Marcos die ik leerde kennen, toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Marcos, die niet van andere hondjes hield. Marcos, de grote trotse podenco canario.
Marcos is in het jaar 1992 op Tenerife gevonden, door mijn vriend en zijn toenmalige vrouw. Hij liep daar op een strandje te schooieren bij vuilnisbakken en kreeg iedere keer stenen naar zijn koppie toegegooid. Dat pikte zij niet en ze ging kijken hoe het met de hond ging. Dichterbijgekomen zag ze dat Marcos zijn staart gebroken was (een open breuk). Ter plekke hebben zij toen besloten, de hond in te vangen en naar de veterinaire kliniek te rijden op Teneriffe.
Na een dag of wat (pensiongeld was betaald) besloten ze het beestje mee te nemen naar Nederland, want als het pensiongeld op zou zijn, werd het beestje weer op straat gegooid, zeer waarschijnlijk.
Dus de vliegmaatschappij gebeld, voor een ander vliegtuig, zodat de hond mee kon. Hier in Nederland wist de dierenarts zijn staart te redden en kon hij vrolijk kwispelend aan een nieuw leven beginnen.
Toen ik mijn vriend leerde kennen, bracht ik een tekkel mee. We hebben er twee dagen veel moeite voor gedaan, maar daarna was Willow geaccepteerd door Marcos.
En na een week waren het 8 poten op 1 buik. Die twee waren echte maatjes.
Toen sloeg de Spondylose toe. Marcos ging slechter en slechter lopen. We hebben het nog een halfjaar weten te rekken met pijnstillers. Toen zakte hij op een dag tijdens het poepen achterover, zo zn eigen hoop in.
Wat deed dat zeer !!
Zo'n trotse hond........
Helaas hebben we kort daarna de definitieve beslissing moeten nemen.
Marcos is thuis ingeslapen, met zijn vriendjes aan zijn zijde en op zijn sterfbed 2 witte rozen.
Samen met Willow hebben we hem naar het crematorium gebracht en afscheid genomen.
Marcos, lieve schat
15 jaar mocht je worden en elke dag missen we je nog.
*1992 - 24 januari 2005*
