Het tijdperk van onze eerste honden samen. Het tijdperk van de 2 blonde bouviers.
Eerst Laika en nu jij.
Toen je hier kwam heb je de 1ste twee weken alleen maar lopen ijsberen. Je was een grote meid maar van binnen soms zo onzeker. Harde muziek daar kon jij niet tegen, net als visite die hard praatte, onweer en vuurwerk. Dan werd je nerveus en begon te keffen. Blaffen kon je ook als de beste. Als de bel ging, in de auto naar alles en iedereen die in de buurt kwam.
Als we ergens een paar tellen zaten dan was dat jouw plek en probeerde je iedereen weg te blaffen.
Maar oh wee als we je dan loslieten, dan verdween die grote mond snel. Heerlijk hoe jij af en toe je eigen plan trok. De middelvinger hebben we vaak gekregen.
Als je stront stond te vreten, als je besloot dat je nog even ergens moest ruiken. Vuilnisbakken leeg vreten, de kat van de buurvrouw killen, losbreken en achter de schotse Hooglanders aangaan. Je kon zo ondeugend zijn en dat was ook je charme.
Toen Lotte geboren was vond je dat eerst moeilijk. Zo’n huilende baby maakte je nerveus. Maar ook dit was zo over en al snel waren jullie dikke vriendjes.
Alles kon ze met je doen, nooit een grom, alleen maar liefde. We zullen je geschooi zo missen, je schuren langs de muren en banken na het eten, je intens gekreun als we je kroelen, je geblaf als de bel gaat. Alles wat we Tico en de volgende honden geven hebben ze te danken aan Laika en jou.
Je was zo sterk, nooit ziek. Tot de laatste maand. Ineens werd je oud. Je rende niet meer, soms sjokte je. Je sliep meer, at slechter, oud…
En toen was het donderdag 15 februari. Wat een prachtige zonnige dag. Wat een mooie wandeling door de haterse vennen. Elke plas, elke ven daar moest je in. Lekker rollen door de heide want dat deed je zo graag. Wat genoten we. Anderhalf uur gewandeld en toen in de auto naar huis. Alleen na 300 meter besloot jij dat het goed zo was. Nog een piep en toen was het voorbij...
Dag Tosca.
Dank je voor de 8 mooie jaren.
