Bijna 3 jaar geleden zag ik je op internet verschijnen. Een bordertje met een kaal staartje, een neurootje. Hoe mooi je werkelijk was, was nog niet te zien. Maar je had iets...
Uiteindelijk kreeg ik mama zo ver om mee te gaan naar het asiel waar je steeds meer wegkwijnde. Een week later besloten ze dat ik je mocht hebben, maar inmiddels zat je een asiel verderop. We gingen naar je kijken en al gauw lag je op je ruggetje te genieten van alle aandacht. Je ging met ons mee en bij een nieuw huis hoorde een nieuwe naam: Job.
En daar was je dan. Bijna 3 jaar oud, nog nooit losgelopen en verder dan een training zitten en liggen was je niet gekomen. Trainen bleek je al snel een van de prachtigste dingen te vinden die je kon doen.
Na twee weken liet ik je voor het eerst loslopen. Wat een zaligheid. Maar soms kneep ik hem ook wel, als je daar in de verte weer een hondje zag waar je mee moest spelen en je daar heel hard heen holde. Het verbeterde met de tijd maar andere hondjes bleven altijd uiterst interessant.
We trainden ondertussen fanatiek doggydance en hadden onze eerste wedstrijd erop zitten en de tweede was in aantocht. Ook breitensport had je ondekt en dat was ook prachtig.
Maar je had HD, zo bleek uit de foto's en zo werden mijn vermoedens bevestigd. Maar pijnstillers hielden je op de been en eigenlijk ging het de laatste tijd weer erg goed. We waren zelfs nog begonnen met schapendrijven.
Tot je instorte. De kracht verdween, je kreeg steeds meer pijn. Het is zo snel gegaan.
En nu ben je er niet meer. Het is stil en leeg hier. Ik mis je.
Dag lieve Job...
