Een jaar geleden alweer hebben we afscheid moeten nemen van ons lieve meisje Kyra.
Soms lijkt het net of het allemaal pas een maand geleden is gebeurd.
Regelmatig gaan we naar jouw grafje om een kaarsje te branden en dan even denken aan de mooie momenten die we hebben beleefd samen.
Zo ook gisteren, en ik kon het toch niet laten om weer een paar tranen weg te pinken.
Sommige mensen zeggen: het is maar een hond hoor, ja dat zal best maar je was wel mijn vriendinnetje, mijn hondenvriendinnetje die ik al mijn ellende toefluisterde.
Ook al zul je niet hebben gesnapt wat ik allemaal zei, het luchtte wel op.
Lieve schat, de pijn wordt wel minder maar het verdriet blijft.
Nu moet Yvar het allemaal alleen doen, en hij doet het goed zonder jouw, hij zag jouw als zn moedertje, je was zijn grote voorbeeld.
Een lange tijd heeft hij niet geweten hoe hij verder moest, lag maar te liggen en in spelen had hij geen zin.
Ik ben blij dat dit weer terug begint te komen, en regelmatig fluister ik hem toe dat zijn grote zus dat heel leuk en fijn had gevonden.
Dag mijn meisie
Je blijft voor altijd in mijn hart.
Liefs je maatje Anja, Wim en je puppekindje Yvar.
Je lieve vrolijke moddersnoet
Dat heerlijke innemende bekkie, waardoor iedereen ons op straat altijd aanhield om te vragen of ze je mogen aaien en knuffen.
En die heerlijke bekkies van jullie samen voor de deur.
