Pippi was bovendien een kitten dat perfect gesocialiseerd was met honden en nergens bang voor was. Zo'n kitten wilde ik, als 'brug' tussen
Jack en de katers, want hoewel Jack destijds uit alle macht bleef proberen om vrienden te worden met de katten, behandelde Tijger hem nog steeds als oud vuil, en Timber bleef een beetje bang voor Jack.
Ze was een week of negen toe we haar gingen halen, maar door haar barre verleden was Pippi wel het kleinste kitten dat we ooit in huis hebben gehad. Ienemiene en heel breekbaar, maar met een air van hier tot Tokio. Jack vond haar meteen geweldig, en zij vond Jack meteen geweldig. Doodsangsten heb ik uitgestaan als die twee aan het spelen waren, want zij sprong vanuit hinderlagen bovenop hem, alle nageltjes en tanden paraat, en hij gaf haar speelse duwtjes waarbij ze door de hele huiskamer zeilde. Jack gaf haar 'liefdesbeetjes' waarbij we bang waren dat hij die paar honderd gram kat door zou slikken, en soms kwam hij met een trieste blik naar een van ons toegestrompeld, dan had Pippi zich met haar klauwen vastgehaakt aan zijn kont en liet ze zich gemeen grijnzend rondrijden tot we haar weer van Jack afplukten.
Het loederige werd niet heel veel minder naarmate ze ouder werd. Ze had alleen een beetje ontzag voor ouwe Tijger, die haar regelmatig een mep gaf als ze te brutaal was, maar haar soms ook even in de houdgreep nam om haar eens flink te wassen, zodat ze er weer wat damesachtiger uitzag.
Timber en Jack waren niet veilig voor haar, en wij mensen evenmin. Ze kon vanuit het niets op je afstormen, en onder het mom van 'SPELEN!!!' beet ze zich dan vast in je benen tot je bloedde als een rund. Ik heb vrienden van zoonlief, grote stoere knullen, hier gillend rond zien dansen met Pippi aan hun kuiten, of weg zien deinzen als ze alleen maar naar hen keek.
Maar ze kon ook *zo* lief zijn. Loeihard spinnend bij je op schoot liggen, of zielstevreden tussen Jacks poten in slaap vallen. 's Nachts wilde ze wel eens op je kussen gaan liggen en liefdevol je hoofd gaan kneden. Met nagels uit natuurlijk, dus dat was zo pijnlijk dat je meteen rechtop zat in bed, maar ze bedoelde het schattig.
Toen Tijger overleed, is er een paar keer flink gevochten met Timber, die
besloten had dat hij nu de baas was. Hij won door zijn gewicht en karakter, en uiteindelijk was het koek en ei tussen die twee, waarbij Pippi al haar Siamese lellebellerigheid in de strijd wierp en Timber zich verbazingwekkend stoer als 'roedelleider' handhaafde.
Toen Lilo kwam duurde het even voor de twee loeders elkaar gevonden hadden, maar daarna was het twee handen op 1 buik. Doodsangsten stond ik uit, want de dames stoeiden ontzettend ruw met elkaar, maar het waren toch echt hele dikke vriendinnen.
Origineel en onvoorspelbaar, dat was Pippi. Als ze naar binnen wilde klom ze tegen de tuindeur op en bleef dan halverwege hangen met haar smoeltje tegen het raam geplakt. Altijd succes als we visite hadden, mensen zaten meteen verbijsterd overeind in hun stoel. Ze klom in de schoorsteen, tegen muren op, trok de plinten onder de keukenkasten vandaan, sloopte af en toe het halve huis, maar ze deed het allemaal met stijl, zoals een Portugese Siamees betaamt.
Als ze Tijger weer tegenkomt, daar bij die regenboogbrug, stormt ze waarschijnlijk enthousiast op hem af. Hij zal wel even zuchten dat het nu gedaan is met de rust, mopperen dat ze zichzelf nog steeds niet fatsoenlijk kan wassen en haar even in de houdgreep nemen voor een opknapbeurt. Zodat ze er netjes uitziet tegen de tijd dat ze de rest van ons kan begroeten, met een lief bekkie en een klein gemeen grijnsje.
Het is stil in huis zonder Pippipoes. Ze wordt gemist.
