Na de dood van je baasje was je ontroostbaar, je liep hem constant te zoeken, huilen in het midden van de nacht, moeilijk willen eten. Na enkele maanden kwam er verbetering in zicht. Tot in maart, vrouwke op vakantie, wij kwamen je eten geven en zagen op een avond een dikke knobbel op je poot, grote van een tennisbal, en ja het verdict was hard, Botkanker. Dan hebben we je maar laten gaan naar je baasje. 8 maanden zijn jullie maar gescheiden geweest.
We missen jullie nog steeds maar nu zijn jullie samen.
Zino was de hond die ik gekregen had toen ik nog thuis woonde, toen ik het huis uittrok, had ik besloten hem bij mijn ouders te laten omdat hij zo aan mijn vader hing.
