof ze wilde zeggen: 'Kijk, sufferd, ik raak dat ding toch aan... hier met dat lekkers!'
Niemand kan het patroon voorspellen waarin elke oefening zich vormt. We hebben een bepaaIde geordende structuur in gedachten, maar we moeten ons later leiden door de snelheid die het dier ons opdringt. Als je een bepaalde reactie hebt beloond, is dat de enige reactie die je nog mag belonen totdat die reactie 'vastligt' ofwel er geheid inzit. Yoko nam een grotere sprong voorwaarts dan ik van haar had verwacht en omdat ik haar reactie in mijn enthousiasme had beloond moest ik op haar wachten om datzelfde nog eens te doen. Dat nam minder tijd in beslag dan ik had verwacht, maar ze is dan ook een erg gulzige hond. Nadat we die sprong voorwaarts hadden gemaakt kreeg de hele oefening makkelijk vorm. Binnen de kortste keren kon ik de dummy op de zitbank aan de andere kant van mijn kantoor gooien. Apentrots apporteerde ze het ding en glunderend zat ze ermee in haar mond voor mij.
Toen ik voor het eerst met haar aan een wedstrijd meedeed zou ik haar voor dit onderdeel een tien hebben gegeven, maar ik ben uiteraard bevooroordeeld.
Neem nu twee eenvoudige commando's, ZIT en AF. We laten met de eerder beschreven methodiek een hond op deze commando's reageren en blijven met onze handen van hem af. Om het proces enigszins te bespoedigen moeten we wel overgaan tot omkoping. Met andere woorden, we laten de beloning zien om de reactie te stimuleren. Zodra dat begripsniveau is bereikt gaan we over tot alleen stemcommando's en wachten op de juiste reactie.

Vervolgens vormen we die.

Ik vind dit een ontzettend leuk stuk om te lezen!
Ik kan me heel goed vinden in het denkpatroon van de schrijver....
Het principe wat de schrijver gebruikt, gebruik ik (indirect) ook...
in de zin dat ik nu dus niets zeg en alleen maar gedrag uitlok (ook dmv omkoping) zodra er ook maar een aanzet is,
beloon ik dat gedrag.
Het neemt met Murphy nu best wat tijd in beslag, (hij is 8 en speelt niet met speeltjes) maar dat geeft niet.
Pas als het er ook maar een beetje op begint te lijken, zal ik er een commando aan koppelen.
Op deze manier wordt bij ons op de KC met name in de puppencursus gewerkt.
Deze manier bevalt mij tot op heden het best, het enige wat af en toe wat lastig is, is om cursisten te overtuigen
te wachten met het commanda aan de oefening te koppelen...
Mensen verlangen/eisen zo vaak te snel en te veel van hun nog zo jonge hond...