Morgen zou je 10 jaar geworden zijn.
Je was een herplaatsertje, een kneusje en had een enorme verlatingsangst toen je bij me kwam in april 2004.
Je bloeide langzaam maar zeker op bij mij, al bleef je verlatingsangst.
Je was lange tijd alles voor me en door jou voelde ik me niet meer zo eenzaam.
Je liefde en vertrouwen waren onvoorwaardelijk.
Helaas mochten we niet heel lang gelukkig samen zijn. In maart vorig jaar werd je plotseling zo ziek, dat je nog diezelfde dag ingeslapen bent.
Je stierf op die kille tafel bij de DA, maar wel in mijn armen.
Ik heb het uitgeschreeuwd van verdriet en pijn en wilde nooit meer een hond hebben. Zo vaak had ik al afscheid moeten nemen van een hond, en nu van jou ook. Ik wilde dit nooit meer meemaken.
Draan, nu lopen Jagger en Mick hier rond en het is goed zo.
Ik heb weer twee maatjes die net als jij haarscherp aanvoelen hoe het met me gaat.
Maar lieverd, jij zit voor altijd in mijn hart en als ik achter mijn laptop zit kijk je op me neer. Je bent altijd bij me, altijd.
Draanemannetje, ik mis je nog steeds zo ontzettend.
Ik hou van je.
Mondriaan 09-06-1997 - 20-03-2006
